Days of Heaven

Terence Malick staat bekend als een eigenzinnige filmer die op een kunstzinnige manier verhalen vertelt. Niet iedereen is daarvan gecharmeerd, maar toch zijn er velen die daarvan genieten. Zo ook van Days of Heaven uit 1978, een film waar hij lang over deed om af te werken.
Het verhaal speelt zich af in 1916, wanneer fabrieksarbeider Bill (Richard Gere) z'n baas ombrengt en samen met z'n vriendin Abby (Brooke Adams) en z'n zus Linda op de vlucht slaat. In Texas gaan ze werken voor een rijke Texaanse boer (Sam Shepard). Om problemen te voorkomen zeggen Bill en Abby dat ze broer en zus zijn, wat tot gevolg heeft dat de boer verliefd wordt op Abby. Maar de boer blijkt ziek te zijn en waarschijnlijk niet meer zo lang te leven te hebben. Dat brengt Bill ertoe om Abby ertoe aan te zetten met de boer te trouwen, zodat zijn fortuin in hun handen valt. Maar dan blijkt de ziekte van de boer toch mee te vallen...
Eigenlijk gaat het niet zozeer om het verhaal, maar om de beelden en de sfeer die geschetst wordt. Daarbij is Bill's zus Linda (Linda Manz) de verteller, die haar ervaringen als een soort monoloog gedurende de hele film vertelt. De film zelf bevat daarentegen maar heel weinig dialoog.

De film is genomineerd geweest voor diverse prijzen en won er verschillende. Daarbij was er een Oscarnominatie voor de muziek van Ennio Morricone. Dat was de eerste keer dat Morricone een Oscarnominatie kreeg. Er zouden nog vier volgen, maar geen enkele keer won hij deze prijs. Toch kreeg Morricone in 2007 een Ere-Oscar voor zijn werk.

Voor Days of Heaven componeerde Morricone muziek die een hoog sfeerbepalend karakter heeft. Malick heeft als opening gebruik gemaakt van Le Carnival des Animeaux van Saint-Saëns, en Morricone sloot daar met zijn muziek bij aan. Zijn hoofdthema voor de film is sterk beïnvloed door 'Aquarius', wat het zevende deel is uit het werk van Saint-Saëns.
Ook de sub-thema's hangen hier weer tegenaan. De melodieën zijn melancholiek gekleurd en worden af en toe behoorlijk dramatisch, waarbij Morricone het niet schuwt om nogal eens wat meer spannende klanken toe te voegen. Ik heb de film niet gezien en stel mij voor dat dit prima bij specifieke scenes past, maar als luisteraar doet het toch afbreuk aan de aangename flow van de muziek.

Regelmatig illustreert Morricone de meer spannende scenes met zijn typerende spanningsmuziek van veel atonale klanken en soms chaotisch klinkende gedeelten, die hij langzaam opbouwt naar een naargeestige climax. Vooral de lange track 'The Fire' bestaat uit die spanningsmuziek, maar ook 'The Chase' valt hieronder.
Gedurende het luisteren naar de muziek van de score merk je dat er een soort van tragiek over de muziek hangt. De muziek weerspiegelt eigenlijk al waar het verhaal naartoe kruipt en is daarmee toch wel beeldend gecomponeerd. Regisseur Malick is met de muziek van Morricone aan het schuiven geweest, zoals Morricone al verwachtte en zoals in zoveel films zo vaak gebeurt. Wat dat betreft blijkt muziek toch vloeibaarder te zijn dan je verwacht en een bepaalde muzikale sfeer kan bij meer beelden of scenes in een film passen. En die sfeer is soms heel erg aangenaam, wat ook de titel van de film suggereert, zoals in de fraaie tracks 'Happiness' en 'Ashes & Dust', maar ook vaak veel tragischer of dramatischer of spannender. En dan ligt de muziek toch minder prettig in het gehoor dan wanneer de zon schijnt.

Op het Original score album staan, naast de muziek van Morricone nog een viertal andere tracks. Zo opent het album met de al eerder genoemde sectie 'Aquarius' uit Le Carnival des Animeaux'. Met scherpe pianoklanken wordt hier het thema gebracht dat Morricone heeft opgepikt.
De tweede track is eigenlijk geen muziektrack, maar een vertelling door Linda Manz met achtergrondgeluiden uit de film.
Een mooie track is de derde, getiteld 'Enderlin' en gecomponeerd en gespeeld door akoestisch gitarist Leo Kottke. De track 'Swamp Dance' is een song, geschreven en gezongen door Doug Kershaw. Dit is een country-achtige vlotte song, die wat volks overkomt.

Van de score voor Days of Heaven wordt overal nogal hoog opgegeven en ik had dan ook goede hoop naar een fantastische score van Ennio Morricone te gaan luisteren, maar het is me niet meegevallen. Zoals ik al eerder zei heb ik de film niet gezien en blijkbaar is dit typisch zo'n score die je vooral gaat waarderen als je ook de film hebt gezien en die hebt beleefd als een indringende kijkervaring. Dat kleurt dan toch de muziek, omdat je bij het terugluisteren de beelden weer kunt oproepen. Voor mij geldt dat niet en overigens doe ik sowieso m'n best om filmmuziek los van de film te beoordelen, ook al heb ik de film wel gezien.

Kortom, de score voor Days of Heaven van Ennio Morricone is me toch wel wat tegengevallen. Een aantal tracks zijn erg mooi, met een licht melancholieke sfeer en muziek die vooral door strijkers wordt gespeeld, een aantal tracks zijn teveel van minder aangename klanken voorzien of zelfs van atonale spanningsmuziek. En daartussen zitten dan nog een paar tracks die nogal dramatisch, bijna depressief overkomen. Dat maakt het toch minder prettig beluisterbaar en sommige tracks zelfs onaangenaam. De waardering voor dit album komt dan ook niet hoger dan 62 uit 100 punten.