Michael Clayton


Colosseum (4005939685027)
Varèse Sarabande (0030206685022)
映画 | 発売日: 25/09/2007 | 映画のリリース: 2007 | フォーマット: CD, ダウンロード
 

今すぐ購読する!

もっと情報を得て、コレクター情報にアクセスしてください!





 

# トラック   期間
1.Main Titles2:11
2.Chinatown2:27
3.Drive to the field1:34
4.Just Another Day2:20
5.Meeting Karen2:46
6.Looking for Arthur1:41
7.U North1:49
8.Arthur & Henry2:11
9.Times Square3:38
10.Mr. Verne2:28
11.I'm Not the Guy You Kill6:57
12.Horses2:13
13.25 Dollars Worth6:26
 38:40
あなたのレビューを提出する 他の言語でレビューを非表示にする

 

Michael Clayton - 08/10 - その改訂 Tom H., 提出された (オランダの)
Fans van ijzingwekkende thrillers worden dit najaar verwend! Na “The Brave One” doet nu ook George Clooney zijn duit in het zakje met “Michael Clayton”. Hij speelt een gewiekste advocaat die niet terugdeinst om naar drastische middelen terug te grijpen om zijn gelijk in de rechtbank te halen. Maar toch heeft hij nog zoiets als een eergevoel, dat serieus wordt gekrenkt wanneer een grote klant hem enkele duistere voorstellen doet. Clayton wil de waarheid aan het licht brengen maar komt zelf in nauwe schoentjes te staan wanneer blijkt dat zijn cliënt geen katje is om zonder handschoenen aan te pakken. Voor de muziek werd gekozen voor James Newton Howard. Howard houdt er een drukke agenda op na. Naast “I am a Legend” een sciencefiction thriller met Will Smith en het sprookjesachtige “The Water Horse” over het monster van Lochness zal Howard ook de muziek verzorgen van de nieuwe M. Night Shyamalan film “The Happening” en “Charlie Wilson’s War” met Julia Roberts en Tom Hanks. De projecten stapelen zich op en maken van Howard één van de meest gevraagde componisten in Hollywood. Met rede, zo blijkt, want de componist was verantwoordelijk voor de betoverende muziek van ondermeer “The Village”, “Dinosaur” en “The Sixth Sense”, maar gooide ook hoge ogen met minderbekende films als “Snow Falling on Cedars”, “The Lookout” en “The Emperor’s Club”.

Voor “Michael Clayton” neemt Howard een stap terug van de grote orkestrale scores die hij recentelijk componeerde voor onder andere Peter Jackson’s “King Kong”. Hij neemt de draad op van de elektronische muziek die hij eerder gebruikte in “Freedomland”. Synthesizers vormen de hoofdmoot in zijn meest recente score, aangevuld met wat piano en lichte strijkers. “Main Titles” creëert al een perfecte spanningsboog met zachte percussie (die zo lijkt weggelopen uit “Blood Diamond”) die samen met een elektrische gitaar en kalme strijkers mooi in crescendo opbouwen in een aangename, melodische ostinaat. “Chinatown” incorporeert dan weer enkele vage verwijzingen naar Howard’s muziek voor “Snow Falling on Cedars”. Helaas geperkt de muziek zich tot vage underscore met een moeilijk te ontrafelen thema die hier en daar door de elektronische effecten breken. Cool en clean zijn woorden die hier wel op hun plaats zijn. Afstandelijkheid wordt hier perfect geponeerd door het haast artificiële karakter van de muziek. Toch heeft de compositie iets contemporains, een herkenbaarheid die zich manifesteert in de koele loungachtige sfeer die eigen is aan de moderne creaties van de componist. Het geraffineerde en denderende “Drive to the Field” is Howard op zijn best. De track is ijzig en beangstigend met een moderne toets. De synthesizers krijgen de overhand hier en doen denken aan de beklemmende score van Thomas Newman voor “Red Corner”. Melodisch is het nummer natuurlijk moeilijk te beluisteren, een tendens die zich doorheen het hele album voelbaar is. “Just Another Day” is voor mij iets te achterhaald. Het is typische underscore voor een citydweller in een grote stad als New York die na een korte nacht zijn espresso machine inplugt terwijl zijn mobieltje hem overspoeld met berichten. Droog en to-the-point.

