Wolfgang Petersen moet graag natte voeten hebben. Na Das Boot en The Perfect Storm leek het hem blijkbaar een leuk idee een remake te maken vanThe Poseidon Adventure, de “moeder der rampenfilms” (al uit 1972).
De film heeft het niet echt schitterend gedaan aan de Box Office (het publiek lijkt zijn voorkeur voor rampenfilms verloren te hebben). Och, voor mijn part was een nieuwe verfilming ook niet speciaal nodig geweest, maar een degelijk gemaakte en spectaculaire film kan er af en toe wel eens in. En ik heb genoten van Poseidon. Geen oscarmateriaal, natuurlijk, maar dat verwacht je er uiteindelijk ook niet van. Niet te veel getreuzel voor de actie begint, spectaculaire special effects, af en toe een dode, … meer moet dat niet zijn.
Maar goed, hoe zit het met de muziek? Bij de oorspronkelijke film zorgde John Williams die de muzikale omlijsting. Nu ging die eer naar Klaus Badelt. De Duitser, en vroegere “poulain” van Hans Zimmer, is bij het grote publiek vooral bekend voor zijn synthesizer-geweld voor de eerste Pirates of the Caribbean film. Toch heeft de man ook enkele orkestrale scores op zijn palmares staan, zoals recentelijk nog het erg indrukwekkende The Promise.
En hoe zit het met Poseidon? (LET OP VOOR SPOILERS!!)
(01) Won’t let you fall
Net als bij The Poseidon Adventure worden er tijdens het Oudejaarsavondfeest op het schip verschillende liedjes gezongen. In 1972 was dat onder andere “The Morning After” dat ook een Oscar won.
Voor Poseidon mocht Stacey Ferguson (misschien beter bekend als Fergie van The Black Eyed Peas) haar keeltje schrapen (ze heeft wel meer pech dan de zangeres van de oorspronkelijke film – die overleefde nog de ramp!).
Het album opent met deze zeemzoeterige ballade (heel anders dan het Black Eyed Peas-repertoire). Het klinkt een beetje ‘wannabe’ “My Heart will go on”.
Ik vind het een ongelukkige opener, en de titel is trouwens nogal cynisch, gezien een verdere scène in de film – “There goes the map!”).
(02) Bailamos
Zoals de titel al doet vermoeden, is dit een meer Zuiders geïnspireerde track. Trompetjes, piano, percussie… het zou zo allemaal uit een J-Lo of een Belle Perez lied kunnen komen.
Het wordt ook gezongen tijdens dat Eindejaarsfeestje.
(03) Postales
Het laatste liedje wordt gezongen door Federico Aubele. Het is meer “lounge-achtig”. Geen idee of het in de film zit en waarom het eigenlijk op het album staat…
(04) The Poseidon
En eindelijk, vanaf track 04, krijgen we Badelt’s score voorgeschoteld.
“The Poseidon” stelt ons zowel op beeld als muzikaal voor aan het gedoemde cruiseschip. Op de tonen van het hoofdthema glijdt de camera over het enorme schip,.
De track opent met onheilspellende synths, strijkers en koperblazers. Er is een motiefje te horen (bijvoorbeeld 0’07) (het gevaar-motief) dat ook in heel wat andere tracks terugkomt.
Vanaf 1’00 brengen koperblazers (op een laag synths en gitaar) het hoofdthema (zowel het A – als het B-deel (1’18)). Het klinkt statig, indrukwekkend en beschrijft goed het schip.
Eén van de beste tracks.
(05) The Wave
De Poseidon kantelt door een enorme golf (veroorzaakt door een zeebeving), allemaal erg indrukwekkend in beeld gebracht.
De “muziek” zelf bestaat vooral uit veel effecten, sterke synths, harde elektrische gitaar, percussieslagen en hier en daar wat strijkers en zelfs sporadisch koor (?). Afwachtende stiltes worden afgewisseld met sterkere stukken.
Heel in het begin klinkt kort het gevaar-motief dat ook nog verder in variatie herhaald wordt (vb 2’04). Vanaf 2’51 hoor je echt het water het schip binnendringen en onderdompelen.
Rond 3’39 krijgen we nog een korte, snelle herhaling van het gevaar-motief dat in een versmoorde stilte eindigt.
(06) A Map and a Plan
Sterke, voortstuwende synths, met variaties op het hoofdthema (0’17). Enkele overlevenden beginnen zich te verzamelen en besluiten een weg naar de oppervlakte te zoeken.
De synths deinen uit en strijkers nemen het roer over (1’10).
Bij 1’20 zijn de synths er al terug (met even kort het gevaar-motief). Rond 1’33 brengen strijkers op heroïsche wijze het A-deel van het hoofdthema, gevolgd door het gevaar-motief.
