Les Clés du Paradis
Bande Originale du Film de Philippe De Broca

Dit is de 29ste recensie uit de Francis Lai serie.

Vorige: Un Homme Libre
Volgende en laatste: Le petit poucet

De Franse film Les Clés du Paradis is een komedie die geregisseerd is door Philippe de Broca (L'Incorrigible, Tendre Poulet, Chouans!), die voor deze film ook het scenario schreeft, samen met Alexandre Jardin. Deze film over keuzes in het leven is door de critici niet met gejuich ontvangen en was in de bioscopen een grote flop.
Het verhaal draait om de twee broers Gaspard en Paul Caveilhac. Gaspard is een bekende schrijver die in het drukke Parijs woont, terwijl Paul een rustig leven heeft op het platteland. Gaspard heeft z'n leven echter niet op de rit en wordt door een nogal grillige maitresse dwars gezeten, terwijl hij ook nog alimentatie moet ophoesten voor z'n exen. Hij besluit om een paar dagen naar z'n broer te gaan om tot rust te komen. En dat leventje van z'n broer blijkt hem wel te liggen, ook omdat hij al een scharrel heeft met Paul's vrouw. Paul wil daarentegen wel wat meer leven in de brouwerij en ze besluiten officieel, zelfs notarieel van leven te ruilen, inclusief hun vrouwen...

De muziek bij deze film is van Francis Lai, die er een tamelijk luchtige score voor componeerde.
Het album opent met de titelsong van de film, die door Lai is geschreven op basis van zijn hoofdthema. Lai's favoriete zangeres Nicolle Croisille zingt deze song op haar eigen intense manier, waardoor de song een wat dramatischer kleuring krijgt als de themamelodie eigenlijk wil aangeven. Want die themamelodie heeft een wat lichtere kleuring en is als tweede track op het album te horen. Lai presenteert hier een prettige, wat melancholieke melodie, die eerst op solo viool wordt gespeeld, vervolgens op solo hobo, waarna de viool het weer overneemt. De begeleiding is van piano en synthesizer. Croisille herhaalt haar themasong nog een keer aan het eind van het album, waar de track overigens 'Les Retrouvailles' heet.

Die synthesizer bepaalt voor een groot deel de kleuring van de muziek van deze score. Een groot deel van de tracks bestaat vrijwel uitsluitend uit elektronische muziek. Vaak worden daar dan een of een paar akoestische instrumenten aan toegevoegd. De elektronische klank van de muziek is vrij nadrukkelijk aanwezig, ook door allerlei elektronische effecten die Lai in z'n muziek verwerkt heeft. In de tachtiger en begin van de negentiger jaren was elektronische muziek bijna verplicht, omdat orkestrale muziek toch wat als 'ouderwets' aangemerkt werd. En de filmmuziek moest daar wel in mee, wat nogal eens tot tenenkrommende scores geleid heeft. Bij deze score van Lai valt dat mee, omdat de muziek prettig melodieus is en de elektronische kleuring gelukkig niet al teveel naar plastic smaakt.
Sommige tracks hebben daar meer last van dan andere en dat komt weer omdat die mindere tracks dan alleen maar uit elektronische muziek bestaan, terwijl die andere aangevuld worden door akoestische instrumenten, die het geheel tot een prettiger beluisterbaar geheel maken.

Behalve wat melancholieke tracks, zoals de titelmuziek, heeft Lai ook wat meer komische muziek gecomponeerd, die wat luchtiger en soms staccato-achtig is, maar ook poppy tracks ontbreken niet, zoals 'Le Rock Breton' en 'Le Slow Breton', waarin elektronische drumpercussie een flinke vinger in de pap heeft.
Tegelijk heeft Lai ook muziek met een wat warmere kleuring gecomponeerd, die een wat meer romantische touch heeft, zoals 'Les Blés' of 'Paul et Marie', maar dat blijft daarmee toch redelijk beperkt.
Een flink aantal tracks hebben vaak heel prettige melodieën, maar het is jammer dat de elektronische component dan nogal eens te nadrukkelijk aanwezig is, wat toch afbreuk doet aan de genietbaarheid, vooral wanneer die elektronische muziek van die typische kunstmatige klanken bevat. En dat is jammer, want de muziek van deze score zou bijzonder aangenaam zijn geweest als die volledig orkestraal zou zijn gemaakt. En dat terwijl de elektronische kleuring eigenlijk best goed overkomt. Toch is er iets waardoor de muziek niet helemaal meevalt, waar ik niet goed de vinger op kan leggen. Misschien dat het toch iets van die gedateerdheid van de elektronische klanken is, want aan de melodieën ligt het niet, die zijn overwegend best heel aangenaam.

Kortom, met zijn muziek voor Les Clés du Paradis heeft Francis Lai een heel aardige score gecomponeerd, met een prettig luchtige touch. De muziek is vooral elektronisch geproduceerd, waarbij Lai ook veel elektronische klanken en effecten heeft toegepast. Daar overheen heeft Lai dan vaak een of meer akoestische instrumenten gezet, zoals viool, hobo, gitaar of piano. Die combinatie valt niet tegen en ook de melodieën zijn overwegend heel aangenaam. Toch heeft die elektronische kleuring van de muziek een soort van gedateerdheid over zich, ondanks dat de muziek best wel vol overkomt. Wellicht dat daardoor, ondanks de best fraaie melodieën, de muziek als geheel toch wat 'gemiddeld' blijft. De waardering komt zo op 70 uit 100 punten.