“Meeting Karen” is dan weer een modernistische, minimalistische interpretatie van een afstandelijke genegenheid. Ideaal wanneer gemonteerd op de filmbeelden, ietwat teleurstellend op album. En toch is het een bevreemdende ervaring om naar het louter synthetische klankenpalet van Howard te luisteren. Hoewel volledig onaards, weet hij er toch iets menselijks aan toe te voegen. Eenzelfde gevoel bij “Looking for Arthur” waar de laatste seconden elektronisch gemurmel wordt doorkliefd door een lieflijk strijkersarrangement, nauwelijks merkbaar, een soort ‘easter egg’ die Howard zijn fans voorschotelt. De strijkers krijgen een reprise in “U North” maar worden heel sporadisch gebruikt in combinatie met een eenzame houtblazer. Het thema dat wel erg spaarzaam wordt gebruikt doorheen deze compositie komt eventjes aan de oppervlakte. “Arthur and Henry” is dan weer een typische Howardiaanse track die veel doet denken aan zijn eerste stappen met de synthesizer terug in de jaren ‘80. De melodie is weemoedig en sentimenteel en doet erg kalmerend aan hoewel ze is geconcipieerd door synthesizers. Een mooie track. Een korte reprise voor strijkers in “Time Square” wordt al vlug overschaduwd door de dreigende loops en effecten die uit de synthesizer komen. Helaas is de track niet memorabel en lijdt ze onder het geluid dat bruusk en gewelddadig menig trommelvlies laat kapot scheuren wanneer gespeeld op grootste volume van een stereo. “Mr. Verne” is daar en tegen heel wat gemoedelijker en aangenamer om naar te luisteren. De strijkers krijgen een meer prominente rol, hoewel ze vaak uit de computer voortrollen. De track bouwt knap op en eindigt in een bevredigende laatste off-key. Howard op zijn best (in dit genre van muziek toch!).

“I’m not The Guy you Kill” begint met een herhaling van het thema uit “Arthur and Henry’ en wordt hierna langzaam voortgestuwd door langzame percussie en een herhaling van het thema van Clayton. Naar het einde toe werkt Howard meer symfonisch maar hij breekt nooit echt geheel met de synthesizers. De elektrische gitaar is een voor de hand liggende toevoeging. De track ademt niet “geweld” uit, maar eerder een intense spanning die onder je huid kruipt op een bevreemdende manier. Andere reviewers spreken over de score van Harry Gregson-Williams voor ‘Déjà Vu’. Op een manier is er inderdaad een verwijzing te horen naar deze score, maar toch is er iets fundamenteel verschillends. De sfeer die wordt gecreëerd in beide scores is verschillend, zowel op vlak van emotie als op vlak van intensiteit. “Horses” is opnieuw geen makkelijke track en moet het vooral hebben van een reprise van het onderkoelde liefdesthema en een spanningsboog die ietwat abrupt wordt afgebroken. Het album wordt sierlijk afgesloten met “25 Dollars Worth”. De solopiano is een Howard-cliché maar doet wel oprecht genieten. De lage strijkers komen er stilletjes aan bij en doen denken aan enkele korte uitstapjes naar de score van “Blood Diamond” en de “Interpreter”. Uiteindelijk sluit Howard toepasselijk af met een mooi strijkwerkje dat niet echt origineel te noemen valt, noch erg melodisch klinkt.

