Bad Boys

‘Bad Boys’ is een actiekomedie van Michael Bay waarin twee agenten in 72 uur een drugsdiefstal moeten oplossen voordat de FBI zich ermee gaat bemoeien. Hiervoor zijn ze genoodzaakt van identiteit te verwisselen. Achtervolgingen, explosies en geschiet, ze komen weer allemaal voor zoals we verwachten van een Bay film. Qua film een ontzettende tegenvaller als je het mij vraagt maar toch is de soundtrack fantastisch. Bay klopte weer aan bij Mediaventures en ditmaal was het de beurt aan Mancina die zich voor Bay blijkbaar heeft bewezen meet ‘Speed’.

Mancina was in begin jaren negentig Hans Zimmer, die nog steeds bezig was met zijn elektrische gitaren (op Lion King na dan), een stapje voor door in plaats van enkel de synthesizer voor effecten te gebruiken er meer instrumenten mee te imiteren zoals Zimmer wel al deed voor ‘Backdraft’. Mancina schreef voor Speed al een meester van een score, waarin vooral het hoofdthema erg opviel. Het jammerlijke aan die score was dat het hoofdthema veel te vaak in de score voorkwam en dit dus plaats maakte voor de andere actiemuziek. In de score voor ‘Bad Boys’ zit wél iets meer variatie maar desalniettemin is er nooit een score uitgekomen. Gelukkig bestaan daarvoor dan weer labels als La-La Land Records die na ‘Godzilla’ nu ook een waardige score produceren voor ‘Bad Boys’.

In ‘Prologue - The Car Jacking’ laat Mancina ons direct het hoofdthema horen, dat direct met de belangrijkste melodie, gespeeld door een elektrische gitaar, begint. Het leuke aan het hoofdthema is, ondanks dat deze melodie zich steeds herhaalt het niet eentonig klinkt. Als ‘tussendoortjes’ schreef Mancina nog een aantal andere motiefjes die ook weer goed in de oren klinken. De link naar ‘Speed’ is al snel gelegd, maar in deze track is het slechts een knipoog. In track twee ‘Bad Boys - Main Title/Heist’ is het verschil wat minder groot als we een actiethema geknipt uit Speed te horen krijgen. De verschillen zitten er in slechts enkele noten. Af en toe horen we het hoofdmelodietje en ook nieuwe melodieën introduceren zich. Opvallend is dat we midden in de track een stilte krijgen te horen en de track zich weer opnieuw moet gaan opbouwen. Om het samen te vatten, de actie in deze track is toegankelijk, vol thema’s en honderd procent gespeeld door synthesizers.

De score gaat verder met veel korte tracks waaronder ‘Funky Brothers To PD’ waarin we een beetje een hip-hop melodietje horen. Het staat een beetje los van de score. ‘Air Conditioning Inspection’ begint met een ander spanningsopbouwend melodietje van Speed en gaat verder met underscore. Het zal niet veel uitmaken aangezien de track net iets langer dan een minuutje duurt. ‘Jojo, What You Know?’ is een leuk en origineel stukje muziek. Het hoofdthema, of enkel zijn belangrijkste melodie is te horen is een soort Hawaï sfeertje alsof we in de zon liggen in Hawaï met een cola en de sfeer van de muziek spontaan verandert. Helaas is, ook deze track, weer van korte speelduur. Als ‘Dead Guy’ begint zitten we ineens niet meer in de zon en horen we de melodie weer gespeeld door de elektrische gitaar zoals deze zijn introductie maakte. Hierna gaat de track verder met het opbouwen van spanning op een soort detective manier. Verderop in de track bouwt het hoofdthema zich weer eens uit, met niet alleen de hoofdmelodie, maar ook de andere motieven en de percussie(of synthesizers). De instrumentatie is echter wel iets anders, waardoor ook de sfeer iets anders is dan bij de eerste track. ‘He's The Person I'd Call’ begint weer met een Speed melodie maar gaat verder op een andere sfeer. Een gitaar neemt namelijk de voorgrond en de veranderd de sfeer alsof we in Spanje ofzo zitten. Helaas is ook deze track weer te kort. ‘Killing Max’ is wel lang maar de opbouw gaat erg langzaam. Na een minuut krijgen we even een elektrisch gitaarmotief te horen en na driekwart van de track begint de actie. In ‘The Boys Find Max’ komt de gitaar weer terug die nu duidelijk een liefdesthema speelt. Eindelijk krijgen we hiervan is een volledige uitwerking te horen in een track langer dan 50 seconde. De track eindigt met wat spanningsopbouw, maar ‘Into Lois' Apartment’ gaat weer verder met het liefdesthema. Als de synthesizers komen speelt de gitaar aan het einde van de track de hoofdmelodie. ‘Escape From Julie's’ begint met een minuut underscore maar dan komt uit het niets de elektrische gitaar met zijn actiemelodieën tevoorschijn. Ook de synthesizers spelen een grote rol in de actiemuziek. In ‘You're Going To Leave Me Alone?’ horen we nog eens de uitwerking van het hoofdthema en de volgende track voegt niet veel toe. Een elektrische gitaar en een bas speelt enkele spanningsopbouwende motieven en uiteindelijk horen we het hoofdthema. ‘My Bologna Has A First Name?’ is ook weer een track die niet veel toevoegt. Spanningsopbouw in de vorm van underscore bouwt uit naar een uitwerking van het hoofdthema. Luisterplezier hebben we er zeker aan, daar kunnen we niet over klagen, maar het voegt niets toe aan de soundtrack. ‘Julie's Got A Gun’ is weer wat ‘harder’. De actie met veel percussie op het begin is hard en wordt vervolgd door een nieuwe opbouw die zo van ‘Speed’ af zou kunnen komen. ‘Escape From Club Hell/Ether Chase’ is een heerlijke track. Na enkele seconden begint de keiharde actie met synthesizers en vol thematiek. Het ‘Speed’ thema lijkt nog een keer langs te komen. Een heerlijke actietrack.

