Meet Joe Black


Universal Records (0601215322927)
映画 | 年: 1998 | 映画のリリース: 1998 | フォーマット: CD, ダウンロード
 

今すぐ購読する!

もっと情報を得て、コレクター情報にアクセスしてください!





 

# トラック アーティスト/作曲家 期間
1.Yes2:05
2.Everywhere Freesia1:45
3.Walkaway1:52
4.Meet Joe Black1:44
5.Peanut Butter Man1:43
6.Whisper of a Thrill5:43
7.Cheek to Cheek1:25
8.Cold Lamb Sandwich1:44
9.Fifth Ave.1:12
10.A Frequent Thing0:55
11.Death and Taxes1:17
12.Served Its Purpose1:12
13.Sorry for Nothing0:47
14.Mr. Bad News1:37
15.Let's Face the Music and Dance1:23
16.The Question1:25
17.Someone Else5:19
18.What a Wonderful World3:28
19.That Next Place10:10
20.Somewhere Over the Rainbow / What a Wonderful WorldIsrael Kamakawiwo' Ole4:53
 51:39
あなたのレビューを提出する 他の言語でレビューを非表示にする

 

Meet Joe Black - 08/10 - その改訂 Tom H., 提出された (オランダの)
De dood is een iets waarmee we allemaal ooit mee zullen te maken krijgen. Soms is het een aanvaard einde, maar het kan evenzeer als een donderslag bij klare hemel aankomen. Het is dan ook even schrikken wanneer een miljardair Bill (Anthony Hopkins) opeens Pietje De Dood op zijn deurdrempel te zien krijgt. Gelukkig is Joe Black (Brad Pitt) een alleraardigst man en mag de zakenman nog enkele zaken rechtzetten en uitgebreid afscheid nemen van kinderen en familie voordat hij het hiernamaals betreedt. Ondertussen maakt Joe Black het dagelijkse leven mee van stervelingen, raakt verzot op peanut butter en raakt gefascineerd door de knappe dochter van Bill. Wanneer het bedrijf in malafide handen dreigt te vallen, gaan de poppen pas echt aan het dansen. “Meet Joe Black” beloofde een instant klassieker te worden. Hopkins en Pitt dragen de film en doen dit in alle soberheid, iets wat hen beiden siert en tot grote acteurs maakt. Voor de muziek werd gekozen voor Thomas Newman. Al vanaf de eerste noten van de soundtrack is de typerende stijl van Newman herkenbaar. De doeltreffende maar erg herkenbare orkestraties van vaste medewerker (en naamgenoot) Thomas Pasatieri maken het effect nog groter. De muziek voor de prent van Martin Brest zou een voorloper zijn van de schrijfselen die Newman realiseerde voor “American Beauty” van Sam Mendes en Pixars “Finding Nemo”.

Newman spreidde een heleboel thema’s over de soundtrack. Het eerste prominente thema is het liefdesthema dat Newman introduceert in ‘Walkaway’. Het is een eenvoudige melodie die wordt gedragen door een solo houtblazer en zachte strijkers. De muziek is zeemzoet maar heeft tegelijkertijd een dramatisch karakter. Fans van Newman zullen vast een gelijkenis aantreffen tussen de melodie en het liefdesthema uit “Red Corner”. De melodie krijgt een reprise in ‘Cold Lamb Sandwich’ met een voortreffelijk samenspel van violen en ditmaal de hobo. Voor het eerst wordt het thema ook begeleid door piano die het nummer tot een typische Newman maakt. Een korte variatie op thema is dan weer te horen in ‘Death and Taxes’. Deze variatie zal nog een paar keer opduiken en zit verscholen in kleine motiefjes die Newman aan zijn compositie toevoegt. Een volle, orkestrale reprise is terug te vinden in het hoogtepunt van dit album: ‘That Next Place’. Een tweede thema is dat van Joe Black en wordt getypeerd door vreemde synthesizers en hoge strijkers. Een referentie met de muziek voor “American Beauty” is hier vlug gemaakt. De piano rond 1’20 is dan weer een verwijzing naar “Road to Perdition”. ‘Peanut Butter Man’ borduurt verder op het vorige thema en wordt aangevuld met tollende belletjes, een interessante solo voor klarinet, staccatospelende strijkers en bombastische akkoorden op de piano. ‘Sorry for Nothing’ en ‘Mr. Bad News’ spelen met dezelfde minimalistische technieken en bieden een interessante luisterervaring hoewel de score hier weinig melodisch klinkt. Een laatste prominent thema is dat voor Bill dat wordt aangereikt in ‘Whisper of a Thrill’ en wordt uitgebreid in ‘Someone Else’. Het thema is geënt op een rijke strijkersectie die een haast treurige maar zware melodie brengt. Opnieuw is het een typische Thomas Newman track met zware uithalen voor de violen en interessante contrastwerking met de koperblazers die onopvallend de melodie gaan overheersen. Tenslotte is het opvallende thema uit ‘Everywhere Freesia’ hernomen in ‘Fifth Avenue’. Het is een vreemde track met een opmerkelijk vrolijk ritme dat wordt gedragen door de klarinetten.

