Body of Lies

Een van de meeste succesvolste regisseurs van de afgelopen tijd is natuurlijk Ridley Scott. Met diverse films (Gladiator, American Gangster, Kingdom of Heaven) wist de man menig filmliefhebber tot waanzin te drijven. Met American Gangster maakte Scott de keuze om van Hans Zimmer als componist af te stappen en Marc Streitenfeld te kiezen. Helaas was het resultaat een mindere soundtrack en dat moet ook weer gezegd worden van de nieuwe prent van Scott, Body Of Lies.

Streitenfeld heeft de neiging om in zijn muziek te vaak terug te grijpen naar het minimalistische. Simpele deuntjes, nauwelijks diepgang, hergebruikte samples en geen pakkende thematiek. De eerste track van de soundtrack van Body Of Lies begint daarentegen veelbelovend, een Oosterse jammerende viool en het John Powell-alike gebruik van percussie is lekker om naar te luisteren. De daarop volgende tracks komen niet van de grond en lijken stuk voor stuk bedoeld als underscore. Een track die op de zenuwen werkt is "Aisha". Een irritante syntesizers stoot enkele vreemde tonen uit, een gitaar speelt een melodietje. Alles bij elkaar opgeteld vreemdsoortige filmmuziek die praktisch niet los te beluisteren valt. "All By Himself" is een van de betere nummers van het album. Na een gek intro openbaart er een heerlijk zacht thema gevormd door de strijkers. In eerste instantie doet het thema denken aan die van Jason Bourne. Waar het niet dat Streitenfeld en Powell uit dezelfde kweekvijver van componisten komen. Bij een naam als "Chased" verwacht de gemiddelde luisteraar actiemuziek, helaas is dat niet zo bij Body Of Lies. Deze track ondersteunt heftige beelden in de film, maar is slechts een herhalend pianopingeltje, bas-effecten en samples van een cello-kwartet. Allemaal niet zo bijzonder te noemen. Eindelijk weer wat positievers in de track "No Touch". Dit erg Oosterse nummer klinkt werkelijkwaar heerlijk en lijkt rechtstreeks uit Bali of omringende landen afkomstig te zijn. Het gebruik van veel inheemse instrumenten is perfect uitgekient. In "I Am Out" zet Streitenfeld dat gelukkig door en blijkt dit de beste track van album. Na een rustig intro, zet een versneld up-tempo stuk in. Eindelijk komt de muziek van de grond en is het gebruik van die inheemse instrumenten weer erg goed gemixt met de Westerse strijkers en elektronische effecten.
Waar je als luisteraar lang op wacht, krijg je in de track "Lost Vision": actiemuziek! Veel percussie, fluiten, strijkers en een zacht koor op de achtergrond maken dit tot een heerlijke actietrack die langzaam naar een climax toewerkt. "Never Lie To Me" lijkt verdraaid veel op de track "Goa" van John Powell uit The Bourne Supremacy. Desalniettemin een kort maar krachtig nummer. "Betrayal" bevat weer die aanstekelijke jammerende violen die je ook al in de eerste track hoorde. Een prima einde van een soundtrack die erg op gang moet komen.

Body Of Lies is een soundtrack die gelijk loopt aan de film qua spanningsopbouw. De eerste dertien tracks (op de eerste na) zijn dan ook niet heel erg bijzonder of pakkend. Pas na een flinke tijd komt de muziek van de grond en lijkt Streitenfeld vleugels te krijgen met zijn prachtige Oosters getinte filmmuziek. De combinatie van de Hollywood-strijkers en het gebruikt van veel inheemste instrumenten mixt hij op een bijzondere manier. Jammer dat de componist dertien tracks nodig heeft om hier achter te komen. Met Body Of Lies levert Marc Streitenfeld een soundtrack af die enorm veel energie kost om te beluisteren, die erg laat op gang lijkt te komen, waar het gebruik van samples soms de overhand krijgt, die hier en daar veel lijkt op composities van Powell...maar vanaf track nummer 14 een genot is om naar te luisteren. Gelukkig maken de laatste tracks dan ook veel goed. Binnenkort in de Nederlandse en Belgische filmzalen: Body Of Lies!