Matilda


Varèse Sarabande Club (0030209107521)
映画 | 年: 2008 | 映画のリリース: 1996 | フォーマット: CD
限定版: 1500 コピー
 

今すぐ購読する!

もっと情報を得て、コレクター情報にアクセスしてください!





 

# トラック   期間
1.Newborn0:46
2.Home From The Hospital1:36
3.Million Dollar Sticky Show0:35
4.Matilda Writes Her Name1:11
5.To The Library And Beyond3:03
6.Teardrop0:39
7.Hair Tonic1:51
8.The FBI0:54
9.Wormwood Motors1:19
10.Let’s Get Sticky0:45
11.After The Explosion0:35
12.Crunchem Hall3:18
13.Hammer Throw0:53
14.Ms. Honey1:03
15.Multiplication1:49
16.Trunchbull’s Office1:13
17.Let Him Eat Cake3:03
18.Brucie Eats It All2:18
19.Trunchbull Teaches Class2:37
20.Drinking The Newt0:47
21.The Newt Dance1:38
22.Ms. Honey’s Story2:31
23.Trunchbull’s House3:44
24.A Narrow Escape5:18
25.Discovering Her Powers1:17
26.FBI In The Garage0:57
27.Another Crime In The Making0:39
28.Carrot0:20
29.The Haunting5:29
30.The Pitcher1:17
31.End Of The Trunchbull6:34
32.Adoption0:52
 60:51
あなたのレビューを提出する 他の言語でレビューを非表示にする

 

Matilda - 06/10 - その改訂 Lammert de Wit, 提出された (オランダの)
Danny DeVito was de grote (kleine) man achter de film Matilda, naar het boek van Roald Dahl. DeVito speelde niet alleen een van de hoofdrollen, maar ook regisseerde en produceerde hij de film en is hij de verteller tijdens de film. Deze erg leuke, frisse en spontane komedie is door recensenten goed ontvangen en was behoorlijk succesvol. Nog steeds wordt de film regelmatig op de tv vertoond.
Het verhaal draait om Matilda (Mara Wilson), dochter van de familie Wormwood, met een driftkikker als vader (Danny DeVito op het lijf geschreven), een protserige, ijdele moeder (Rhea Perlman) en een broer die achter z'n onnozele ouders staat, die Matilda veel alleen laten en uitschelden. Die ouders denken alleen aan zichzelf en vader is een schimmige autohandelaar, die door de politie opzichtig in de gaten wordt gehouden, zonder dat hij het merkt. Matilda is juist leergierig en gek op lezen. Op haar vierde weet ze al de weg naar de bibliotheek te vinden en op haar zesde leest ze al volwassen literatuur. Ze wil dan naar school, maar haar ouders vinden dat onzin, want daar leer je toch niks nuttigs. Ook merkt Matilda dat ze een speciale gave heeft en via gedachten dingen kan laten bewegen of ontploffen, een gave die ze tegen haar ouders gebruikt. Dan mag ze toch naar school, waar ze snel vrienden maakt, maar waar directrice Trunchbull als een volwaardige nazi de kinderen en onderwijzers, waaronder de lieve juffrouw Jenny Honey (Embeth Davidtz), kleineert. Maar daar weet Matilda wel raad mee...

De score is van David Newman. En hij heeft voor de film een opgewekte, vlotte en typische comedy score geschreven. Maar daar tussendoor hoor je ook andere tracks, tracks die een gevoeldige snaar raken, of die vooral spannend zijn.
Newman heeft voor de film een heel aardig hoofdthema gecomponeerd dat vlot en opbeurend is. Dit thema komt voor het eerst duidelijk naar voren in 'Matilda writes her Name' en ook de volgende track is daaraan herkenbaar. Maar dit leuke thema komt vaker terug gedurende de score.
Dan is er ook een meer gevoelig thema, dat bij de meer emotionele momenten hoort. In 'To the Library and Beyond' komt, behalve het hoofdthema, ook dit meer gevoelige thema voor het eerst voor. En ook dit thema komt vaker terug en doet het steeds erg goed.

De komedie muziek speelt duidelijk de hoofdrol en heeft regelmatig slap-stick-achtige arrangementen, die perfect in de film passen. Want die film kent ook volop slap-stick en andere hilarische scenes. Die arrangementen zitten vaak boordevol fanfareklanken, waarbij de koperblazers volop aan de bak moeten, of zelfs kermisachtige klanken. De muziek zit vaak vol energie en bruist vaak van levendigheid. Voor de film is dat echt perfect, want de muziek draagt sterk bij aan de beleving van de film. Dus Newman heeft in die zin een uitstekende score geleverd, die hem zeker hoger op de lijst van favoriete componisten heeft geplaatst bij producers en regisseurs.
Maar om los van de film te beluisteren is toch een wat ander verhaal. De muziek klinkt dan wel komisch fris en fruitig, maar dat levert nog niet direct een aangename luisterbeleving. En dat is ook hier het geval. Bij het los van de film beluisteren is de muziek net even te ludiek, net even te springerig, laten de melodieën net even teveel te wensen over. In een aantal tracks, zoals 'To the FBI', combineert Newman er vrolijk op los met totaal andere muzikale stijlen, wat het komisch effect in de film prima versterkt, maar om te beluisteren is dat toch veel minder aangenaam.