Opmerkelijk zijn ook de orkestrale arrangementen voor enkele Oldies die doorheen het album zijn gebruikt. Het hoogtepunt is toch de instrumentale versie van ‘What a Wonderful World’ van Armstrong dat een hemelse strijkerpassage meekrijgt die heerlijk klinkt in de orkestrale uitbarsting aan het einde, voordat de piano in een erg mooie reprise het refrein herhaalt. Maar ook ‘Cheek to Cheek’ en ‘Let’s Face the Music and Dance’ zijn echt knap gearrangeerde muziekstukken zonder meer. Ook het opvallende ‘Somewhere Over the Rainbow’ is bijzonder en best knap gearrangeerd met gitaar en Latino invloeden. Zoals al eerder vermeldt is het hoogtepunt van het album ‘That Next Place’. Newman gebruikt zijn meest melodische thema’s en voegt ze samen tot een orkestrale suite om u tegen te zeggen die maar liefst tien minuten duurt en het ene kippenvelmoment na het andere inleid in de eerst helft van de cue. Daarna transformeert het nummer in nogal banale underscore die niet echt weet te boeien. Dit is dan ook het nadeel van dit album. Hoewel Newman een heel resem thema’s heeft uitgewerkt en talloze variaties verzint die op zich boeiend zijn om te bestuderen, zijn de meeste van de muziekstukken die hij componeerde louter underscore. Enkel de laatste score track biedt echt boeiende arrangementen. “Meet Joe Black” is dus een album geworden die je gemakkelijk kan appreciëren voor een paar innemende cues, maar soms al vlug de neiging vertoont om te gaan vervelen. Een zelfde thematische uitwerking zou heel wat meer stof doen opwaaien voor “Angels In America” die als een van de beste composities wordt beschouwd door menig filmcriticus.

De soundtrack voor “Meet Joe Black” koop je om verschillende redenen. Eerst en vooral is er het mooie liefdesthema. Ten tweede is er de orkestrale pracht van ‘That Next Place’. Ten slotte schaf je deze cd aan omdat je een Newman fan bent of de film tot treurnis toe hebt bekeken en weg bent van de hele romantische rotzooi die je naar het hoofd wordt geslingerd. Hoe dan ook blijft dit een typisch Newman product die in de jaren die volgde zeker navolging kreeg in veel betere composities dan die voor deze film. En toch weet de muziek te charmeren en is het een hele uitdaging om de verschillende thema’s en motiefjes terug te vinden die Newman doorheen zijn compositie heeft verweven. Al bij al is deze soundtrack een aangename luisterervaring zonder veel ergernis. Een must have voor Thomas Newman en de liefhebbers van zeemzoeterige verhaaltjes, maar optioneel wanneer je als filmmuziekfan al meerdere, recentere Newman-scores hebt verzameld!
Meet Joe Black - 10/10 - その改訂 Mitchell Tijsen, 提出された (オランダの)
De dromerige en vaak bijzondere stijl van Thomas Newman komt in deze score, Meet Joe Black, ontzettend goed naarvoren. Een recensie voor deze score is dan ook verplicht mocht je het werk van Newman waarderen, en dat doe ik. Newman weet altijd op een bijzondere manier mij te raken, vermaken en inspireren zoals geen enkele andere componist dat kan doen. Williams is geniaal, Zimmer bombastisch maar Newman heeft zijn eigen stijl, een kenmerkende en vooral meeslepende stijl die in veel scores goed uit de verf komt. Een goed voorbeeld van zo’n kenmerkende filmscore is die voor de film waarin Anthony Hopkins en Brad Pitt twee geweldige filmrollen vertolken: Meet Joe Black.