Michael Clayton” is een moeilijk toegankelijk, maar daarom niet minder artistiek product van zijn tijd. De synthesizers zijn koud en doen haast klinisch aan. Howard weet perfect de sfeer van de film te volgen, maar laat de luisteraars achter met wel erg moeilijk verteerbaar materiaal. De muziek bereikt nooit een hoogtepunt, echter actietracks zijn niet op de cd terug te vinden en orkestraal of choraal geweld nog minder. En toch is het misschien de moeite waard om het album te beluisteren. Als grote Howard-fan (meer dan 20 albums ten spijt) kan ik niet anders dan vaststellen dat James Newton Howard er toch in is geslaagd om een intelligente, maar vooral avant-gardistische score te componeren die niet bij iedereen in de smaak zal vallen. Hij stelt me alleszins niet teleur zoals de score voor “Batman Begins” die naar mijn bescheiden mening heel wat meer clichés en onluisterbare fragmenten bevatte dan “Michael Clayton”. (De bijdrage van eerwaarde heer Zimmer dan nog buiten beschouwing latend.)

Samengevat is de score voor “Michael Clayton” Howard’s meer interessante synthesizerwerk dat misschien een tikkeltje afstandelijk is en toegegeven weinig toegankelijk voor de liefhebbers van orkestrale filmmuziek. Toch het proberen waard!
Michael Clayton - 08/10 - その改訂 Cohen Oat, 提出された (オランダの)
Typecasting vindt in elke sector binnen Hollywood plaats. Acteurs worden gevraagd voor een rol die zij al vele malen speelden, een regisseur wordt gevraagd om een film te maken waarvan hij er al velen in soortgelijke vorm gemaakt heeft en een componist wordt gevraagd vanwege zijn herkenbare stijl.

Zo staat John Williams bekend om zijn volledig orkestrale composities, Hans Zimmer om zijn synthesizers en Philip Glass vanwege zijn (modern) klassieke benadering. James Newton Howard is een componist die zich op vele fronten probeert te profileren. Met ‘King Kong’ liet hij zien in staat te zijn een groots opgezette volledig orkestrale score te kunnen schrijven, terwijl hij met ‘Blood Diamond’ juist het gebruik van het Afrikaanse element in een westerse context niet schuwde. De man heeft door de jaren heen een indrukwekkend oeuvre opgebouwd en met talloze gerenommeerde regisseurs samengewerkt. Meest herkenbare stijlelement is zijn gebruik van piano en ook al levert hem dat niet altijd de originaliteitprijs op, het werkt met de regelmaat van de klok.

Met producenten Steven Soderbergh en George Clooney aan het roer leek het voor de hand liggend dat ofwel Cliff Martinez (Traffic) ofwel Alexandre Desplat (Syriana) de muziek zou gaan verzorgen voor Tony Gilroy’s Michael Clayton. Verassend genoeg was het juist James Newton Howard die voor het project werd benaderd. Toch is die keuze niet geheel bevreemdend. Voormalig scenarioschrijver Tony Gilroy en componist Howard werkten eerder samen, onder toeziend oog van regisseur Taylor Hackford, aan The Devil’s Advocate. Wie die score nogmaals beluisterd, hoort een experimentele Howard die in de jaren die daarop volgden meer en meer eigenheid creëerde. Grote producties volgden en zijn muziek groeide met het jaar aan vernuftigheid. Michael Clayton is echter een enorme stap terug voor de componist. Ditmaal geen opzwepende orkestraties, ritmische percussie of ijzingwekkende pianosequenties, maar een meer dan functionele score die dicht aanleunt tegen het werk van Martinez.

Michael Clayton is een opvallende score geworden, voornamelijk vanwege het excessieve gebruik van synthesizers. Buiten de piano is er geen enkel akoestisch instrument gebruikt, maar desondanks weet Howard een meer dan boeiend werk af te leveren. Al direct bij de openingstrack horen we desolate synthesizerklanken met dissonante basklanken. De muziek is melodisch zonder dat hij sterk op ritme gedreven is. De score is gefundeerd op een aantal thema’s die fragmentarisch terugkeren in de verschillende tracks. Het vergt dan ook een aantal luisterbeurten om de muziek ontleed te krijgen.

