Field of Dreams

Field of Dreams is een beetje een atypische Horner-score geworden. Waar de man over bekend staat voor zijn grootse epische scores (al dan niet geslaagd) à la Braveheart, Titanic, Apollo, Aliens, Enemy at the Gates, Troy, enz… slaat hij hier de weg in van de wat meer ingetogen, bijna minimalistische muziek. Bijna altijd gaat hij voor grote, bijna monumentale, orkestrale muziek mits begeleiding van synthesizers, al is dit laatste niet altijd even goed gemaakt en gesmaakt door de filmmuziekliefhebbers waaronder mezelf. Hij is dan ook meer dan eens in herhaling gevallen en heeft de laatste jaren maar weinig vernieuwende dingen gebracht. Soms haat ik hem zelfs daarvoor, maar tóch kan ik het niet laten om steeds opnieuw zijn scores te kopen en beluisteren, en gelukkig maar voor deze Field of Dreams.
Het is dus een niet-orkestrale score geworden, althans als ik het boekje lees dat vermeld: composed, produced and performed by James Horner. Het is echter ook geen volledig synthesizer-score want er staan nog andere namen bij waaronder Tommy Tedesco en Ian Underwood, die respectievelijk gitaar, en keyboard en houtblazers spelen.

In de eerste track, The Cornfield, krijgen we meteen een mooi hoofdthema voorgeschoteld. Na wat panfluit gefluister speelt een hoorn een intro voor het hoofdthema die op piano wordt gebracht, op de achtergrond begeleid door keyboard. Na een ietwat rare overgang (die gemixt klinkt,dacht ik) wordt het een beetje donkerder en ijler en raken we aan het einde van deze eerste track.
In Deciding to build the Field krijgen we een mooie, rustige opbouw met piano en panfluit. De rust is van korte duur want na een tweetal minuten slaat Horner de boel om en krijgen we een vrolijk uptempo gitaartrack die wel erg poppy klinkt. Naar het einde toe wordt het weer rustig met wat dromerige muziek, dankzij de typisch 90’s synth-klanken.
Horner zorgt ook voor afwisseling want in Old Ball Players geeft hij ons een jazzy nummer gespeeld door een big band ensemble, maar aangezien ik persoonlijk minder fan ben van jazz kan dit nummer me minder bekoren.
Track 7, de titeltrack, is zeer ingetogen. De gitaar van Tommy Tedesco laat ons wegdromen, mede dankzij de begeleiding van de fluisterende panfluit-klanken.
De volgende track, The Library, is eigenlijk een wel geslaagde reprise van het gitaarstukje in Deciding to build the track. Het klinkt wat meer zomers en vrolijkt de boel weer op, maar mocht gerust wat langer duren.
Waar ik eerder zei dat Horner geen orkestrale muziek schreef voor deze soundtrack moet ik dan toch mijn mening herzien bij The place where dreams come true. Deze meer dan 9 minuten durende track is meteen de langste en ook de meest orkestraal-klinkende. Als dit op synthesizers gebeurd is, dan is het verdomd goed gedaan. Er staat geen orkest vermeld in het boekje, maar wie weet… We horen strijkers, harp, trompet, hoorns, hobo, … Kortom een volwaardig orkest. Toch blijft de sfeer ingetogen en klein. Voorbij de 5 minuten horen we weer de gitaar met het thema begeleid door tremolo-strijkers met een warm opwellend orkest gevolgd door synthesizer met het hoofdthema die later nog eens terug komt op trompet. Ja, dit is dus van ver de beste track van deze soundtrack. Kippenvelmoment.
De End Credits zijn terug orkestraal en heel melodieus. Hier en daar horen we die typische lage piano-akkoorden die Horner graag op terug valt, maar hier wordt het geen cliché en stoort het mij minder dan anders. De muziek klinkt mooi vol en doet in de verte denken aan Legends of the fall, die trouwens wél een geslaagde score was van de man. We eindigen deze track met een echo van het piano-thema van de eerste track. Full circle, zou ik zeggen.

Deze score van Horner is dus verbluffend goed, klinkt fris en luistert bijgevolg lekker weg. Pluspunten zijn dat we voor één keer niet teveel van die Horner-clichés horen zoals dat trompetmotiefje, lage piano-akkoorden, synth-koor en andere irriterende dingen. Ok, de lage piano-akkoorden zitten erin en ook de fluisterende panfluiten à la Avatar en Apocalypto, maar ze storen niet omdat ze niet continu gebruikt worden. Horner bewijst hier dat hij toen nog wist hoe hij alles moest doseren. Less is more. Blijkbaar is de brave man dit de laatste jaren wat vergeten, maar misschien heeft hij gewoon een paar mindere jaren en komt hij binnenkort terug met een dijk van een score. Let’s hope so!
Voor de punten twijfelde ik tussen een 9 of een 10. Ok, ik hou niet van jazz, maar is dit genoeg om 1 punt af te trekken? Nee, het is goed geschreven en het gaat over één enkele track van een dikke 2 minuten. Een 10/10 dus voor deze Field of Dreams!