The Invasion

Dit is de 17e recensie uit de John Ottman serie.

Vorige: Hide and Seek
Volgende: The Nice Guys

De Amerikaanse science-fictionfilm The Invasion is geregisseerd door Oliver Hirschbiegel (Das Expiriment, Der Untergang, Five Minutes of Heaven, Diana). Aanvankelijk zou de film een remake worden van Invasion of the Body Snatchers, maar scenarist David Kajganich vormde het verhaal om naar een eigentijdse SF-horrorfilm, waarbij overigens de link naar het boek van Jack Finney, waarop de drie eerdere films waren gebaseerd, duidelijk aanwezig bleef. De filmtitel verwijst daar ook naar. De film is door de critici niet erg goed ontvangen, net als in de bioscopen, waardoor de film lang niet uit de kosten kwam. Overigens hadden de beide hoofdrolspelers een groot aandeel in die kosten.
Het verhaal begint met het neerstorten van een space shuttle in de V.S. Brokstukken vallen overal in het land neer, waarop vervolgens paddenstoelachtige groeisel verschijnen. Die blijken mensen te kunnen besmetten, waarop ze vervolgens die persoon overnemen. Onderzoeker Kaufman (Jeremy Northam) is de eerste die besmet raakt. Zijn ex Carol Bennell (Nicole Kidman) is psychiater en zij krijgt steeds meer klanten die zeggen dat er iets mis is met hun vrienden of echtgenoten. Dan vindt zij een vreemd stukje huid en laat dat onderzoeken door haar vriend Ben Driscoll (Daniel Craig)...

De muziek bij deze film, waarvan de verwachtingen hoog gespannen waren, is van John Ottman, die de nodige ervaring had met zijn scores voor spannende thrillers. De score die hij voor deze film componeerde heeft daarbij zelfs een behoorlijk horrorachtig gehalte, met veel geluiden en klanken, galm en echo's, die de spanning flink opvoeren. Dat gaat dan allemaal wel duidelijk ten koste van melodie en beluisterbaarheid los van de film.
Toch had Ottman de beschikking over een behoorlijk orkest, waarbij hij de orkestrale muziek combineerde met veel elektronische klanken, juist om in te spelen op het buitenaardse aspect van de film. Een flink deel van de muziek heeft daarom ook een wat kille kleuring, met veel soundscape-achtige effecten, die vaak wat experimenteel overkomen.

Ottman wilde met zijn muziek vooral het buitenaardse gevoel benadrukken dat de film moest oproepen en dat zal hem zeker goed gelukt zijn. Ik heb de film niet gezien en kan daar niet over oordelen, maar de muziek wekt zeker wel die indruk. Daarnaast blijkt uit de muziek dat de film een soort horrorachtige thriller moet zijn, want in de score komen veel effecten voorbij die typerend zijn voor een horrorscore, zoals plotselinge uitbarstingen, chaotische klanken, jankende strijkers, wilde elektronische geluiden of grommende grillige underscore. En ook de nodige creepy effecten of langzaam aanzwellende ritmes ontbreken niet, die soms erg onprettig overkomen.

Verwacht in deze score geen redelijk beluisterbare melodieën, want die komen niet in de score voor. Verreweg het grootste deel is nauwelijks voorzien van melodie. Hooguit horen we af en toe wat melodische motieven, die dan ook nog in dienst staan van de spanning. Zelfs vrouwelijke koorklanken ontbreken niet, maar ook die dienen om de spanning op te voeren.
Het album sluit af met 'Final Escape', wat nog de meest melodieuze track van de score is, maar die toch ook op een behoorlijk spanningsniveau is gecomponeerd. Daarmee vormt deze laatste track wel een soort opluchting na de spannings- en horrorsoundscape op de rest van het album. Toch is het geen vriendelijke muziek, waarmee ook deze laatste track los van de film wat tegenvalt voor de gemiddelde filmmuziekliefhebber.

Kortom, met zijn muziek voor The Invasion heeft John Ottman een score gecomponeerd met een hoog thrillergehalte, die aanschuurt tegen de stijl voor een gemiddelde horrorfilm. In de muziek op dit album komen dan ook regelmatig allerlei typische horrorelementen voorbij, naast de nodige spannings- en dreigingsmuziek. Ottman heeft de muziek gecomponeerd voor een behoorlijk orkest, waarbij allerlei elektronische klanken, geluiden en effecten voor een hoog soundscapegehalte zorgen. De orkestrale klanken zijn nauwelijks melodieus, hooguit zijn er wat melodieuze motieven hoorbaar. Eigenlijk is alleen de afsluitende track melodieus, maar dan nog steeds met de nodige ingehouden spanning. Om naar deze muziek te luisteren is geen onverdeeld genoegen. Voor de film zal de muziek allicht goed werken, maar los daarvan komt de waardering niet hoger dan 32 uit 100 punten.