Dit is de 21ste recensie in de Marc Shaiman serie.
Vorige:
The KidVolgende:
Alex & EmmaDe Amerikaanse film
The Out-of-Towners is een komedie die geregisseerd is door Sam Weisman (George of the Jungle, Dicky Roberts: Former Child Star) en is een remake van de film met dezelfde titel uit 1970. Het scenario is van Marc Lawrence, die diverse succesvolle comedy's op z'n naam heeft staan. De hoofdrollen worden vertolkt door comedykanonnen Steve Martin en Goldie Hawn, maar de critici konden er blijkbaar de lol niet van inzien en ook in de bioscopen was de film een flop.
Het verhaal draait om echtpaar Henry en Nancy Clark (Martin en Hawn), die in een rustig stadje in Ohio wonen. Hun zoon Alan (Oliver Hudson, echte zoon van Hawn) en dochter Susan (Jessica Cauffiel) zijn het huis uit en Nancy heeft daar last van. Tegelijkertijd is Henry vanwege een reorganisatie ontslagen, maar Nancy weet dat niet. Als hij dan een sollicitatie in New York heeft, de grote stad, besluit Nancy mee te gaan, waar Henry pas in het vliegtuig achter komt. Dat vliegtuig gaat vanwege problemen echter niet naar New York, maar naar Boston. Daar proberen ze de trein naar NY te halen, maar ook dat lukt pas met de volgende, ze worden beroofd, hun dochter had hun creditcard geleend, waardoor er geen geld meer op hun rekening staat, ze lijden honger, de hotelmanager (John 'Fawlty' Cleese) is een snob en gooit hen op straat, enz. Hun huwelijk wordt er beter van, maar echt alles was mis kan gaan gaat ook mis...
De muziek bij deze komedie, die velen niet zo grappig vonden, is van Marc Shaiman, die er een vrolijke en opgewekte comedyscore voor componeerde.
Het album opent echter met een song, en dat is de erg prettige popballad 'Isn't It Romantic', die gezongen wordt door het duo Mervyn Warren en Jose Aiello. Maar behalve deze fraaie popsong bevat het album nog vier songs. De eerstvolgende is 'That Old Black Magic', een oudje uit de vijftiger jaren die gezongen wordt door Louis Prima en Keely Smith. Een andere song die in onze regionen bekend geworden is, is 'Bad Girls' een discohit van Donna Summer. Dan is er nog de bekende song 'Aquarius' uit de musical Hair, gezongen door Ronald Dyson en het album sluit af met de funky discosong 'Limboland', met de mij onbekende zangeres Betty in de hoofdrol.
Gelukkig is er ook nog een flink aandeel van de score van Marc Shaiman op het album aanwezig. Die score is overwegend vrolijk en passend bij een comedy en heeft een lichte jazzy-bigband kleuring. Sommige tracks zitten daarbij wat meer aan de jazzy kant, andere zijn vaak wat opgewekter, met veel blazers, en zitten meer aan de bigband kant van het muzikale spectrum. De melodieën zijn overwegend heel aardig en de muziek is dan ook best gemakkelijk te beluisteren. Met 'Seduction' krijgen we zelfs een deuntje in bossa-nova-stijl te horen.
Die gemakkelijke beluisterbaarheid geldt zeker voor de meer orkestrale muziek die Shaiman voor de score gecomponeerd heeft. Dat begint al gelijk met de erg fraaie track 'Empty Nest', die een wat melancholieke tint heeft meegekregen en waarbij piano, strijkers, houtblazers en percussie een erg prettige melodie spelen, waarbij een paar tempowisselingen goed uitpakken. Ook 'Embrace Life' is zo'n prachtige orkestrale track, met een meeslepende melodie, waarbij de harp zelfs nog voor een romantisch tintje zorgt.
Ook een aantal typische comedytracks, zoals 'All Aboard', 'Fruits & Nuts' en 'The Great Escape' zijn fraai orkestraal, alhoewel de muziek wel erg deuntjesachtig en soms zelfs kermisachtig is. In de track 'All Aboard' heeft Shaiman zelfs even een stevige bigband-intermezzo ingevoegd. Zo varieert Shaiman er in deze score weer lustig op los.
Kortom, met zijn muziek voor The Out-Of-Towners heeft Marc Shaiman een voor een komedie met een hoog slap-stickgehalte een heel aardige score gecomponeerd. Toch ontkomt ook deze score niet aan het vlotte deuntjesachtige karakter dat bij muziek voor een dergelijke comedy hoort. Een deel van de muziek is prettig orkestraal, waarbij de muziek soms ronduit meeslepend en prachtig is. Maar ook is een flink deel van de score in een jazzy en bigband setting gecomponeerd, een stijl die eveneens goed past bij comedy, maar die voor velen - ook voor mij - wat minder toegankelijk is, ook al zijn de composities van Shaiman best beluisterenswaardig. De vijf songs op het album doen het geheel zeker geen goed en vooral de afsluitende song is een afknapper. De waardering voor het geheel van dit album komt zo op 63 uit 100 punten.