Dan zijn er nog de tracks die een meer emotionele lading hebben. De score opent al gelijk met zo'n track, hoewel die niet goed uit de verf komt omdat deze maar kort duurt. Maar 'Ms Honey' is al veel sterker en ook 'Multiplication' is erg fraai, waarin ook het fraaie gevoelige thema terugkomt.

Spannende muziek vind je terug in de muziek waarbij Trunchbull een rol in de scenes speelt, zoals 'Crunchem Hall', de naam van de school onder leiding van mevrouw Trunchbull. Die naam van de school is in het Engels een komische woordspeling, die zoveel betekend als 'Kraak ze allemaal', terwijl 'Trunchbull' vertaald zou kunnen worden met 'Knuppelstier', en zo spelen namen en benamingen ook een rol in de komedie van de film (wat in een Nederlandse vertaling nauwelijks uit de verf komt...). Ook 'Trunchbull's Office' is zo'n wat spannender track, waarin zelfs een elektrische gitaar even kort flink aan de bak mag, of 'Trunchbull teaches Class'. Wanneer Trunchbull een pad opdrinkt hoor je ook die spannende muziek, of wanneer Matilda en ms Honey in het huis van Trunchbull zijn en zij weer thuiskomt.

Soms past Newman allerhande effecten toe in de muziek, vooral in de komische ondersteuning. Dat geeft de muziek soms een wat soundscape sfeer en is niet altijd even fraai.
Het album sluit af met de fraaie track 'Adoption', die weer een mooie en lievige kleuring heeft.

Kortom, met Matilda heeft David Newman voor de film een geweldige score afgeleverd. Ik heb de film twee keer gezien en elke keer speelt de muziek een duidelijke rol in het effect van de film op de kijker. Maar als losse luistermuziek valt het als geheel toch wat tegen. Veel muziek heeft die komische insteek en is daardoor wat springerig en cartoonig, wat perfect in de film past, maar om naar te luisteren niet echt fraai is. De mooiste tracks zijn die waarin het hoofdthema een rol speelt en ook de rustiger, meer gedragen tracks zijn erg fraai. Ook erg fraai is het laatste stuk van 'Brucie Eats It All'. Maar dat is allemaal toch net te weinig voor een hoge waardering als luisterscore. Als muziek bij de film krijgt de score een ruime 90, maar om los van de film naar te luisteren blijft daar slechts 63 uit 100 punten van over, ondanks een aantal prachtige tracks.
Matilda - 07/10 - その改訂 Jason FLZ, 提出された (英語)
Roald Dahl is a great writer, no doubt about it. When Matilda was released in 1996, many fans of the book were pleased at how much care was put into the movie. Director (and actor) Danny DeVito managed to actually find common ground in adapting the story while still modernizing it without going to far. To compose the music was a member from the musical Newman family, this time being David. While managing to create a fun score for this project, Matilda does get a little long in the tooth.

Alot of Newman's signature quirky writing style (also shared by his brother; Thomas) is present here. 'Home From the Hospital', 'Hair Tonic', 'FBI in the Garage', 'Brucie Eats it All', 'Let's Get Sticky' and countless other tracks use crazy melodies, guitar riffs, and strange combinations of sound. As for the more serious music, David Newman uses more conventional styles of writing. Matilda's theme, played on a clarinet, is soft but light-hearted. A piano melody is used to represent Miss Honey. As for the villain of the film, The Trunchbull, Newman exaggerates the orchestra, with loud brassy blasts fitting for a monster movie.

The main problem with this score is the fact that there really isn't anything to reccomend. For those who love David Newman's quirkier material, will definitely love this album. Otherwise, there really isn't anything that makes this stand out from any of his other comedic scores. The album starts off fun in the first half, but sadly becomes repetitive. There are some interesting moments; especially the tension filled parts ('Trunchbull's House' and 'End of Trunchbull') and the softer melodies work fairly well but 60 minutes for this score is a tad too long.

コレクションからのサウンドトラック: Limited Editions

Merlin's Apprentice (2005)
Throw Momma from the Train (2007)
Jerry Fielding - Film Music 2 (1991)
Lucky Luke au Cinéma (1997)
Dead Again (2014)
Lonely Are the Brave (2009)
Day of the Dolphin, The (2008)
Undefeated / Hombre, The (2005)
Alien Nation (2013)
Bora Bora (2012)


不具合を報告するか、私たちに追加情報を送ってください!: ログイン

 



もっと