Sommigen zeggen dat Howard Shore zich met LOTR zich echt op de kaart van topcomponisten heeft gezet. Voor mijn part was hij dat ervoor al, getuige deze Silence Of The Lambs. Muziek voor één van de beste films van de afgelopen 20 jaar. Of toch in het "thriller" genre.
Main Title, het joggen van Clarice, verraadt al heel veel. Die track bevat echt wat een thriller zou moeten bevatten: spanning, onvoorspelbaarheid, en vooral duisterheid. Weinig zeggende beelden, de jogging van Clarice, worden door dit nummer begeleidt.
De spanning, de dreiging zit doorheen heel de score verweven. The Abduction is zo een nummer waar je het heel goed in hoort. De dreiging gaat maar niet weg, die blijft.
Quid Quo Pro, een beroemd zinnetje van de magnifiek acterende Anthony Hopkins, is ook in een nummer gegoten. Als ik me niet vergis, worden hier de beelden bij vergezeld dat Lecter het voorstel van Clarice in overweging neemt. Een zeer goede scène omdat vooral de gelaatstrekken van Lecter in beeld komen, en daaruit, uit die beelden, blijkt de genialiteit van het acteren van Hopkins. Je krijgt echt schrik van die Lecter. In de vervolgfilms is hij helemaal niet zo angstaanjagend meer, maar hier heeft hij nog echt die "spooky" blik.
The Moth is een stuk muziek, maar daar MOET je de beelden bij gezien hebben. Zonder die beelden krijg je wel een indruk, maar mis je eigenlijk de clou van wat bedoeld wordt. En vooral, knap hoe Shore dit opbouwt. In LOTR was zijn "Last March Of The Ents" een huzarenstukje van hoe je een track opbouwt, maar hier toont hij dat hij die techniek meester is. De spanning wordt echt intenser en intenser, en als je ongeveer weet wat er gebeurt krijgt die muziek pas echt waarde die het verdient. The Cellar borduurt hier gewoon verder op. Dreigend, duister, en die industrial geluiden geven een extra betekenis.
Shore levert hier een klein meesterwerkje af hoor. De film zou (zoals zo vaak) helemaal niks zijn zonder de muziek.
Soms heb je bij films het gevoel dat iemand anders zijn muziek beter paste bij de film, omdat hij dat nu eenmaal beter kan. Toch bij muziek van Shore (en Newton Howard en Williams, en Zimmer) heb je dat gevoel niet. Je hebt het tegenovergestelde gevoel: als iemand anders het had gedaan, had dit nooit zo'n goede score geweest.
Shore bewijst zich meer en meer, met nu zijn knappe Eastern Promises. Toch, deze is echt een paradepaardje van hem.
Lecter vangt je, dat doet Shore met je.