Godzilla kent waarschijnlijk iedereen. Het prachtig gedigitaliseerd beest dat New York vernietigt, we weten ineens waar Cloverfield (met overigens een zeer knappe afsluiter) de mosterd gehaald heeft. De techniek is bijna hetzelfde: we laten van het monster alleen maar een poot of nagel zien of de staart en we hebben spanning, wat ik in Cloverfield toch nog net iets spannender vond.
Voor de muziek werd David Arnold in huis gehaald. Vooral gekend door James Bond Fans, want Tomorrow never Dies is een cd van zijn hand. Spionage - filmcomponisten staan nu niet bekend als de meest originele componisten. Maar Arnold maakt deze overstap met glans. Hij legt zo'n variatie in zijn muziek, maar zo dat de muziek toch één geheel vormt. Het is vooral de sfeerschepping die de muziek bij elkaar houdt. Het begint al met de eerste noten van The Beginning (eerste teken van originaliteit), duister, niet echt bijster origineel voor zulk een film, maar dan komt er een verrassing: in Tanker Gets it horen we een koor opdoemen dat voor een lichte verrassing zorgt: die had ik niet horen aankomen. En dan Chernobyl, vrij duister begin, lichtvoetig einde, dat voortgaat in Footprint. En de track dààrop is ook vrij verrassend. Helemaal niet zo zwaar en bombastisch als je zou verwachten, maar vrij licht.
En de score gaat verder, na nog een paar heerlijke tracks, komen we bij Joe gets a Bite/ Godzilla Arrives. Hier is de structuur andersom, hier krijg je een licht begin, sfeerverandering naar duister, zo rond de minuut. En rond 1'30" krijgen we een heerlijk bombastische track. Want hierrond arriveert Godzilla in New York. Heerlijk gewoon!! Let bij het einde vooral op de schitterend gebruikte percussie.
Nog een paar tracks later (uitgebreid bespreken zou de pret vooral bederven) krijgen we Evacuation. De muziek heeft toch iets triomfantelijks, iets glorieus. En wederom die muzikale variatie, het is gewoon heerlijke muziek, verstand hoeft voor een keer is niet op nul gezet te worden om te kunnen genieten van deze score.
De langste track is toch wel "Look who's coming to dinner?". Met zijn 5'15 veruit één van de langste tracks. Een van de beste? Ja! Een "vrij" gemoedelijk begin, wederom die opbouw die Arnold hier op deze score zo goed beheerst. Rond 2'00 wordt het weer die duistere muziek die we verwachtten. En Arnold trekt hier weer de registers open om dan af te breken en lichtzinnig door te gaan. Knap, heel knap.
De laatste track is dan de allerlangste. Gelijkaardig met track "Look who's coming to dinner?".
Einde CD 1. Mijn dag kon al niet meer stuk, want ik had juist een heerlijk potje muziek geluisterd. Er was nog een CD 2, ik had wel verwachtingen. Het is gewoon een aanvulling op de eerste CD. De eerste echt nieuwe en heerlijke track is Godzilla Takes A Dive/ Godzilla Versus the Submarine ... De langste track van het hele album (het mocht wel, met vier titels voor vier sequenties) En rond drie minuten tot het einde heb je het heerlijkste stuk, 6 schitterende minuten muziek. Nog een favoriete track is Big G Goes To Monster Heaven, leuk om naar te luisteren. Vooral na 3'30 want ze hebben het monster verslagen en kraaien victorie. Het koor is wederom een gruwelijk goede toepassing, de melodie blijft toch verrassend, vooral varierend. The End sluit op gepaste wijze deze fenomenale score af. Verder op deze cd: aanvullingen, bewerkingen van tracks van het vorige album.
Lang geleden dat ik nog zo'n filmisch spektakel heb gehoord. Pirates kon hier misschien aan tippen, maar echt zo'n muzikale variatie van thema's heb ik toch nog maar vrij weinig gehoord. Soms is het echt verstand op nul en genieten geblazen, meestal is het gewoon puur genieten, en de film speelt zich gewoon terug voor je ogen af, als je hem hebt gezien.
Arnold bewijst dat hij hier toch een degelijke Hollywoodscore mee kan componeren. Er schuilt heel veel talent in die man. Godzilla kende nog Japanse vervolgen, (de oudste versies) maar geen een sloeg zo aan als deze Amerikaanse verfilming. Jaren later kent iedereen deze film nog, dus meer en meer kans dat deze film een klassieker wordt. En dat geldt dus ook voor de muziek, die heerlijk bombastisch is en zo entertainent is, maar toch o zo zorgvuldig is opgebouwd!! Zelden gehoord, en juist daarom onderscheidt deze score zich van elke andere "monster" score. Cloverfield had een knappe aftiteling, maar zelfs die aftiteling kan hier niet aan tippen, vind ik. Hoewel ik ze nauwelijks helemaal heb gehoord.
Kortom: luister deze score, laat je wegblazen, geniet en zet hem nog eens op. Een verdiende 9