Elke track op de score heeft iets bijzonders en neemt je terug die speciale film in. Hij werkt vooral met strijkers en piano en weet een prachtig hoofdthema te componeren. Eén van de mooiste tracks op de score blijft voor mij ‘Whisper of a Thrill’, in deze track zit een emotionele toon die vooral wordt benadrukt door de piano en strijkers. Af en toe horen de echte Newman-fans wellicht tonen die je doen denken aan zijn eerdere jaren 90 scores voor films zoals The Green Mile & The Shawshank Redemption, toch weet Newman origineel te blijven en prachtige melodieën te schrijven die je achtervolgen. Deze ‘haunted melodies’ zijn op een dromerige en typische manier geschreven en dat maakt deze score juist zo interessant. Het is echter jammer dat veel tracks zo kort zijn, vaak smaakt het namelijk naar meer maar word ik als luisteraar teleurgesteld door de korte tracks. Gelukkig maakt Newman het goed met ‘Someone Else’, deze track begint met de bekende strijkersmelodie. Het is mooi hoe Newman de dramatiek en liefde in één track weet te weergeven. Rond de 1:53 minuten is er zelfs sprake van een climax en gooit Newman alles in de strijd!
Hij weet zowel een mooie als dramatische sfeer te scheppen en dat doet hij op een manier zoals alleen hij dat kan. Ook de piano heeft vaak een prominente rol die ik als positief beschouw, met de piano zorgt hij vaak voor kippenvel vanwege dat prachtige liefdesthema (ook wel hoofdthema) van de film. Ook speelt de piano andere mooie stukken, zo horen we in ‘Someone Else’ rond de 4:30 minuten een mooie combinatie tussen strijkers en piano. Zelf ben ik altijd erg fan van deze combinatie, hetgeen waar ik mee bezig ben valt dan opeens weg en ik ben alleen maar gefocust op de filmmuziek. Natuurlijk hebben verschillende factoren hier mee te maken; zo moet de muziek niet alleen een prachtige melodielijn spelen maar moet ik ook echt terug gaan naar de film zodat ik zelf ook kan wegdromen. Gelukkig kan dit allemaal in verschillende tracks op deze score, toch wil ik met name track 19 even extra belichten. Deze afsluitende Newman Suite is wat mij betreft de reden geweest om deze score te komen.

‘That Next Place’
Waar ik vaak teleurgesteld werd met korte tracks maakt Newman het weer helemaal goed in deze track die maar liefst 10 minuten duurt! Deze Suite bevat de beste thema’s van de film en begint meteen goed, rond de 0:15 seconden horen we namelijk het bekende strijkersthema dat we in verschillende tracks ook horen. Ondanks verschillende hoogtepunten in de eerste minuut kan ik pas echt genieten rond de 1:32 minuten, dat is toch voor mij hét kippenvelmoment van de score. De piano speelt namelijk het hoofdthema van de film, een prachtig thema dat simpel maar effectief is. Ondanks het feit dat het hoofdthema mierzoet is maakt dit mij niets uit, het is een krachtige melodie dat ik kan blijven horen zonder dat het mij gaat irriteren. Het thema wordt na 1:50 minuten uitgebreid en bereikt het absolute hoogtepunt rond de 3:30 minuten. Het hele orkest doet mee en speelt het hoofdthema. Na een paar orkestrale uitbarstingen keert de rust toe en spelen vooral de strijkers een hoofdrol. Rond de 8:03 minuten horen we echter een bekend instrument wat vaker op de voorgrond te horen was: de oboe. De strijkers werken opnieuw naar een climax toe, dit keer samen met de blazers die vooral rond de 9:40 minuten vooral naarvoren treden en zorgen voor een geweldig einde.