De rust keert weer terug in de score bij ‘We Don't Want To Lose You’, want het liefdesthema komt weer terug. De duur ervan is echter kort, veel te kort! Slechts 40 seconden kunnen we luisteren naar het thema of de volgende track begint weer. ‘I Mean Like Funny’ bevat de detective sfeer waarin de link naar een jazzy sfeer natuurlijk al gouw is gelegd. Het leuke eraan is dat uit het niets ineens het hoofdmelodietje tevoorschijn komt en we vervolgens weer verder gaan met de detective sfeer. ‘Stake Out’ is zo’n track waar we helemaal niks aan hebben. 56 seconden enkel underscore is dodelijk saai en onnodig. ‘Tailing Lab Tech/Blown Cover’ biedt ons we weer wat meer. Verschillende thema’s komen in deze track terug waaronder een nieuwe uitwerking van het hoofdthema van de bas. In ‘Tailing Lab Tech/Blown Cover’ is Mancina weer bezig met het uitproberen van iets nieuws. Wat trance synthesizers zorgen voor een aparte sfeer, maar om het nou echt goed te noemen is dan weer iets anders. ‘Footchase’ is weer een lekker lange, en lekker harde actietrack. De opbouw kennen we van ‘Speed’, eerst de spanningopbouw naar een goede melodie naar keiharde actie. Een heerlijke track in tegenstelling tot ‘Pouchet Calling’ waarin we enkel naar wat underscore horen. De één naar laatste track,het negen-minuut durende ‘Hanger Shootout’,bouwt zich lekker op om daarna goed los te gaan. Deze track is dan nog gevuld met veel spanningsopbouw, maar kan af en toe uit elkaar spatten met een goede actiemelodie. Het tweede deel van de track is toch écht de muziek waarvoor we naar deze score luisteren! Keiharde actie in een goede melodie. Dit fenomeen kunnen we ook horen in ‘Cobra Chase/Pouchet’s Death’, de finale. Werkelijk fantastisch!

De cd sluit af met de herhaling van de gehele uitvoering van het hoofdthema, niemand die er om gevraagd zou hebben maar wel leuk om de score mee af te sluiten…

Conclusie:
Beter te veel dan te weinig, moeten ze bij La-La Land Records gedacht hebben, want nu niet enkel het hoofdthema, maar een zeer goede score waarin ook enkele onnodige, korte, saaie en niets toevoegende tracks tussen zitten. Het is allemaal minder eentonig dan ‘Speed’, maar af en toe horen we nog steeds iets te veel van het zelfde met bijvoorbeeld de laatste track die nergens voor nodig was. Ook is het niet allemaal heel origineel omdat veel elementen van ‘Speed’ gejat zijn. Het enige verschil is het volume, de actie in deze score is veel harder en voller dan in Speed. Verder zijn de scores eigenlijk bijna hetzelfde. Desalniettemin een zeer goede score met een fijn hoofdthema en zeer goede actie. Mancina heeft voor veel fans een favoriete score afgeleverd, maar de release is toch niet helemaal top. Maar ach, er is tenminste een score en de eindconclusie is dan toch in één zin samen te vatten: Beter te veel dan te weinig. Een dikke acht voor een score die nog vaak in mijn cd speler zal belanden.