Van zodra op het internet de eerste beelden van Stardust opdoken, wist ik meteen dat de film iets voor mij zou zijn: sprookjesachtig, avontuur,een snuifje actie, een vleugje romantiek,… Meer moet dat niet zijn!
De jonge Tristan Thorn wil het hart van zijn geliefde Victoria winnen en belooft haar een vallende ster. Hiervoor moet hij naar het mysterieuze en gevaarlijke Faerie (Elfenland) dat achter de lange muur naast zijn dorp ligt. Tot zijn grote verbazing is de ster echter geen brokje hemelsteen maar een knappe jongedame. En dan zijn er nog de heks Lamia en enkele prinsen die elk voor hun eigen redenen op zoek zijn naar het gevallen hemellichaam…
Een heerlijk, fantasierijk verhaal en zeker genoeg voer voor een heerlijke, fantasierijke score.
De keuze van regisseur Matthew Vaughn viel op componist Ilan Eshkeri met wie hij al eerder samenwerkte voor Layer Cake.
Eshkeri is misschien niet de meest bekende naam, maar de man heeft toch al enkele indrukwekkende dingen op zijn palmares staan. Zo heeft hij onder andere voor “additional music” gezorgd in Black Hawk Dawn en is hij zowel voor zijn score voor Hannibal Rising als zijn werk voor het eerder vernoemde Layer Cake genomineerd als “Discovery of the Year” op onze eigenste World Soundtrack Awards.
Niet de eerste de beste dus, en dat blijkt ook uit zijn sterke muziek voor Stardust.
Hoe groot de verleiding voor menig filmcomponist tegenwoordig ook mag zijn, Eshkeri maakt GEEN gebruik van synthesizer of andere elektronische klanken om zijn muziek te kleuren: alles klinkt verademend “instrumentaal”. Het zijn vooral de strijkers, het koper, hier en daar een houtblazer en een zacht vrouwenkoor die het hoge woord voeren. Klassiek getint dus, wat niet wil zeggen dat er geen plaats is voor exotische instrumenten en ritmes, zoals al meteen blijkt uit “Prologue (Through the Wall)”, waarin etnische percussie en vocalises het onwereldse aspect van Faerie beschrijven.
De muziek is helemaal uitgewerkt. Er is geen plaats voor onderscore. Alles leeft en blijft boeiend, zonder té overladen te klinken. Actie (“Lamia’s Lair”, “Zombie Fight”, “Septimus”) wordt afgewisseld met zachte expositie (“Tristan”, “Yvaine”), romantiek (“Tristan & Yvaine”, “The Mouse”, “Snowdrop”) met bombastisch avontuur (“Flying Vessel”, “Shooting Star”) en ook de liefhebbers van spannende, “thriller”-muziek komen aan hun trekken (“Lamia’s Inn”).
Voor ieder wat wils dus, zonder daarbij de samenhang uit het oog te verliezen, dit vooral dankzij de vele thema’s die her en der terugkomen. Acht heb ik er geteld (het zijn er waarschijnlijk wel meer), waaronder het veel voorkomende thema voor de ster Yvaine (“Prologue (Through the Wall)”, “Shooting Star”, “Three Witches” en “The Star Shines”), de bucolische melodie voor (“Tristan”), de nobele koperklanken voor het koninkrijk Stormhold (gelegen in Faerie) (“Shooting Star”, “Coronation”) en verschillende actiethema’s (thema 1: “Flying Vessel”, thema 2: “Captain at the Helm” en “Lamia’s Lair” en thema 3: “Septimus”, “Lamia’s Lair”).
Misschien verwonderlijk dat Eshkeri niet echt aan een duidelijk liefdesthema voor Tristan & Yvaine in gedachten had. Enerzijds heb je het erg klassieke strijkersthema in “Tristan & Yvaine” dat triomfantelijk wordt hernomen in “Coronation”. Anderzijds is er het subtiele “The Mouse” waarin we een heel andere melodie horen, hoewel het hier toch ook een belangrijke “liefdesscène” betreft (en krijg nu geen vieze gedachten!). Bij deze laatste track heeft regisseur Matthew Vaughn echter ook zijn muzikaal steentje bijgedragen en misschien verklaart dit het ontbreken van een enkel liefdesthema.
Eshkeri heeft trouwens geen schrik hier en daar de hulp van anderen in te roepen: “Pirate Fight” is een aangepaste versie van de “Galop Infernal” van Offenbach (ook wel bekend als de Can-Can), in “Flying Vessel” wordt een stuk uit de Slavische Dansen van Dvorak naadloos geïntegreerd in de rest van de score, het spannende eerste deel uit “Lamia’s Inn” is gebaseerd op Bach’s “2de Prelude in C mineur”, en last but not least, Britse boysband Take That staat in voor de “Epilogue”, als introductie voor hun song “Rule the World” dat vreemd genoeg niet op het album staat, hoewel het tijdens de end credits wordt gespeeld.
Deze “externe” inbreng doet echter niets aan de continuïteit van de muziek, al lijkt de French Can-Can voor een piratengevecht niet meteen de meest voor de hand liggende keuze. En toch… als je de film gezien hebt en weet wat hier gebeurt, dan kan de muziek niet beter gekozen zijn…
Je hoeft niet persé de film gezien te hebben om de muziek te kunnen appreciëren, maar met de beelden erbij krijgt ze een enorme meerwaarde. “Flying Vessel” is hiervan misschien wel het meest frappante voorbeeld: sommige elementen uit de score worden letterlijk door de personages gespeeld (zoals de piano rond 1’05), de Dvorak wals (vanaf 2’16) wordt in de film op een platenspeler gedraaid (gelijk met de score) en de erg mooie overgang naar Yvaine’s Thema (3’06) tovert nog altijd een glimlach om mijn mond (én kriebels in mijn buik!). En is dat nu net niet het mooie aan filmmuziek…?
Zijn er ook minpunten aan het album? Goh, misschien komt de muziek niet altijd evenwichtig over. Het album volgt de chronologie van de film, wat concreet betekent dat de hardere en soms ook wel oorverdovende stukken in een vrij snel ritme op het einde voorgeschoteld worden.
Maar uiteindelijk is dit muggenzifterij. Eerlijk gezegd zie ik geen enkele reden waarom je Stardust niet in huis zou halen. Het is een veelzijdige, knap afgewerkte en erg melodische soundtrack die, toegegeven, hier en daar misschien nét iets te veel lijkt op Gregson-William’s Chronicles of Narnia (die violen in “Coronation”) of Shore’s Lord of the Rings, om als instant klassieker te worden beschouwd, maar die de meeste filmmuziekliefhebbers zeker zal bekoren.
(Favoriete tracks: Septimus, Shooting Star, Lamia’s Inn, Flying Vessel.)