Little Miss Sunshine

Er zijn van die films die je direct weten te vertederen. Little Miss Sunshine van Valerie Faris en Jonathan Dayton is zo’n prent. De knalgele filmaffiche zet meteen de juiste toon. De prent is een hilarische roadmovie geworden waarin we de avonturen volgen van het gezin Hoover. Vader Richard is een motivatiecoach die zelf maar niet schijnt te lukken in zijn grote doorbraak, moeder Sheryl probeert haar gezinnetje samen te houden en doet alles om de drugsverslaafde grootvader en de suïcidale broer Frank te behoeden van enig kwaad. Haar beide kinderen zijn geen haar beter; zoon Dwayne weigert te praten na het lezen van Nietzsche tot hij toegelaten wordt tot de luchtvaartacademie en zijn kleine zusje Olive wil kosten wat het kost schoonheidskoningin worden gekroond op de jaarlijkse verkiezing van Little Miss Sunshine, wat ook direct de titel verklaard. Het hele gezinnetje wordt in aan aftandse Volkswagen-busje gestampt en vertrekt met tegen zin naar de miss verkiezing. Onderweg doen ze hun titel van 100% losers alle eer aan. Little Miss Sunshine is geen doordeweekse komedie geworden, maar put eerder uit het leven van een alledaagse Amerikaanse familie en weet dramatische gebeurtenissen te kaderen in een komiek perspectief. Wanneer opa er het bijltje bij neerlegt, volgt er een hilarische ontsnapping uit het lokale ziekenhuis. Een politieagent wordt omgekocht met pornografische magazines en zoonlief laat verstaan dat hij iedereen haat. Het zijn maar een paar voorbeelden van de tragikomische gebeurtenissen in deze bijzonder hartverwarmende film. De climax van de film is ronduit hilarisch en was de Academy Award voor beste screenplay meer dan waard. Voor de muziek werd gekozen voor de Amerikaanse componist Mychael Danna, wiens score voor de film ondermeer werd gelauwerd op de World Soundtrack Awards in 2007 te Gent. Dit keer wordt de muziek niet uitgevoerd door groot orkest maar door de bandleden van Devotchka waardoor Little Miss Sunshine een apart geluid meekrijgt die grenst aan gezellige, latinoachtige muziek.

Nu is Danna er niet vies van om de meest exuberante arrangementen en instrumentatie aan te wenden, zodat zijn scores opvallen tussen de mediocriteit van de meeste hedendaagse scores. Of je nu luistert naar de nachtclubmuziek voor “Exotica” of de Indische melodieën voor “Water”, de muziek van Danna blijft een genre apart. Naast Little Miss Sunshine bracht Danna in 2007 ondermeer de mooie muziek voor “Breach” uit en de thrillerscores voor “Fracture” en het fel genegeerde “Tideland” waarbij hij samenwerkte met zijn broer Jeff Danna en vooral het orkest liet primeren en in dialoog treden met mooie solo piano. Voor Little Miss Sunshine heeft de componist zijn oor te luister gelegd bij de Amerikaanse folkgroep Devotchka. De score is dan ook een hybride geworden van enerzijds synthesizers en daarnaast typische folkinstrumenten zoals de accordeon en een akoestische gitaar. Daarnaast voegt Danna nog een strijkkwartet toe om de melodieën een voller karakter mee te geven. Het gebruik van de piano is dan weer voor de handliggend. Opmerkelijk is de eenheid die Danna wist te creëren in zijn muziek. Het sound design voor de prent is immers opgebouwd rond zowel de nieuwe muziek die de componist componeerde voor de film als enkele bestaande nummers van Devotchka zelf. De main titles van de film ‘The Winner Is…’ vormen direct het hoogtepunt van het album. Het is echt het enige nummer dat een sterke melodische structuur kent. De strijkers en de piano spelen de hoofdmoot van het nummer in en doet heel erg sterk denken aan de muziek van Joe Hisaishi voor “The Summer of Kikujiro” (Kikujiro no natsu). Danna voegt bij deze klassieke instrumenten een sterke percussielijn en synthesizers. Het geheel is erg eenvoudig en ligt makkelijk in het oor. Het lied dat er opvolgt ‘The End of Time’ zet de stijl die Danna introduceert mooi verder. Het gefluit aan het begin van de track, de solo fiddle en de rustige castagnetten dragen bij tot de zanderige Latino muziek die de film als uitgangspunt nam.

