Dit is de 24e en voorlaatste recensie uit de John Ottman serie.
Vorige:
John Ottman: Portrait of TerrorVolgende: volgt nog.
De Amerikaans-Duitse film
Valkyrie vertelt een waargebeurd verhaal, dat zo nauwkeurig mogelijk verfilmd is. Regisseur Bryan Singer nam het grootste deel van de scenes op in Duitsland, vooral in en rond Berlijn en maakte daarbij gebruik van de gebouwen en plaatsen waar die gebeurtenissen in het echt ook plaatsvonden. De film bracht nogal wat controverse teweeg, vooral omdat de film Engelstalig is en omdat Tom Cruise de hoofdrol speelde van iemand die in Duitsland als held wordt beschouwd. Z'n lidmaatschap van Scientology hielp daarbij niet mee. Aanvankelijk zou de film vooral een spannend historisch drama zijn, maar naderhand werd gekozen om er een thriller van te maken en werd ook de marketing daarop aangepast. Kennelijk is dat een goede keuze geweest, want de film is door de critici overwegend redelijk ontvangen, terwijl de film in de bioscopen een succes was, ook in Duitsland.
Het verhaal begint in Afrika, waar het Duitse bataljon van kolonel Von Stauffenberg (Cruise) wordt aangevallen. Daarbij raakt hij ernstig gewond en verliest een oog en hand, waarna hij teruggaat naar Duitsland. Hij ziet inmiddels hoe zinloos deze oorlog is, met een bezeten Führer aan de top. Dan wordt hij door het Duitse verzet gevraagd om mee te doen om te zoeken naar mogelijkheden om het land over te nemen, waarvoor een operatie wordt opgezet. Von Stauffenberg krijgt vervolgens de opdracht om zowel Hitler als Himmler om te brengen wanneer ze bij elkaar zijn in de beruchte Wolfsschanze...
De muziek bij de film is van John Ottman, die eveneens de editing voor z'n rekening nam. Hij ging er aanvankelijk vanuit dat de film wellicht zonder muziek kon, maar stapte daar samen met Singer al snel vanaf. Ook besloten ze samen dat er in de score geen snare-drums of trompetten gebruikt zouden gaan worden, om te voorkomen dat er een oorlogsheldensfeer zou kunnen ontstaan. Omdat de film een thriller moest worden, was het tevens Ottman's taak om te zorgen voor muziek die daar recht aan zou doen. Dat is hem goed gelukt.
Het album opent met de track 'They'll Remember You', die eigenlijk pas aan het einde van de film over de eindaftiteling te horen is. De melodieuze, wat dramatisch getinte muziek en het fraaie arrangement maakt dit tot een bijzonder aangename openingstrack. Daarbij helpt het zonder meer mee dat een groot koor meewerkt. Zij zingen een Duitse tekst die gebaseerd is op een lied van Goethe. Dit alles maakt deze track tot de fraaiste van het hele album.
Ook de tweede track is fraai orkestraal, met mooie pulserende klanken, maar laat de spanning al flink toenemen. Toch is ook deze track melodieus en sterk gearrangeerd, waarbij vooral heftige percussie die spanning opvoert. De track 'What's this Really all About?' laat eveneens bij vlagen fraaie melodieuze motieven horen, maar de spanning neemt steeds meer toe, met opnieuw stevige percussie en lage strijkerklanken, die Ottman enigszins pulserend laat horen.
Dat de film een thriller is maakt het onvermijdelijk dat Ottman z'n composities daarop aangepast heeft. Soms is de spanning voelbaar in het minimalistische karakter van de muziek, soms door elektronische effecten, soms door van zacht steeds luider wordende klanken, soms door repeterende geluiden op dezelfde toonhoogte, of allerlei combinaties daarvan. Zo heeft Ottman een heleboel typische thrillermuziekeffecten ingezet om de kijker naar de film die spanning te laten voelen. Uit de recensies van de film merk je dat Ottman die taak uitstekend heeft volbracht. Maar om los van de film naar de scoremuziek te luisteren is toch een ander verhaal. En een flink aantal tracks op dit album laten die nogal melodieloze thrillermuziek duidelijk horen.
Toch zijn er gelukkig de nodige wat meer aangename uitstapjes op het album aanwezig. Zo is 'Midnight Waltz' een mooie, rustige pianogedreven track met een klassieke sfeer. De strijkers vergezellen de piano op een plezierige manier. De track 'Seconds Lost' begint met een mooie, maar wat dramatisch getinte melodie op middenstrijkers, waarna vanaf ongeveer een minuut de spanning weer volop te snijden is, tot aan het eind van de volgende track.
Dan volgt een Duitse song, die niet van Ottman is. Deze song bevestigt het tijdsbeeld en komt uit de Duitse film Kora Terry uit 1940. De song heet op het scorealbum 'The Officer's Club', maar heeft officieel als titel 'Für Eine Nacht Voller Seligkeit'.
De track 'I'm Sorry' heeft weer een fraai dramatische lading in een aangenaam melodieus arrangement van strijkers, die vrij traag voortspelen. Die traagheid zorgt voor een extra dramatische lading, waaraan ook de vrij lage klanken meewerken. Halverwege neemt de spanning het echter weer over, om meer naar het eind met ingetogen pianoklanken af te sluiten.
Tussendoor neemt steeds de spanning weer toe en krijgen we zelfs pulserende klanken te horen die soms lijken op een stoomtrein, of waarbij geluiden soms in het niets oplossen, of waarbij er een voortdurende underscore van nietszeggende geluiden aanwezig is.
Pas bij 'Operation Terminated' komt er weer iets van melodie in de muziek terug, opnieuw met een vrij donkere dramatische kleuring. Het album sluit af met 'Long Live Sacred Germany', die al even donker en tragisch klinkt. Ottman gaf aan dat hij bij deze track geïnspireerd is door het Adagio for Strings van Samuel Barber. Ook deze Ottman-versie is een adagio-uitvoering, want de muziek verloopt traag, maar het arrangement laat bijzonder mooie harmonieën horen in die dramatische kleuring die nodig was aan het eind van de film.
Kortom, met zijn muziek voor de oorlogsfilm
Valkyrie heeft John Ottman een voor de film passende score gecomponeerd, met een hoog thrillergehalte. De typerende spanningsmuziek, met royaal gebruik van stevige percussie, is in het grootste deel van de tracks op dit album nogal overheersend aanwezig. Hoewel die spanningsmuziek soms wat aan de minimalistische kant is, is de muziek vaak wel nadrukkelijk aanwezig met heftige trommelslagen. Toch laat Ottman aan het begin en eind van het album een paar erg melodieuze en fraai gearrangeerde tracks horen, die vooral dramatisch gekleurd zijn. Die tracks zijn veelal wat traag, maar de melodie en de harmonieën maken deze tracks tot zeer genietbare muziek. Het geheel van het album was beter in de smaak gevallen met wat minder thrillertracks. De waardering komt toch nog op een heel behoorlijke 71 uit 100 punten.