Max Payne


La-La Land Records (0826924108024)
映画 | 年: 2008 | 映画のリリース: 2008 | フォーマット: CD
 

今すぐ購読する!

もっと情報を得て、コレクター情報にアクセスしてください!





 

# トラック   期間
1.Max Attacks3:53
2.Investigation3:29
3.Payneful Piano2:16
4.Colvin Quivers3:33
5.Dethlab2:32
6.Storming The Office1:53
7.No Respects For You2:37
8.Lupino Spreads His Wings1:50
9.Max Returns Home2:03
10.Factoring Max1:47
11.Window Payne3:32
12.Dark Heaven2:47
13.Vote For Dennis2:05
14.BB's Maxim2:46
15.Max Marches On2:23
16.Heaven To The Max1:46
17.Topless Fanfare3:10
 44:22
あなたのレビューを提出する 他の言語でレビューを非表示にする

 

Max Payne - 06/10 - その改訂 Lammert de Wit, 提出された (オランダの)
De donkere film Max Payne is afgeleid van de video game en draait om politieman Payne (Mark Wahlberg), die jaren aan speciale zaken heeft gewerkt. Zijn vrouw en kind zijn vermoord en hij is vastbesloten om de dader te vinden. Na veel onderzoek en ontmoetingen en pogingen hem uit de weg te ruimen, komt Payne erachter dat het allemaal lijkt te draaien om een bepaalde drug 'Valkyr', die sommige gebruikers enorm sterk maakt, maar anderen vooral boosaardige hallucinaties geeft. Gebruikers hebben ook nog iets te maken met bepaalde tattoeëringen van de mythologische Valkyr. En de drug blijkt te worden geproduceerd door het bedrijf waar zijn overleden vrouw gewerkt heeft...
De sfeer in deze SF-achtige film is duister en donker en het bovennatuurlijke speelt een behoorlijke rol, vooral bij de hallucinaties van de personages. De film was een redelijk succes, ondanks magere kritieken. Ik heb de film jaren geleden gezien en hij sprak me toen niet echt aan.

De muzikale score van Marco Beltrami en Buck Sanders, met wie hij al jaren samenwerkte, moest de sfeer van de film vertalen naar de muzikale onderlaag en Beltrami en Sanders zijn er uitstekend in geslaagd om een score neer te zetten met juist die duistere en donkere kleuring die de film ook heeft en waarmee muziek en film elkaar moeten versterken.
Maar het is daarmee nog geen fraaie score om te beluisteren, los van de film. Daarvoor is de muziek te onheilspellend, te duister gekleurd. Een groot deel van de score is elektronisch gemaakt en niet al te melodieus. Over die elektronische laag zijn conventionele instrumenten gezet als violen, altviolen, cello's en ook de piano ontbreekt niet. Daardoor hebben de componisten vooral een sfeerbeeld willen creëren die past bij het verhaal van de film.
Die muziek is niet zozeer soundscape-achtig en muzikale effecten hebben dan ook zeker niet de overhand. Daarbij is de muziek redelijk 'vol' gecomponeerd, zodat je wel goed hoort dat er duidelijk muziek achter de film zit. Maar echt fraaie melodieën ontbreken vooral. Beltrami en Sanders hebben de meeste tracks neergezet met klanken, die ze door laten lopen en waar ze wel variaties in melodielijn in aanbrengen, maar echte thematische melodieën worden het daarmee niet. De muziek zet dan ook vooral een sfeer neer en die sfeer is neerslachtig en donker, maar wel heel goed gemaakt.
Een track die de aandacht trekt is 'Payneful Piano', waarbij de piano nogal vals klinkt. De traagheid van de track in combinatie met die niet goed gestemde piano creëert een nogal sombere sfeer van neerslachtigheid. Vaak zorgt valse muziek voor kromme tenen, maar bij deze track is dat vreemd genoeg helemaal niet het geval. Omdat het heel apart klinkt valt het op en het doet het ook heel beluisterbaar aan.
Een aantal tracks hebben een bepaalde 'drive' over zich, een jachtigheid, die de muziek beeldend maakt. Je kunt je er heel goed scenes in de film bij voorstellen, als je het verhaal een beetje kent, ook al heb je de film zelf niet gezien. De variatie in kleuring helpt daaraan zeker mee. 'Storming the office' en 'Window Payne' zijn zulke tracks, die vooral elektronische underscore hebben meegekregen.

Een deel van de scenes van de film bestaan uit hallucinaties na drugsgebruik. Je zou dan ook een groot aandeel van psychedelische muziek verwachten, maar dat valt reuze mee. Wellicht komt dat omdat de hallucinaties in de film verhalend zijn voorgesteld en in die zin bijdragen aan de oplossing van de misdaad. Die hallucinaties zijn voor de personages (en de kijker) wel heel duister en angstaanjagend en heel echt, maar bestaan niet uit allerlei kleuren of wazige waanbeelden. Daardoor blijft de muziek ook binnen de klankkleur van de hele score.