De score van Danna blijft consistent en erg ritmisch. Het gefluit uit ‘The End of Time’ wordt op een interessante manier gekopieerd in ‘First Push’. De heerlijke combinatie tussen de accordeon en de strijkers vormen een heerlijke track die helaas veel te kort is. Dit opvallende thema zal doorheen de hele film voorkomen en is erg herkenbaar. Het ritme wordt drastisch naar beneden gehaald in ‘Let’s Go’ waar het nu de piano is die de accordeon bijstaat. De rustige maar amuserende percussielijn wordt af en toe even doorbroken door een tuba die heerlijk klinkt in samenspel met de soloviool. De track is eigenlijk één lange suite van opvallende thema’s en arrangementen. Naast de begintitels is dit zeker één van de betere nummers omdat ze lang genoeg duurt en tientallen variaties achter elkaar plakt. Soms klinken de thema’s erg volks (luisteraars van de muziek voor “Katarakt” zullen zeker gelijkenissen terugvinden), soms is de muziek eerder funky en modern. Hoe dan ook weet Danna de luisteraar te amuseren en door de constante afwisseling steeds weer te verbazen. De heerlijke Mexicaanse twist die de trompetten introduceren in ‘No One Get’s Behind’ is een erg mooie aanvulling en doet de sfeer van reizen alle eer aan. Ook het humpapa karakter van ‘We’re Gonna Make It” is best te pruimen, hoewel het sterk doet denken aan de muziek van Angelo Badelamenti. De reprise van het hoofdthema door de viool en de trompetten toont nog maar eens aan hoe coherent het album wel is. De laatste scoretrack van het album is ‘Do You Think There’s A Heaven’ en is een erg ingetogen en triestige track met nadruk op de cello die heerlijk weemoedig klinkt en de dramatische kant van 'Little Miss Sunshine' belicht. Jammer van de kort duur!

Tussen de score staan een heleboel liedjes die diverse stijlen behelzen. ‘You Love Me’ is echte Amerikaanse folk zonder al te veel franjes. De meeste composities van Devotchka hebben veel met elkaar gemeen. Het was dus een goede zet om nog materiaal van andere artiesten te gebruiken doorheen de film. Sufjan Stevens liet eerder de Seventies sound naar boven komen in ‘No Man’s Land’ en ‘Chicago’ met rustige variaties op enerzijds de popcultuur en anderzijds de etnische instrumenten die Danna gebruikte voor zijn score. De glamour cultuur van de Missverkiezingen wordt naar voren gebracht in ‘Catwalkin’’ met die typische jaren 80 sound van ondermeer Wham!. Een herneming van het sublieme ‘Superfreak’ van Rick James dat werd gebruik bij de apotheose van de film mocht natuurlijk niet ontbreken en is een swinger van formaat die doet terugdenken aan een ver afgelegen jeugd. Het album wordt afgesloten met twee nummers van Devotchka waarbij vooral de variatie op de Main Titles een erg aangename aanvulling blijkt. Het is dit nummer dat Danna inspireerde om de score te vormen en is dus een verplichte aanvulling. Opvallend is ook hier de consistentie in de klankkleur, de arrangementen en de melodieën. Geen enkel nummer breekt de gezapige sfeer en de liedjes sluiten perfect aan bij de score.

De coherentie tussen liedjes en scores, de mooie maar speciale arrangementen en de hele relaxte sfeer van het album doen een mens echt deugd. Het hele plaatje klopt. Misschien is deze soundtrack iets beter te appreciëren wanneer je de film hebt gezien. Pas dan valt alles op zijn plaats en is alles beter te duiden. Little Miss Sunshine is fris en origineel. Hoewel er niet echt veel score op het album is terug te vinden, is het totale product slim en aangenaam geconstrueerd. De muziek voor de film is niet de hedendaagse filmmuziek die je verwacht, maar weet zeker te charmeren. Eén luisterbeurt zou al voldoende moeten zijn om te weten of je voor de aparte muziek gewonnen bent. Het heeft echter meer luisterbeurten nodig om echt volledig te begrijpen. Ik ben er alleszins voor gewonnen. Een dikke negen is dan ook niet meer dan verdient!