Point Break


La-La Land Records (0008811932725)
映画 | 年: 2008 | 映画のリリース: 1991 | フォーマット: CD
 

今すぐ購読する!

もっと情報を得て、コレクター情報にアクセスしてください!





 

# トラック   期間
1.Opening2:16
2.Pappas’ Theory2:28
3.Both Parents Deceased2:25
4.The Tackle1:15
5.Fight With Razorheads2:18
6.Bohdi And Utah1:07
7.Night Surfing3:00
8.Love On The Beach2:23
9.Razorhead Raid1:32
10.Utah, Tyler/Four Horsemen2:27
11.Outside Pappas1:29
12.Car/Foot Chase3:28
13.Tyler Misunderstands1:29
14.Campfire1:32
15.The Shadow Gun/Found Out1:48
16.Skydive5:01
17.Post Parachute/TV1:27
18.Bank Robbery5:28
19.Shootout At Airport4:21
20.No Parachute6:37
21.Love In The Desert2:39
22.Freedom8:34
 65:04
あなたのレビューを提出する 他の言語でレビューを非表示にする

 

Point Break - 06/10 - その改訂 Lammert de Wit, 提出された (オランダの)
In 1991 regisseerde Kathryn Bigelow (K-19: The Widowmaker, The Hurt Locker, Zero Dark Thirty) de thriller Point Break. De surfsport speelt een grote rol in de film en de titel is dan ook een surfterm in de betekenis van een uistekende rotspunt waar een golf op stukbreekt. De film is redelijk ontvangen en was behoorlijk succesvol in de bioscopen.
Het verhaal draait om twee mannen. Johnny Utah (Keannu Reeves) is een nogal nauwgezette en beginnende FBI-agent, terwijl Bodhi (Patrick Swayze) een ervaren avonturier is. Johnny wordt gekoppeld aan de ervaren rechercheur Angelo Pappas (Gary Busey) om een aantal bankovervallen op te lossen. Die overvallen worden gepleegd door mannen met maskers van presidenten van de VS, zodat ze onherkenbaar zijn voor anderen en ze zorgen dan ook dat ze snel weer weg zijn. Angelo heeft aanwijzingen dat de overvallers uit de surfwereld komen en hij vraagt Johnny om daar undercover te gaan. Hierbij maakt hij kennis met Bohdi, de leider van een groep surfers...

De muziek bij de film is gecomponeerd door Mark Isham, die er een typische soundscape score voor componeerde. Isham heeft zijn score vooral elektronisch gerealiseerd, maar naar het einde toe wordt de orkestrale invloed steeds sterker. Dit was een van de eerste scores waarin Isham een redelijke orkestrale toevoeging ingezet heeft.
Vooral de eerste helft van de score kent een wat magere elektronische klank, waarbij Isham af en toe geprobeerd heeft om orkestrale klanken uit de synthesizers te toveren. Maar de techniek was daar in het begin van negentiger jaren nog niet klaar voor. Pas in latere tracks hoor je de klanken van een echt orkest, vooral in de tracks die met de parachutesprongen te maken hebben, zoals 'Skydive' en 'No Parachute'. Waar de eerste nog een track is met meer melodie en een meer heroïsch klinkend arrangement, daar is de laatste veel spannender en donkerder gekleurd. Ook de daar tussen liggende tracks hebben een sterke orkestrale insteek, maar hebben tegelijk ook last van die spanningseffecten, waarbij de melodie het onderspit delft.

Een groot deel van de score bestaat vooral uit soundscape-muziek, waarbij Isham maar weinig melodie toepast en de klanken en geluiden een beetje voortkabbelen. De geluiden en elektronische klanken zorgen daarbij meestal voor een wat dreigende atmosfeer, wat ook al niet meehelpt voor een aangename luisterervaring. Een deel van die geluiden zijn typische geluidseffecten, zoals grommen, janken of jengelen. Ook zijn er die wat vreemde elektronische geluidseffecten van vervormde klanken of in toon veranderende geluiden. Voor de film, die ik jaren geleden al eens heb gezien, zal het best goed werken als achtergrondmuziek bij de gebeurtenissen, maar om los van de film naar te luisteren is niet erg aangenaam.
De eerste track van het album is 'Opening' en daar hoor je een duidelijk melodieuzere invulling, waarbij die melodie al verwijst naar de latere orkestrale track 'Skydive'.
Ook een track als 'Love on the Beach' en 'Tyler Misunderstood' zijn nog vol elektronisch, maar wel wat meer melodieus en er klinkt hier de nodige emotie in door. Dat geldt ook voor de track 'Love in the Desert' aan het einde van het album.

Kortom, met Point Break heeft Mark Isham een voor die tijd moderne score gecomponeerd, met een groot aandeel voor de soundscape die ook in veel van Isham's latere scores een grote rol is blijven spelen. De fraaiere tracks zijn de meer orkestrale, die in de tweede helft van de score te horen zijn, maar eerder hoor je zeker ook al een paar fraaiere tracks. Toch is de score vooral een spannende actiescore, met veel wat dreigende klanken en relatief weinig melodie, op een paar uitzonderingen na. De waardering blijft dan ook hangen op 60 uit 100 punten.


不具合を報告するか、私たちに追加情報を送ってください!: ログイン

 



もっと