Deze score moet je als filmmuziekfan gewoon in je collectie hebben, het is één van de beste werken van Newman en brengt niet alleen prachtige melodieën met zich mee maar ook een prachtig hoofdthema dat Newman constant uitbreidt tot het absolute hoogtepunt: That Next Place. Meet Joe Black is een score die ik al enkele jaren in mijn bezit heb, ook de film staat mij nog goed bij en heb ik voor het eerst rond 2006 gezien. Ondanks het feit dat ik 7 jaar geleden heb kennis gemaakt met de filmmuziek van deze film herinner ik mij nog goed de muziek in de film. De orkestraties en de manier waarop beeld en muziek echt 1 zijn is het voorbeeld van hoe muziek in een film moet zijn. Wat mij betreft samen met Road to Perdition Newman’s beste score en daarom zeker een 10 waard.
Meet Joe Black - 08/10 - その改訂 Tom Daish, 提出された (英語)
Thomas Newman does frustrate me at times, but at other times, his music is some of the most classy and beautifully composed you'll find in Hollywood today. Fortunately, Meet Joe Black falls into the latter category. Being something of a romance, the score was always going to be a little more traditional than some of his percussion and weird instrument efforts, but is no less skillfully written.

Newman's dominant orchestral voice here is strings; not thick 'Hollywood' strings, but almost ethereal beauty that sounds like at any minute the sound could be shattered. In fact, listening to it carefully, the texture almost suggests the Randy Newman of Awakenings, with high harmonics playing above the more usual instrumental registers. The main theme is introduced in the opening track, but it only appears subtlety through the score, never overwhelming the other ideas. To intersperse the strings, an occasional twinkling piano or plucked string counterpoint is added which gives the orchestral textures a little more definition. A couple of trademark witty Newman scherzos pop up, most notably in the jaunty Everywhere Freesia. Another, Fifth Ave., actually reminds me of Sting's Englishman in New York, but arranged as a jazzy clarinet solo - fun and appropriate all the same.

The final few cues pick up a little more, Someone Else featuring some more forthright, yet heartfelt phrases. However, That Next Place is a long, beautifully written finale which allows in some brass to broaden the orchestral colour and allow all the threads to reach a satisfying conclusion. A few short selections of source music are included and while some might feel they detract from the atmosphere, I rather like the fact that they break up Newman's drama a little, but are never so long or intrusive as to spoil the general ambiance.

I must admit that on first listening, Meet Joe Black did seem to be just a fraction long, but this is an album to persevere with. It also benefits from a good structure which allows it too build momentum, rather than sag towards the end with its glorious final 10 minutes. Highly recommended and an excellent place to start if you're looking to build a Thomas Newman collection.
Meet Joe Black - 09/10 - その改訂 Kristof Janssens, 提出された (オランダの)
Beverly Hills Cop uit 1984 moet zowat de bekendste film zijn van regisseur Martin Brest, doch het drie uur durende Meet Joe Black, een romantische film met o.m. Brad Pitt en Anthony Hopkins, werd eveneens een succes. Voor Newman was het de tweede maal dat hij een score mocht componeren voor Brest (de eerste maal was voor Scent of a Woman ).

Meet Joe Black behoort ongetwijfeld tot de top vijf van Newman’s beste scores. Ondanks de lange speeltijd van de film omvat de score slechts 52 minuten muziek, waarvan ongeveer veertig minuten werden gecomponeerd door Thomas Newman. ‘Cheek to Cheek’ en ‘Let’s Face the Music and Dance’ zijn immers composities van Irving Berlin, terwijl ‘What A Wonderful World’ geschreven werd door George Weiss & Bob Thiele en ‘Somewhere Over the Rainbow’ van de hand is van Harold Arlen. Deze nummers zijn erg sfeervol en zorgen voor enige afwisseling tussen de interessante composities van Newman, maar wat mij betreft hoefden ze niet deel uit te maken van deze soundtrack.

