De Wachowski broeders gooide hoge ogen naar de box office met hun supersonisch gemaakte Speed Racer, en de score werd verzorgd door Micheal Giacchino. Zowel de film als de score falen jammerlijk genoeg…
I am Speed
Rustig begin, en dit wordt steeds sneller. Een echt racedeuntje, en dan ineens groots geblaas. En dan afgelopen. Het blijft niet echt hangen, het duurt dan ook maar 37 seconden.
World's best Autopia
Mystieke klanken, gaan over in een stuk met synthesizer, en mooie strijkers. Het elektronische gejabber blijft doorgaan, met drums ertussen, en op zich klinkt het niet onaardig. Het is traag opbouwend, en eindigt met een zeer korte finale, een hard stuk blazers. Ai dit is de tweede track die zo gaat. Veel te kort....
Thunderhead
Eindelijk! Prachtig begin dat menig liefhebber zou kunnen laten denken aan Ratatouille. Blazers met een Jazzy achtergrond. Snelle strijkers, en percussie ertussendoor, met blazende uitschieters. Een echt racedeuntje ! Toch hoor je helaas enkele synhts ertussen in, die niet hadden gehoeven van mij. Lekkere achtervolging-suspense-kijk-hoe-snel-ik-ga-met-een-lekker-chill-muziekje-erbij muziek. Misschien wat cliché, maar toch lekker fris!
The Tragic Story of Rex Racer
Een begin wat van de hand had kunnen komen van John Powell.
Later een vrouwenstem, en dan komt er een wat emotionele stuk bij, maar de drums en jingles blijven altijd op de achtergrond. Strijkers maken het dus allemaal wat emotioneel, maar het suspensedeuntje (wat je soms nerveus maakt), wordt wat harder en krijgt een knallende climax. Erna is een stuk emotioneel (tenminste dat probeert Giacchino, in de film komt het niet over) gezeur, en hierna gaat het weer over in knallende percussie met uitschietende blazers. En zelfs een koor zoals in Mona Lisa Overdrive. Deze track slaagt niet in de film, maar is best om aan the horen op schijf.
Vroom and Board
Prachtige strijkers, en erna een paar fluiten en meespelende violen. Weer dat suspense muziekje, echt rust is er tot nu toe niet geweest. We worden belaagd met een jazz invloed, een welkome verassing, en hierna is de muziek wel tragisch overkomend, in tegenstelling tot de vorige track. Het is best aan te horen. En het wordt zelfs een beetje avant-garde. De laatste anderhalve minuut hadden zelfs zo uit Stardust kunnen stappen!
World's worst Road Rage
Suspense ten top. Giacchino buigt dit snel om naar een vrolijke en toch spannende track. Weer is er een Jazz invloed, en dan grootsheid van een oude Bond-Film. Spannende achtervolging muziek weer (de film heet ook Speed Racer Thomas, ja ik weet het). We krijgen een elektrische gitaar tegen onze oren aan gesmeten.
Racing's in our Blood
Eindelijk een rustpuntje. Zachte meelevende strijkarrangementen, en zelfs een piano. Giacchino laat zien dat hij prachtige stukken kan schrijven, en dit voelt vertrouwelijk aan.
True Hart's Racing
Onrustig, en opbouwend, met zware kopers erdoorheen. Weer het spanningsdeuntje erdoor heen. Hier kan je horen dat de Wachoski broeders, toch een beetje Matrixiaanse trekjes hebben, en dit misschien hebben geportretteerd hebben op Giacchino. Het is werkelijk waar een compositie die Don Davis precies hetzelfde had geschreven.
Het werkt goed in de film, maar je vraagt je toch af waarom ze Giacchino hebben genomen: Davis laat al sinds Revolutions niets noemenswaardigs van zich horen, en ik vind het een groots componist. En dat terwijl Giacchino in tijdnoot zit!
Casa Cristo
Elektronische gitaar, strijkers en koor. Episch en donker, en toch blijft Giacchino op de snelle vaart. Ik kan hele verhalen vertellen, maar het is gewoon weer diezelfde achtervolgingsmuziek.
End of the First Leg
Donker en grimmig! Eigenlijk is dat alles, want dit had weggelaten kunnen worden, zelfs op een complete score. Het is saai, en boeit totaal niet, zonde van de tijd op de schijf, het is underscore, en nog saaie ook.
Taejo turns Trixie
Dramatisch begin: maar daar heb je weer het racedeuntje, wat nu gewoon irritant word, en ik zit nu opgefokt te typen achter mijn pc. Ik wil niet met deze track achter het stuur zitten in mijn auto. Niet dat ik die heb, maar toch.
Bumper to Bumper, Rail to Rail.
Giacchino hersteld zich echter. Dit is weliswaar weer achtervolging, mar wel lekkere, een andere variatie, met Jazz, waar ik nooit nee tegen zeg. Alles is ook verweven met wat meer strijkers, en een vleugje meer percussie. Het is allemaal wat spannender. Een donkere rustpauze, en daarna suspense muziek, met klarinet, en orgel(YES!!)
En dan, als de track echt goed wordt, eindigt hij. Zoutloos.
The Maltese Ice Cave
Dit is waarom ze hem de opvolger van Williams noemen!
Prachtige orkestratie, zwaar koper, en koor, wat prachtig klinkt dit zeg. Het koor klinkt fenomenaal, en de cello's en de trompetten klinken apocalyptisch. Dit is echt meetbaar met Phoenix Rises of Anakin's Dark Deeds.
Go Speed Go
Officieus en victorieus, met prachtige blazers. Rare overgang naar spanning. Percussie neemt de overhand, maar je hebt het al eerder gehoord. Aardige toevoeging is de schreeuwende scheuten blaasinstrumenten erdoorheen.
He aint' Heavy
Giacchino neemt pauze. Het is niet echt triest, maar je fluit het niet onder de douche. Het is niet echt memorabel.
32 hours
Sneller, vrolijker, maar eigenlijk ook irritanter dan de rest van de actie tracks.
Grand Ol' Prix
Een matige finale. Het is gewoon allemaal weer hetzelfde. Helaas.
Reboot
Wederom zinloze muziek. Achtervolging. Het lijkt of Giacchino het zelf ook een beetje beu was, want het klinkt niet erg enthousiast.
Let us Drink Milk
De mooiste track, met de vreemdste titel. Het klinkt zwaar melodramatisch, met vrouwenkoor, en prachtige strijkers. Emotioneel, voor de eerste keer echt emotioneel. De finale lijkt alsof ze naar de hemel gaan. Maar werkt erg goed op het scherm en in je cd speler.
Speed Racer
Doe het maar niet...Ik smeek je...Denk aan de oude tv-tune van Batman...
Al met al is Speed Racer (zowel de film als de score) mij zwaar tegengevallen. Micheal Giacchino, die ik en vele anderen met mij, zien als de opvolger van Williams is in staat tot beklemmende (Lost), spannende (M:I 3) energieke (The Maltese Ice Cave) en prachtige ( Ratatouille ) thema's schrijven en uitvoeren, maar dit is echt een misser. De score heeft zeker zijn pareltjes (Thunderhead, Bumper to Bumper, Rail to Rail, The Maltese Ice Cave), maar voor de rest is het allemaal hetzelfde: achtervolgingsmuziek, suspense met percussie, uitschietende blazers, hier en daar een strijkarrangement, en dan het voortdurende slagwerk. Een keer is dat leuk. Niet driekwart album
Vertrouwen in Giacchino heb ik nog steeds, zijn Ratatouille luister ik nog regelmatig en ik geniet er nog iedere keer van. Volgende keer beter!