‘Igor’ is één van de velen animatiekomedies waarvan je bij voorbaat kan voorspellen dat het absoluut geen hoogstandje wordt. Igor vertelt het verhaal over de gebochelde(Bells, Bells, Bells, Bells,Bèèèlls of Notre Dame) lab-assistent genaamd Igor die niets liever wilt dan net zo'n grootse wetenschapper worden als zijn gekke baas, maar dat blijkt nog niet zo gemakkelijk. Regisseur Anthony Leondis is onder andere verantwoordelijk voor Disneyfilm ‘Keizer Kuzco’ en dat betekent dat deze film waarschijnlijk vol zit met ‘droge’ grappen. Componist Patrick Doyle, die inmiddels is uitgegroeid tot één van Hollywoods grotere componisten mocht deze partij humor versterken met hilarische muziek zoals we deze vaak horen in de moderne animatiewereld. Doyle is geen onbekende in de animatiewereld, in 1998 schreef de man muziek voor ‘Quest for Camelot’.
Als de cd eenmaal is aangezet lijkt ‘hilarische muziek’ een totaal verkeerde bewoording. De openingstrack ‘Eva’ is klassieke pianosolo zoals je deze niet vaak hoort in de wereld van filmmuziek. Waar een pianosolo vaak wordt ondersteund door een strijker of dergelijke, komt Doyle met een geweldige solo. Een muzikaal wonder is het zeker niet, maar Doyle weet iedere luisteraar te verassen met deze pianosolo, waarin de schaarste de kracht is. Spijtig genoeg is dit het meest originele en beste gedeelte van de score, want andere tracks zijn verre van origineel. Het thema van ‘Eva’ komt nog meerdere malen terug, onder andere in de track ‘Opening Night Presents’ waar de piano wel de nodige ondersteuning krijgt en alles ook veel minder origineel aanvoelt. Echter is ook deze track een genot om naar te luisteren. Tevens is aan het einde van de score, in de track ‘Malaria Community Theatre’ het thema te horen, ditmaal met een clichématige climax. Het komediegehalte van de score ligt nu al een stuk hoger, maar nog steeds is het luistergenot aanwezig.
Het luistergenot daalt af bij het beluisteren van de tracks die wel aan de verwachtingen van zo een hilarische score voldoen. Een voorbeeld is de track ‘Exept the King’, waarin vooral underscore is te horen. Door de score heen gebruikt Doyle veel ‘circusgeluidjes’ die op den duur beginnen te irriteren. Doyle vindt de melodische sterkte niet en dit probeert hij duidelijk te compenseren met het Eva thema, waarin hij een klassieke pianosolo in een cliché ‘Hollywood jasje’ steekt.
Zoals ik al zei is Doyle de laatste jaren uitgegroeid tot één van de grootste namen in de filmmuziek. In de laatste jaren schreef de man minstens een dozijn aan goede scores, maar uit deze score blijkt dat Doyle te kampen heeft met een probleem dat veel componisten hebben. Inspiratieloosheid. Hans Zimmer en zijn bemanning, James Newton Howard en nog talloze namen schreven de laatste jaren score(s) die met de stempel ‘onorigineel’ bedrukt kunnen worden(dit betekent niet direct dat het slechte scores zijn). Ook Doyle komt nu in de gevarenzone. Niet alleen doordat hij de score vult met circusgeluiden en clichématige thema’s, maar ook omdat bijna alle actietracks wel iets weg hebben van Eragon. ‘Cliff Chase’ is weliswaar een leuke actietrack, het heeft meerdere linkjes naar ‘Eragon’ en lijkt soms zelfs op de orkestrale versie van de ‘Narnia’-actiemuziek. Ook ‘Evil Bone’ is hier een goed voorbeeld van. De thematische inhoud van deze tracks is het beste van de score, maar dat is in dit geval vooral een compliment naar Eragon en niet naar Igor.
Als klap op de vuurpijl probeert Doyle de gok te wagen door in zijn score nostalgische, Holywoodiaanse, jazzmuziek te steken. Hierbij heeft met meer luisterplezier dan bij de underscore, maar bijvoorbeeld de track ‘Acting Me Me Me’ is zeker geen hoogstandje. Het lijkt erop alsof Doyle gezocht heeft in een boek over jazzmuziek, hoofdstuk ‘Hollywood’. Deed Doyle dit niet, dan heeft hij dit muziekstuk uit een wachtrij in Het Universial Studios Park geplukt. Hoe dank ook, de muziek klinkt eerder afgezaagd dan gewaagd en ook dit is een mislukt experiment.
Al met al is Igor een niemensdalletje eerste klas. Doyle wekt met de openingstrack de gevoelens op dat hij een volwassen score heeft geschreven voor deze animatiekomedie en ook de pianosolo in de laatste track is niet onaardig, maar schijn bedriegt. De kracht van het ‘Eva’ thema wordt verpest door standaard begeleiding toe te voegen die er een cliché thema van maken. Doyle gebruikt meer hilarische muziek die het luisteren niet waard is dan ondertekende had gedacht en dat is zeker jammer. Thema’s zijn voorspelbaar opgebouwd of stammen af van bijvoorbeeld ‘Eragon’. Toch zijn een paar tracks het beluisteren best waard en verdient Igor een krappe voldoende. Wanneer Doyle in het vervolg een gok waagt klassieke muziek onder een animatiekomedie te gebruiken, moet hij dit beter uitwerken over de hele score.