‘Times Square’ is een mooi voorbeeld van een track waarbij Howard verschillende instrumenten laat klinken tegen de achtergrond van statige synthesizerklanken. Zo horen we de gitaar, die ook in ‘Main Titles’ te horen was, waardoor het leidmotief direct aan herkenbaarheid wint. De gelaagdheid is eenvoudig maar de verschillende soundscapes maken de track onderhoudend. In ‘Mr. Verne’ krijgen zowel de melodie als het ritme meer en meer zeggingskracht, wat in ‘I’m not the Guy You Kill’ tot volledige ontplooiing komt. Het is een bijzonder sterk opgebouwde track, waarin Howard elk losstaand element waaruit de score is opgebouwd volledig tot zijn recht komen. Het maakt dat deze track thematisch en melodisch zeer sterk is. Met minimale middelen weet Howard een maximaal effect te bereiken. De laatste track ‘25 Dollars Worth’ is een typische Howard track, inclusief pianosolo. Wat echter begint als een standaard track mondt uit in een herinterpretatie van het hoofdthema. Het geeft de score een bijzonder knappe vicieuze cirkel mee, wat maakt dat er feitelijk begin- noch eindpunt is.

Michael Clayton kan met zijn instrumentatie en thematische opbouw nog het meest vergeleken worden met de score voor The Prestige van David Julyan die we eerder dit jaar hoorde, terwijl hij qua klankkleur en melodische uitvoering weer dicht aanleunt tegen de score van Harry Gregson-Williams voor Déjà Vu. Toch bevat de score genoeg eigenheid om de aandacht van de luisteraar vast te houden. Daar werkt zeker de relatief korte speelduur aan mee die ervoor zorgt dat de score niet onnodig traag wordt. Michael Clayton is opnieuw een mooie nieuwe score in het toch al indrukwekkende oeuvre van een van Hollywood’s meest geliefde componisten.
Michael Clayton - 06/10 - その改訂 Sjoerd , 提出された (オランダの)
Om niet met de deur in huis te vallen, wil ik het eerst hebben over James Newton Howard door mijn ogen. Elke dag word ik een grotere fan van de Amerikaanse componist die al veel goede scores op zijn naam heeft staan (King Kong, Signs, The Village, Dinosaur). De componist heeft een fijne en toegankelijke stijl die in al zijn scores terug is te vinden. Zoals we bij meerdere componisten merken kan die stijl soms een heel andere kant op gaan en dat kan goede gevolgen hebben(denk aan het iets zwaardere, maar toch fantastische ‘The Village’. Ook heeft de samenwerking met Hans Zimmer gezorgd voor een zeer goede score van Batman Begins waarin de stijlen van Zimmer en James gemengd worden en er zit nog een gevolg aan te komen ook! Echter lijkt het er nu op dat James de deur plat loopt (wat heb ik toch met spreekwoorden met deur?) bij de Remote Control studio. In deze score is de stijl van de studio van Hans Zimmer namelijk duidelijk terug te vinden door de bas en de synthesizers. Ik ben zelfs van mening dat Newton Howard iets te vaak naar Harry Gregson-Williams z’n ‘Déjà Vu’(enkel een voorbeeld) heeft geluisterd als inspiratiebron voor zijn 'Michael Clayton'. Jammer, want Newton Howard en Gregson-Williams staan voor mij bekend als componisten die altijd vermakelijke thriller-muziek weten te maken. Denk aan de M. Night Shyamalan film scores van Newton Howard en bijvoorbeeld de eerder genoemde ‘Déjà Vu’ van HGW. Teleurstellend dat Newton Howard, die sowieso de laatste tijd wat op de automatische piloot componeerde (‘Lady In The Water’ was een heerlijke score maar het thema had veel weg van dat van ‘The Village’ en ook een thema van ‘Blood Diamond’ was al te horen in een eerdere score van James Newton Howard) nu de stijl van Harry Gregson-Williams (die wat mij betreft wél een eigen steil heeft) gaat kopiëren.