(Volledig terzijde, maar de violen rond 2’11 doen me steeds denken aan het Gollum-thema uit LOTR).
De track eindigt met een plotse dissonantie.
(07) Fire Dive
De kleine groep helden ondervindt (natuurlijk) heel wat moeilijkheden onderweg, en één ervan is een enorme vlammenzee, waaronder dan iemand doorduikt (om even de titel te situeren).
De track opent nochtans zeer rustig, met een groeiende synth baslijn en zachte gitaar (vader en dochter leggen hun geschillen bij). Een korte adempauze…
Bij 1’07 komen de synths weer op de voorgrond met korte variaties op het gevaar-motief. Rond 1’41 brengen strijkers het hoofdthema (zowel het A- als het B-deel), nog steeds met die harde synth. Koperblazers en strijkers leiden het thema verder uit. De groep is voorbij de vlammenzee geraakt.
(08) Claustrophobia
Een lange, saaie track, wél voor één van de meest spannende scènes uit de film (vooral als je zelf niet echt tuk bent op kleine ruimtes). De groep zit vast in enge luchtkokers.
De track wordt gedomineerd door effecten, zinderende synths en ook strijkers. Af en toe klinkt kort een variatie op het gevaar-motief (vb 1’25).
Opnieuw worden drukkere momenten afgewisseld met meer afwachtende, zinderende stukken. De sfeer is beklemmend en verstikkend. Effectief voor de film dus, maar niet echt interessant om naar te luisteren.
Naar het einde wordt het ritme dringender (het water begint te stijgen en de groep zit vast). Maar alles komt goed. Bij 5’53 spelen koperblazers opgelucht het A-deel van het hoofdthema.
Bij 6’19 is er, denk ik, een kleine breuk. Treurende strijkers brengen zacht een triestige variant op het hoofdthema (de dood van het Mía Maestro personage?). De muziek deint verder uit.
(09) Drowning
Harde slagen, dissonante klanken, synthes, … weer de hele mix. Bij 0’23 beschrijft de muziek precies een motor die aan het vertragen is (ontdekt de groep hier dat de schroeven nog draaien?).
Het Kurt Russell personage offert zich om ze te gaan stilzetten, wat hem fataal wordt (zoals de tracktitel al laat vermoeden). Vanaf 1’00 horen we enkel onderscore. Lage baslijn, strijkers… Net zoals bij het personage verdwijnt ook alle leven en sterkte uit de muziek. Rond 1’57 klinkt een zachte, gelaten melodie (synth en strijkers?).
Maar niet (te lang) getreurd, bij 2’43 is de percussie er al weer (en ook kort een solo-viool!). De track gaat over in…
(10) Don’t Look Down
De liftscène?
Enfin, niets nieuws hier – synths, wat strijkers, percussie, af en toe het gevaar-motief, een elektrische gitaar en zelfs af en toe zo een “duikboottgeluid” (vb 0’37). Vooral onderscore allemaal, dus weinig meer over te zeggen. Opnieuw volgen stiltes en hardere stukken elkaar op.
Op het einde (3’20) spelen harde, dramatische strijkers. De stilte die er op volgt is erg plots.
(11) Escape
Misschien wel de beste track van het album.
Strijkers spelen een vermoeide, maar ook opgeluchte melodie. Hier en daar klinken nog enkele effecten, maar telkens op de achtergrond.
Vanaf 1’24 brengen strijkers vervolgens een erg mooie aanzet tot het hoofdthema dat dan rond 1’49 door de koperblazers, strijkers, synths (en koor?) wordt ingezet. Mooi hoe een gitaar en strijkers nog even zacht het B-deel herhalen – de ontsnapping heeft heel wat gekost…
---
Badelt’s muziek voor Poseidon kan echter niet verder verwijderd zijn van die van The Promise. Verwacht hier geen epische strijkers en een heldere orkestratie – de score wordt vooral gedomineerd door dreunende synthesizers.
Misschien hangt dit voor een deel ook af van de regisseur? We hebben allemaal gehoord over het débacle rond Troy, Petersen’s film vóór Poseidon, waar Yared’s magistrale score plaats moest maken voor Horner’s meer synthesizer geïnspireerde muziek.
Enfin, wat er ook van zij… Poseidon is zeker een effectieve score en weet goed opluchting, claustrofobie en de nodige heldendaden te beschrijven, maar daar blijft het dan ook bij. De soundtrack is niet altijd even aangenaam om naar te luisteren. De sterkste nummers zijn die waarin het hoofdthema opduikt. De rest laat me onverschillig.
Maar laat dat zeker de mensen die houden van snelle actie, veel synthesizer en een duidelijk hoofdthema niet afschrikken…