Newman mag dan wel bekend staan als een componist die het ‘less is more’ principe hoog in het vaandel draagt, toch blijft zijn muziek steeds interessant om te beluisteren. Ook zijn score voor Meet Joe Black verveelt geen minuut. De pareltjes stapelen zich aan een hoog tempo op. De meeste tracks zijn nogal aan de korte kant, maar op zich werkt dat voor deze score niet storend. ‘Whisper of a Thrill’, ‘Fifth Ave.’ en het tien minuten durende ‘That Next Place’ zijn allen hoogtepunten. ‘Whisper of a Thrill’ fungeert als een perfecte samenvatting van de belangrijkste thema’s van de score en behoort tot de beste composities uit Newman’s ganse carrière. Het opgewekte ‘Fifth Ave.’, waarin clarinet centraal staat, zorgt voor de nodige afwisseling en is tevens een hoogtepunt.

Deze score van Newman heb ik recentelijk in de Mediamarkt voor amper 5,99 EUR op de kop kunnen tikken. Allen daar heen zou ik zeggen, want het is een absoluut meesterwerkje van deze begenadigde componist.
Meet Joe Black - 10/10 - その改訂 Maurits Petri, 提出された (オランダの)
Regisseur Martin Brest geeft 'De Dood' gestalte in de legendarisch mooie film Meet Joe Black, waarin niemand minder dan Brad Pitt de rol van de man met de zeis mag vertolken. Een imponerende film die zowel het mannelijke als het vrouwelijke publiek in beroering weet te krijgen.

Thomas Newman weet niet alleen heden ten dage te verrassen met schitterende soundtracks. Dat deed hij al vele jaren hiervoor, ondere andere dus met Meet Joe Black. Terug redenerend horen we in het latere 'Angels in America' hier en daar dingen terug uit Meet Joe Black. Newman weet ook met deze soundtrack te verrassen door al het hemelse samen te vatten in prachtige arrangementen. Afgewisseld met een vleugje intense spanning (voor bij de indringende scenes waarbij het karakter Anthony Hopkins in de ban is van De Dood) zorgt deze soundtrack voor derdegraads kippenvel en vliegt de tijd voorbij. 'Let's Face the Music and Dance' is een aangename afwisseling, waarbij we een instrumentale gala-versie horen van Frank Sinatra's megahit.
Dromerige strijkers, een bloedmooi hoofdthema, gebruik van klarinetten en een groots orkest laat je zweven en grijpt je bij de keel. Het ruim 10 minuut durende nummer 'That Next Place' is misschien wel de meest magnifieke afsluiter die Thomas Newman ooit heeft gemaakt. De opbouwende strijkers bouwen het thema langzaam naar een fenomenale climax, maar tegelijktijd ook een zeer droevig einde.
Niets meer dan lof over deze al wat oudere soundtrack die voor eeuwig in onze harten blijft. Klinkt wat zwaar gezegd, totdat je Meet Joe Black in je cd-speler doet. Deze cd behoort tot de absolute top-3 van Thomas Newman!
Meet Joe Black - 08/10 - その改訂 Andreas Lindahl, 提出された (英語)
Thomas Newman has written a very good score for this film starring Brad Pitt and Anthony Hopkins. In my ears it sounds much better than Newman's previous score, The Horse Whisperer, because it doesn't have the country music parts that I didn't like with The Horse Whisperer.

The music revolves around a very beautiful main theme, which is used throughout the entire score. This is a superb theme, very sweeping, both dramatic and peacefull, depending on the orchestrations. With a big orchestra and solo instruments like piano, clarinet and violin Newman creates a very romantic sound, but without the traditional big lush strings, although the strings are the most salient section of the orchestra. The best track is without doubt "That Next Place", which is a wonderful 10 minute cue, where all the themes get splenid renditions with full orchestral backup. Other highlights are "Fifth Ave." which is a short, but fun cue with a merry solo clarinet carrying the melody, supported by staccato strings and subtle timpani and cymbals. There's also some mystical, sneeking-around-in-the-middle-of-the-night-when-everyone-else-is-sleeping music (at least that is what it sounds like. I haven't seen the film...) in "Peanut Butter Man" and "Mr Bad News".

Also on the soundtrack are big band versions of famous songs, like "Cheek to Cheek" and "What a Wonderful World" and a version of "Somewhere Over the Rainbow" performed by Israel Kamakawiwo'ole, that's actually very good.
Meet Joe Black - 09/10 - その改訂 Joris Kessels, 提出された (オランダの)
Meet Joe Black is één van de beste, zo niet DE beste score van Thomas Newman. Angels In America bevat nog mooiere stukken, maar die score bevat ook veel minder plezierige stukken en dat is bij Meet Joe Black niet het geval. Ik ben geen groot fan van Thomas Newman, waarschijnlijk ligt dat aan de geheel andere opbouw van zijn muziek, maar van Meet Joe Black kan ik zeker genieten.