Veel tracks van deze score zijn nogal traag gecomponeerd. En omdat ook de melodielijnen niet echt tot de verbeelding spreken is veel van de muziek nogal aan de eentonige kant en wordt er vooral sfeer gecreëerd. Een aantal van die sfeertracks hebben thrillerachtige trekjes, die het er vaak niet fraaier op maken. Dat komt deels doordat dit effect door deels dissonante tonen en klanken wordt bereikt.

Pas naar het einde van de score komen een paar meer melodieuze tracks tevoorschijn. 'Dark Heaven' is daarvan de eerste en dan valt daar zowaar toch nog een licht melancholieke melodie en kleuring te beluisteren, die op een rustige en licht vibrerende ondertoon heerlijk wegluistert. Jammer dat deze muziek dan weer wordt gevolgd door een monotone en neerslachtige track met een wat irritante staccato-achtige elektronische ondertoon en snelle drums en schelle blazers aan het einde.
Ook de laatste track is zo'n minder fraaie afsluiter, maar de voorlaatste zestiende track is in de stijl van 'Dark Heaven'. Deze track 'Heaven to the Max' is prachtig. Melodieus, rustig, elektronische underscore met een heerlijke orkestrale melodielijn erboven van fraaie strijkers, eigenlijk alles wat mooie filmmuziek moet hebben.

Kortom, Max Payne is een score die de componisten uitstekend bij de film hebben laten passen. Maar om als losstaande muziek te beluisteren is geen geweldige ervaring, op twee tracks na die echt prachtig zijn. Alle andere tracks vallen behoorlijk tegen. Ze vallen vooral op door hun monotone melodieën, ondanks de toch vaak wel mooie volle klanken; het is vooral sfeer die gecreëerd is door Marco Beltrami en Buck Sanders. Maar het is niet een sfeer die aanspreekt, tenzij je in een depri-bui bent. De kleuring is vooral neerslachtig. En dat is toch de overheersende toon van de score. Daar kunnen die twee mooie tracks niets meer aan veranderen. De waardering komt dan ook niet verder dan 58 uit 100.
Max Payne - 09/10 - その改訂 Maurits Petri, 提出された (オランダの)
De naam Max Payne is een waar begrip in de game-scene. De verschillende games die met dit personage werden uitgebracht door Rockstar (ook bekend van de Grand Theft Auto games) waren een daverend succes. De speciale gameplay, waarbij in slow-motion, ontzettend realistische moves gedaan kunnen worden en het rauwe verhaal waren geknipt voor een verfilming. Dat duurde niet lang, want eind 2008 verscheen de film met niemand minder dan Mark Wahlberg als Max Payne.

De soundtrack van de film luidt een nieuw tijdperk in van soundtracks, waarbij elektronische muziek op een bijzondere manier met het orkest gemixt worden. Eerder hoorde we dit al in bijvoorbeeld The Matrix van Don Davis. Marco Beltrami en de expert van hippe computer gegenereerde beats Buck Sanders schotelen ons een aparte combinatie van muzieksoorten voor. Dat horen we ook direct in de eerste track, "Max Attacks". Eerst horen we de rustige orkestrale klanken van Beltrami, maar al gauw laat Sanders horen waar hij goed in is: een strakke bass-and-drum toevoegen. Voor mensen die bekend zijn met de games van Payne, is de derde track "Payneful Piano" een leuke verrassing. Want dit is muziek uit het spel Max Payne 2, opnieuw gearrangeerd door Beltrami. Een valse piano en strijkers loodsen je naar de volgende bloedstollende track. Dat is overigens een van de vaste onderdelen van de soundtrack, de valse piano. Deze keert dan ook met enige regelmaat terug en geeft een ongemakkelijk gevoel.

Gedurende de soundtrack laten de twee heren zien dat ze perfect hebben samengewerkt. Je moet er van houden, maar tracks als "Storming The Office" en "Dark Heaven" zijn een perfecte mix van techno en hedendaagse klassiekere filmmuziek. Het bas-ritme wat we horen lijkt op het gebonk wat we in Munich van John Williams horen. Beltrami kiest bij deze soundtrack weliswaar voor de simpele aanpak met een klein orkest, toch is de muziek charismatisch genoeg om overeind te blijven. De afwisseling met muziek die we van Beltrami gewend zijn ("No Respects For You") is precies wat je nodig hebt als luisteraar. Eventjes dwaal je af naar de emotionele bodem van de gedachtes van Max, om vervolgens genadeloos te worden afgestraft in de track "Lupino Spreads His Wings". Een snoeiharde actietrack met rocky gitaren en een flinke dosis Buck Sanders. Het gebruik van muziek die al eerder in de games zit is erg leuk, want mensen die de spellen speelde zullen het zeerzeker herkennen. Alleen dit maal opnieuw gearrangeert door de twee mannen.