Als op deze score de naam van Harry Gregson-Williams had gestaan, had ik de score waarschijnlijk meer gewaardeerd. 'Michael Clayton' is weldegelijk een aardige score, die, als je hem wat vaker beluistert, lekker te beluisteren is. Zeker voor de Remote Control fans zal dit een goede score zijn, dat is nou juist het minpunt. De score lijkt qua stijl niet alleen op die van Grgson-Williams, maar ook kopieën bevat van ‘Déjà Vu’ (waardoor ik júist deze score als voorbeeld nam). Dat de score synthesizer effecten bevat is het punt niet, het gaat er meer om dat de we veel dezelfde effecten horen als in ‘Déjà Vu. De zegmaar synthesizer percussie is precies hetzelfde evenals de spanningsopbouw. In de track ‘Mr. Verne’ zijn na ongeveer 1.45 viooltjes te horen op de achtergrond (gespeeld door de synthesizer) die weer erg op de vioolmotiefjes lijken van ‘Déjà Vu’. Het lijkt gekker te kunnen na het beluisteren van de track ‘I'm Not The Guy You Kill’ die –zoals Maurits Petri al wist te argumenteren- haast een kopie is van de actietrack van ‘Déjà Vu’ Bij het beluisteren van de laatste track durf ik ook nog niet te zeggen dat het honderd procent James Newton Howard is. Bij de eerste pianoklanken had ik weer even een gevoel alsof ik die van ‘Déjà Vu’ beluisterde maar het valt mee. De strijkers doen het verderop in de track erg goed maar na vijf minuten moeten er blijkbaar toch weer effecten etc. terug komen.

Conclusie:
Filmmuziek wordt steeds vaker gekopieerd. Zowel van eerdere werken van de componist zelf als van een andere componist wordt zonder pardon gejat! Denk aan het recente ‘Transformers’ dat het geloof in Remote Control weer wat verder weg laat zakken. Dat deze filmmuziekstudio niet altijd zo origineel is wisten we al, maar dat James Newton Howard, één van de beste filmmuziek componisten van nu en de criticus is benoemd tot de ideale opvolger van John Williams begint te kopiëren van Harry Gregson-Williams kunnen we toch een dieptepunt van een jaar noemen.Dat we in een actietrack van ‘Signs’ even een ‘Jaws’ moment horen zal niemand wat kunnen schelen, maar dit zullen de fans van Newton Howard hem wel kwalijk nemen. Hoewel de score lekker te beluisteren is kan ik toch niet geven dan een 6, aangezien dit een grote teleurstelling is voor mij als (opkomende) groot-Howard fan.
Michael Clayton - 05/10 - その改訂 Maurits Petri, 提出された (オランダの)
'Michael Clayton' is de nieuwste film met George Clooney. De advocaat Michael Clayton, gespeeld door Clooney, is nauwelijks tevreden met zijn baan, maar zijn torenhoge schulden houden hem gebonden aan zijn huidige werkgever. Als een belangrijk proces wordt gesaboteerd door een verbitterde advocaat, komt Clayton voor de grootste uitdaging van zijn leven te staan. Via deels onbewuste intriges, list en bedrog probeert Clayton de rechtszaak van z'n leven goed te laten verlopen.

