Christopher Nolan’s films zijn zelden van de categorie feelgood. ‘Memento’, ‘Insomnia’, ‘Batman Begins’ en nu ‘The Prestige’ hebben allemaal een duistere uitstraling en bevatten karakters die allemaal een schaduwzijde hebben. Thema’s als wraak, jaloezie, haat en dood maken de dienst in zijn intrigerende films. De duistere thematiek van zijn film heeft als onlosmakelijk gevolg dat de componist in dienst zich immer voor de lastige klus gesteld ziet een passende score te schrijven, een score die naadloos aansluit bij de sfeer in de film. De bekendste score voor een Nolan film is die ongetwijfeld van Batman Begins, die dankzij een unieke samenwerking tussen Hans Zimmer en James Newton Howard tot stand kwam. De score was van een hoog niveau, vooral doordat de componisten zich richtten op de duistere kant en tragiek van het personage. Beiden besteedden amper aandacht aan de heroïek van Batman, net zoals ook Nolan dat in zijn film amper deed. Nu is er dan de score voor ‘The Prestige’, die zoals reeds vermeld werd, qua sfeerschepping dicht tegen de score van ‘The Silence of the Lambs’ aanleunt. Dat betekent veel trage en zware muziek, vooral opgebouwd uit viool en cello. De romantici onder ons zijn dus gewaarschuwd; dit is duidelijk geen score van de categorie feelgood.
Componist David Julyan is de vaste hand van regisseur Nolan, met wie hij voor elk van zijn films (met uitzondering dan van ‘Batman Begins’) samenwerkte. Recentelijk verscheen ook zijn score voor ‘The Descent’ een puike horrorscore die een ongekende spanningsopbouw kende. Suspensemuziek schrijven is dus wel aan deze componist toevertrouwd.
‘The Prestige’ opent met ‘Are You Watching Closely’, een track die opgebouwd is uit de lage klanken van de cello met een op de achtergrond galmende synthesizer. De track kent begin noch einde maar verwoordt het desolate gevoel van de karakters op intrigerende wijze. ‘Colorado Springs’ en ‘The Light Field’ bouwen voort op deze thematiek waarbij het orkest wordt uitgebreid met een aantal strijkinstrumenten en een piano. Nergens is een vals sentiment te bespeuren. Het is kille muziek, die de hardvochtigheid van Borden (Christian Bale) en Angier (Hugh Jackman) op overtuigende wijze op de luisteraar weet over te brengen.
Zelfs het liefdesthema, vooral geschreven als begeleiding van de relatie tussen Borden en Sarah op deze score is van elk romantische noot ontdaan. Zelf de piano, toch bij uitstek het instrument voor de romantische touch, brengt niets meer voort dan enkel een steeds maar herhalend motief. Het kille gevoel blijft overheersen en het is moeilijk te bepalen welke gevoelens de componist in zijn muziek wil versterken; de haat onderling of de dramatiek van de personages. Het romantische thema wordt in ‘No, not today’ gecontinueerd maar dan ligt de nadruk meer op de dramatiek. Het is een van de weinige keren dat de componist de weg waarheen hij gaat duidelijk maakt aan de luisteraar. ‘Goodbye to Jess’ bevat een laatste adaptatie op het liefdesthema. Ontdaan van het pianospel en van zijn lichte vioolklanken blijven enkel de zware cello- en dissonantenklanken van de synthesizers over, dé basiselementen van het thema uit de eerste track. Wat opvalt is dat het niet eens een variatie op dat thema is maar haast een exacte kopie. Julyan legt zo in zijn muziek uit waar die onderlinge haat zijn oorsprong vond.
‘A New Trick’ herbergt een derde thema dat echte suspensemuziek is, met weer die lage, trage strijkers en de hoge tokkel van de harp. Het is welbeschouwd niets meer dan een variatie op het eerste hoofdthema maar hier maakt de kille en afstandelijke muziek toch wat plaats voor onderhuidse spanning en drama. De verschillende tracks die ons naar de climax brengen zijn een voor een doorspekt met varianten op het hoofdthema. Soms opvallend, soms in kleine details, maar geen enkele keer is de muziek hetzelfde.
De finale wordt bereikt met ‘The Price of a Good Trick’ en ‘The Prestige’ waarin de verschillende thematiek en varianten langzaam in elkaar overvloeien. Nog steeds ontdaan van gemakkelijke arrangementen en voor de hand liggende orkestratie en nog steeds opgebouwd uit diezelfde kille klanken is het geen spetterende finale maar wel een die passend is bij de rest van de score. Julyan durft het aan om zijn muziek te laten opvallen door niet op te vallen. De muziek is er wel, maar tegelijkertijd ook weer niet. Zijn score is dan ook zeker niet besteedt aan de doorsnee filmmuziekliefhebber. Iemand die zich echter graag mee laat nemen naar de donkere zijde van het onbekende vindt een boeiende score die meer vragen oproept omtrent zijn doel dan dat hij beantwoordt. Maar dat is bij een goede truc ook, daarvan wil je eigenlijk ook niet weten wat er nu precies gaande is!