Al met al bevat de soundtrack van Max Payne muziek die we niet eerder hoorden. Als je van elektronische beats houdt, van die gemixte twee stijlen van actiemuziek-expert Marco Beltrami en beat-goeroe Sanders en je bent niet vies van een gitaartje....dan is Max Payne de ideale soundtrack. Op zoek naar mooie en spannende strijkarrangementen zal je met dit schijfje bedrogen uitkomen. Aparte stijl, aparte muziek die je wel moet liggen!
Max Payne - 09/10 - その改訂 Wim Minne, 提出された (オランダの)
Ondanks dat het spelletje toch al minstens 6 jaar is, staat het er nog als een rots in de branding. Ben je Fifa beu, of heb je genoeg mythologische monsters afgeknald in God Of War, dan kan je altijd terugvallen op Max Payne. Dit verhaal is zo bijster intelligent, de graphics en special effects waren toen om van te smullen, maar hebben zelfs nu nog hun charme.

Zoals collega Petri al zei, het spel is heel filmisch. Het Graphic Novel - element was toen nooit gezien, en nu kennen we zelfs twee monumenten in de serie Graphic Novel verfilmingen: Sin City en 300. Max Payne is dan een logische opvolger in die serie, hoewel niet gebaseerd op een strip. Maar ja, er zijn nog mensen in geslaagd leuke games naar de ver"doom"enis geholpen.

Iets wat het spel Max Payne kenmerkte was de geweldige suspense muziek. Een piano speelde een simpel motiefje, en vanuit dat motiefje ging zo'n immense dreiging uit, dat je spontaan de daver op het lijf kreeg. Nu, de filmmakers stonden dus eigenlijk voor een dubbel dilemma: de geest van het spel overnemen, zonder het icoon Max Payne neer te halen, en dus de daarbij horende muziek te evenaren.
Wel, het is de heren componisten gelukt.

De dreiging die in het spel, in die muziek zat, zit zo geweldig vervat in deze muziek. Max Attacks is er al zo een, met een goede DnB onder. Maar de leukste surplus is toch Payneful Piano, dat vervat zit in het spel. Nu, dit keer is het wel bewerkt, maar dat maakt het er niet minder herkenbaar om.
Met de electronische klanken slagen ze er ook in om huiveringwekkend over te komen. Ze brengen er ook structuur in, in de muziek. Er zijn een stuk of vijf, zes tracks die net hetzelfde beginnen: een schril oplopende toon, en dan wat spannende muziek en dan de spanning - opbouwende muziek. Niets mis mee, maar het maakt het soms wel wat eentoniger.
De variatie ligt dan meer in het gebruik van de DnB en/of valse piano. Het gebruik van deze twee brengt soms verlichting en de verhoopte variatie.

Onverwacht een goede soundtrack, maar zoals collega Petri ook zei: je moet ervoor zijn. Er zijn veel die niet houden van de DnB toestanden en die kunnen dan ook op het sporadisch gebruik hiervan afknappen, en soms is de muziek dan ook eentonig, mede door het veelvuldiger gebruikte valse pianospel.
Niettemin, het loskoppelen van filmmuziek van de film blijft een foutieve beweging. Veel soundtracks zijn hiervoor gemaakt, deze waarschijnlijk echter niet. Weinig mensen zullen zich hier aangetrokken voelen, maar je hoort gewoon dat deze muziek vast bij beelden hoort.
Ongetwijfeld is Max Payne, samen met de muziek, één van de zwartste films die 2008 ons voortgebracht heeft: laat ons hopen dat de verfilmingen van games hier doorbroken wordt en een uitermate goede film heeft opgeleverd.
Presenting the motion picture score to the 20th Century Fox blockbuster action/thriller MAX PAYNE, in theaters everywhere October 17th, 2008, starring Mark Wahlberg (THE DEPARTED, THE ITALIAN JOB, BOOGIE NIGHTS) and Mila Kunis (FORGETTING SARAH MARSHAL, THAT 70’s SHOW) and based on the popular videogame sensation. Acclaimed composer Marco Beltrami (HELLBOY, 3:10 TO YUMA, LIVE FREE OR DIE HARD, SCREAM) and Buck Sanders harness the film’s intense action and drama with an exhilarating, full-throttle orchestral/synth score that propels the listener into the dark, exciting world of Max Payne.


不具合を報告するか、私たちに追加情報を送ってください!: ログイン

 



もっと