Voor 'Michael Clayton' werd James Newton Howard gevraagd voor de muziek. Newton Howard begeeft zich op glas ijs in deze soundtrack door een haast compleet elektronische soundtrack aan te leveren. Iets wat we eigenlijk helemaal niet van de beste man gewend zijn. Dat het wennen is, wordt al duidelijk in de eerste track. Onrustige klanken van een synthesizer en geluidseffecten plus een hoop bas maken dit tot een onaardige track om los te beluisteren. 'Chinatown' gaat verder waar de eerste track stopte. Gekke geluidseffecten, onrustige computer gegenereerde tikjes, een overmaat aan bas-effecten en geen orkestrale muziek te bekennen. Dat is ook wat de klok slaat in 'Drive To The Field'. Enige toevoeging hier is een ritmische soort van xylofoon die een soort polyfonische ringtone laat horen. 'Just Another Day' lijkt even weer veel goed te maken. Weliswaar ook weer compleet elektronisch gefabriceerd, maar luistert toch nog wel aardig weg en doet een beetje denken aan een track uit 'American Beauty'. Waar je net schoon genoeg van had, keert helaas weer terug in 'Meeting Karen'. Synthesizer-geweld, baseffecten en meer geluidseffecten. Totaal geen bevredigende track. 'Looking for Arthur' lijkt een ietswat veranderende kopie van de voorgaande track. In 'U-north' horen we voor het eerst een snufje orkestrale live opgenomen filmmuziek, een kort strijkarrangement aan het begin. Helaas oversteeg bij mij geen gevoel van opluchting, integendeel. 'Arthur & Henry' doet pijn aan je oren, mocht je een koptelefoon op hebben. De track begint met hoge klanken en een irritant orgeltje op de achtergrond. 'Times Square' is een spannende track met een duistere beat. De track bouwt langzaam op naar lang uitademende syntesizers. Dat klinkt nog al met al nog wel redelijk. 'Mr Verne' is typische underscore, met geluidseffecten. De langste track van het album 'I'm not the guy to kill' is helaas geen goedmakertje. De muziek mondt uit in een soort mislukte versie van een actietrack uit 'Deja Vu' van Harry Gregson Williams. In 'Horses' horen we verschillende soorten klanken die erg irritant zijn om te beluisteren. Het einde zijn lawaaierige synthesizers, zoals 'Times Square'.
En dan het absolute hoogtepunt van het album: '25 Dollars Worth'. Van DIT soort muziek verwachten de meeste onder ons een album vol, de typische James Newton Howard klanken! Piano, dromerige strijkers en geen elektronisch geweld. 'Save the best for last' zou Newton Howard gedacht hebben....en daar had hij zeker gelijk in. Helaas maakt deze track niet goed wat er in eerdere tracks is gebeurt, een verschrikkelijke compilatie van elektronische geluidseffecten en synthesizers. Het is een van de weinige soundtracks waarbij James Newton Howard deze stijl gebruikt. In 'Dreamcatcher' hoorde we al iets soortgelijks en ook dat viel niet in goede aarde. Laten we hopen dat het aankomende 'I Am Legend' en natuurlijk 'The Dark Knight' met Hans Zimmer al onze verwachtingen zal overtreffen. Want dat doet 'Michael Clayton' zeker niet, helaas!
Michael Clayton - 06/10 - その改訂 Marc Chauvin, 提出された (フランス語)
Le score de Michael Clayton ne restera certainement pas gravé dans les mémoires tant le score se révèle peu thématique et plutôt fonctionnel. La majorité du score propose des nappes synthétiques sur une ambiance plutôt froide et glacée. Dans ce contexte, il reste difficile d’apprécier le score sur écoute isolée bien que le tout ne soit pas dénué d’intérêt pour autant. De cette musique opaque et minimaliste , surgissent tout de même quelques éléments délivrant certaines couleurs , certains signes de subtilités .
Il faut aller au-delà des notes, au-delà de la partition pour qu’une quelconque émotion se présente. C’est dans ces tonalités bleutés et mélancoliques, exprimant la froideur et la rigueur de l’atmosphère (Une atmosphère pesante mais fragile ) que la douceur vient se mélanger à une certaine tristesse .(à l’instar du personnage campé par George Clooney).
Comme toujours un piano discret et subtile (marque de fabrique de J.N.H) accompagne les sonorités synthétiques et les cordes éthérés.
À aucun moment le compositeur cherche à plaire, à satisfaire l’oreille de l’auditeur en quête d’une quelconque envolée gracieuse mais sert de façon méthodique, voir mathématique les images du film.
C’est avec « 25 Dollars Worth » qu’un piano vient éclaircir l’ambiance froide et opaque de la musique rejoint par la suite par les basses dans un long et doux crescendo délivrant une atmosphère éthérée et intense. Les violons apparaissent ensuite pour donner ce sentiment d’apaisement et d’émotion. Un dernier morceau non dénué d’une certaine force émotionnelle accompagnant la scène finale - silencieuse et bouleversante - de George Clooney dans le taxi.
Un album assez difficile d’accès donc, et qui pourra en ennuyer plus d’un à condition de se laisser porter par l’ambiance à la fois glaciale et mélancolique de l’album. Et si l’écoute isolée s’avère difficile, l’effet de la musique sur le film est intense et percutant .
Une B.O à réserver en particulier aux fans inconditionnels de J.N.H et à ceux qui apprécient les ambiances sombres et éthérés.
Michael Clayton - 04/10 - その改訂 Thomas-Jeremy Visser, 提出された (オランダの)
Micheal Clayton is een ijzingwekkend, juridisch drama met sterke vertolkingen van George Clooney, Tom Wilkinson en met name Tilda Swinton die er zelfs een Oscar voor kreeg. De film werd voor 7 oscars genomineerd waaronder die voor beste muziek.

