Clint Eastwood heeft inmiddels bewezen een uitstekende regisseur te zijn (en ook een uitstekend acteur overigens). Maar het verzorgen van de muziek bij zijn films kan hij beter aan iemand anders overlaten. Hij heeft al een heel rijtje scores op z'n naam staan, maar ze zijn alle toch tamelijk eenvoudig gemaakt, met vooral getokkel op de gitaar of gepingel op de piano, wat het handelsmerk van Eastwood schijnt te zijn geworden.
In Flags of Our Fathers is het al niet anders, al zijn er wel een aantal tracks die hiervan afwijken, zoals de openingstrack Photographs.
Het hoofdthema van de muziek is nogal eenvoudig en komt gedurende de score regelmatig voorbij, waarbij in dezelfde track soms drie keer of vaker door verschillende instrumenten.
De score-tracks kennen relatief weinig typische 'oorlogsmuziek'. Uitzondering is 'Amanda Arrives' waarin de snare-drum een grote rol speelt, zij het niet in een heldhaftige muzikale omlijsting, maar in een nogal dreigende track. Deze en sommige andere tracks bestaan vooral uit synthesizer gegenereerde muziek, waarbij het soms alleen maar klanken zijn. Zo heeft Inland Battle en ook Flag Raising een simpele elektronische underscore, die op zich zeker niet slecht klinkt en volop dreiging en spanning geeft. Flag Theme doet hetzelfde maar de muziek gromt hier op een nogal eentonig manier door, zonder dat het thema goed uit de verf komt.
The Medals en Platoon Swims is weer de vrij trage thema muziek met verschillende intrumenten, waarbij de laatste minuut van Platoon Swims wel mooi vol orkestraal is.
De beide End Titles tracks spelen wel weer het thema, de eerste vrij simpel op gitaar, de tweede wat fraaier op piano met underscore. Maar halverwege komt hier de kater. De laatste twee minuten zingt Clint Eastwood zelf zachtjes een song zonder begeleiding, die naar het eind wegebt. Geen fraaie afsluiter.
Eastwood houdt blijkbaar van filmmuziek met nogal minimale instrumentatie (zoals op de meeste van zijn scores), want behalve de instrumentale score-tracks staan ook een paar klassieke werken op deze soundtrack die ook die minimale setting hebben, zoals de Symphony In G Minor van Mozart en het String Quartet van Haydn.
Naast deze klassieke tracks bevat de soundtrack ook een heel aantal songs en instrumentals uit de veertiger jaren. De instrumentals zijn dan jazz-achtige, big-band of fanfare composities die nog wel eens aardig zijn, de songs zijn vooral in de typische veertiger jaren stijl en zeuren een beetje. Niet mijn ding.