Het eerste hoogtepunt is de tweede track ‘everywhere freesia’, een erg typisch Newman stuk waarin enkele (strijk)instrumenten heel erg gestroomlijnd op elkaar inspelen, gefragmenteerd in herhaling vallen en waarbij pauzes geen ongeringe rol spelen. Een tweede hoogtepunt vind ik de track ‘whisper of a thrill’, wederom typisch Newman. In het stuk wordt een vaker terugkomend thema gepresenteerd en bevat verder prachtig intimistisch pianospel en hobo. Andere hoogtepunten zijn de erg Rachel Portman-achtige negende track en de zeventiende track waarin het hoofdthema een climax bereikt. Maar het hoogtepunt der hoogtepunten is toch de negentiende track met zijn prachtige climaxen en rustgevende pianospel. Werkelijk verheven. Verder kan ik de tracks ‘a wonderful world’ (een instrumentale versie) en ‘somewhere over the rainbow/wonderful world’ (akoestische gitaar met solozang) wel waarderen.

Een Newman topper.
Meet Joe Black - 09/10 - その改訂 Wilco de Jong, 提出された (オランダの)
Dit is een prachtige, rustige score van Thomas Newman. Op de pof gekocht en direct tevreden gesteld.

Veel tracks bevatten (alt)violen die mysterieus sluimeren, tezamen met een vreemd hol (elektronisch?) geluid, echter nooit vervelend. Andere nummers zijn wat opener en klinken vrolijk of eerlijk, zoals Walkaway en Fifth Ave. (de laatste met een "stadse" energie). Peanut Butter Man klinkt zelfs lief. Maar bovenal zit er in deze soundtrack ook een volwassen romantiek die nooit op een Hollywood-manier romantisch wordt (glorieus), maar juist oprecht blijft en zelfs sensueel. De twee nummers (waarin eenzelfde gevoelige opbouw is) waarin dit vooral naar voren komt, zijn Whisper of a Thrill en Someone Else.

Misschien zal een luisteraar de hierboven vermelde "Hollywood romantiek" wel enigszins ervaren in That Next Place, waarin er meerdere malen crescendos opduiken. Desalniettemin is deze score misschien wel Newmans beste, dankzij de serieuziteit der Romantiek.
Meet Joe Black - 10/10 - その改訂 Arvid Fossen, 提出された (オランダの)
Meet Joe Black, een fascinerende film met als troef de sterke vertolkingen door Brad Pitt en Anthony Hopkins. De hele film heeft een ritme van onthaasting, ondanks dat de dood nabij is. De droom heeft muziek van Thomas Newman. De muziek voor een film als deze heeft voornamelijk underscore nodig, iets wat de muziek al te vaak saai en oninteressant doet worden. Zulke films zijn de sterkste troef van Thomas Newman. Geen andere componist weet de sfeer zo samen te vatten in de continue atmosfeer die hij creëert met zijn muziek. Meet Joe Black heeft enkele fascinerende thema's, in het genre van The Shawshank Redemption. Strijkers en Piano solo, maar op een totaal andere manier gebracht. De score van Meet Joe Black is muziek die zweeft, die tot denken aanzet. Na American Beauty en The Horse Whisperer vind ik dit zijn volgende beste score.
Meet Joe Black - 10/10 - その改訂 Peter Van Riet, 提出された (オランダの)
Hier zien we (horen we...) Newman met z'n stijl waar hij op z'n best naar voor komt: complexe harmonische stukken voor vooral veel strijkers die perfect bij de film past, een prachtig thema ook. In principe zou je de cd al moeten kopen voor het laatste nummer (van de score), want dit is het hoogtepunt van de hele compositie. Newman is heel goed in minimalistische muziek maar soundtracks als deze mag je toch niet laten voorbijgaan.


不具合を報告するか、私たちに追加情報を送ってください!: ログイン

 



もっと