Over de muziek valt veel te vertellen. Het is ten eerste wat anders dan wat we gewend zijn van James Newton Howard. Geen prachtige, weelderige thema’s, geproduceerd door hoge klanken zoals hij die schreef voor The Dark Knight, The Lady in the Water of The Water Horse. Nee, Micheal Clayton onderscheid zich door zijn duistere, atonale aard, vooral gebracht door synthesizers. Mensen die een symfonische score prefereren raad ik dan ook af deze score aan te schaffen. Micheal Clayton kent een goed hoofdthema, maar de rest is gewoonweg slaapverwekkend. De synthesizers vertellen het verhaal van de film, en ondersteunen de beelden, maar eigenlijk is het overgrote deel van de tracks underscore. Hoogtepunt is 25 dollars Worth, waarin we Howard goed te werk horen gaan in waar hij goed is: de piano verwerken in scores. 25 Dollars Worth doet niet onder voor Beautiful van King Kong of het thema voor Harvey Dent in The Dark Knight. Ook hier is de synthesizer aanwezig, maar het sterke strijkerspel leid hier de aandacht vanaf. Micheal Clayton is een kille, donkere, haast spookachtige score, maar om deze te beluisteren is teveel geduld vereist.
Original Motion Picture Soundtrack
Music Composed by James Newton Howard
(Blood Diamond, Peter Pan, King Kong)

Michael Clayton (George Clooney) is an in-house 'fixer' at one of the largest corporate law firms in New York. A former criminal prosecutor, Clayton takes care of Kenner, Bach & Ledeen's dirtiest work at the behest of the firm's co-founder Marty Bach (Sydney Pollack). Though burned out and hardly content with his job as a fixer, his divorce plus a failed business venture and mounting debt have left Clayton inextricably tied to the firm. At U/North, meanwhile, the career of litigator Karen Crowder (Tilda Swinton) rests on the multi-million dollar settlement of a class action suit that Clayton's firm is leading to a seemingly successful conclusion. But when Kenner Bach's brilliant and guilt-ridden attorney Arthur Edens (Tom Wilkinson) sabotages the U/North case, Clayton faces the biggest challenge of his career and his life.

The gripping score is by James Newton Howard (King Kong).
World Soundtrack Awards: Soundtrack Composer of the Year (勝者)
Oscars: Best Original Score (ノミネート)

その他のリリース Michael Clayton (2007):

Michael Clayton (2008)


不具合を報告するか、私たちに追加情報を送ってください!: ログイン

 



もっと