Frank And Jesse

De Amerikaanse Western Frank And Jesse is geschreven en geregisseerd door de tamelijk onbekende Robert Boris. Het verhaal is gebaseerd op de al tientallen malen verfilmde geschiedenis van de broers Jesse en Frank James en hun samenwerking met de broers Cole en Bob Younger. Daarbij is regisseur Boris vrij losjes omgegaan met de werkelijkheid, wat ook in de meeste andere films over de broers zo is gegaan. De film is gemaakt voor de bioscoop, maar uiteindelijk een tv-film geworden, die op HBO in premiere is gegaan.
Het verhaal in deze versie begint tijdens de Amerikaanse burgeroorlog, maar draait vooral om de slechte relatie tussen Jesse (Rob Lowe) en Frank James (Bill Paxton) en de spoorwegmaatschappij van Chicago, en dan met name de geldschieters daarvan. Samen met de broers Younger (Randy Travis en Todd Field) worden daarbij de nodige overvallen op geldtreinen uitgevoerd, evenals bankovervallen, waarbij de detective Pinkerton hen op de hielen zit.

De muziek is van Mark McKenzie, die zich moest behelpen met een beperkt budget. Omdat de elektronische klanken nog niet ten volle ontwikkeld waren, vond McKenzie het niet passend om dat elektronische instrumentarium van stal te halen, bij de historische setting van zo'n Western. Hij koos voor een orkestrale score, waar hij, als arrangeur van huis uit, uiteraard prima mee uit de voeten kon. Een door McKenzie vaker toegepaste techniek hierbij is om orkestrale opnames te kopiëren en de kopie vervolgens tegelijk met het origineel af te spelen, waardoor er een voller orkestraal geluid ontstaat. Ook voor deze film heeft McKenzie die techniek toegepast, waardoor je de indruk krijgt alsof je naar een groter orkest zit te luisteren dan in werkelijkheid gebruikt is.
Want een groot orkest is duur en McKenzie heeft er dan ook voor gekozen om het orkest niet al te groot te kiezen en slechts een deel van de score, ongeveer de helft, is dan ook op die manier gecomponeerd en ingespeeld. Het andere deel van de muziek is, mede op verzoek van regisseur Boris, uitgevoerd op een meer authentieke, bijna etnische manier. Daarmee wilde de regisseur een meer oorspronkelijke Western-kleuring in de muziek gerealiseerd hebben. McKenzie heeft die meer authentieke tracks ingezet door hiervoor een vijftal solisten te vragen. Zij hebben die muziek gespeeld op hun verschillende instrumenten, zoals de blokfluit, mondharmonica en gitaar als meer bekende, maar een van de solisten is een 'jug'- of fles-speler. Hierbij houdt de speler de opening van een kleine buikfles voor z'n mond en 'zingt' hier een geluid overheen, die door de fles versterkt wordt. In Amerika is dit veel bekender als instrument dan bij ons in Europa. Nog een apart instrument dat McKenzie toepast op z'n score is een voor de gelegenheid gemaakte drum, die een wat afwijkend percussiegeluid heeft.
Met dit groepje solisten heeft McKenzie de meer ingetogen of underscore cues ingespeeld, bij de rustiger scenes in de film. En ook die muziek is zeker prettig beluisterbaar, mede vanwege de fraaie melodieën. Daarbij wordt deze wat beperktere muziek regelmatig aangevuld met meer orkestrale klanken. Wel hoor je af en toe een valse noot voorbijkomen, wat wel iets afbreuk doet aan het geheel.

Het album opent met een suite, waarin de mooie gedeelten van de score keurig achter elkaar geplakt zijn tot een erg fraaie suite. Daarmee wekt deze openingstrack verwachtingen die echter niet helemaal worden waargemaakt. Dat komt vooral omdat die suite hoofdzakelijk uit de meer orkestrale gedeelten bestaat, terwijl de meeste muziek op het album bestaat uit de al genoemde solo gedeelten, die toch wat magerder klinken, hoewel de melodieën meestal wel fraai zijn. Overigens spelen de solisten niet echt solo, maar vaak met z'n tweeën of in een klein ensemble.
Een aantal vol orkestrale tracks zijn door McKenzie in een meer spannend of actie-arrangement gezet, waardoor deze orkestrale tracks toch wat minder aanspreken, zoals 'Marauding' of 'Northfield Battle'. Ook een paar wat minder uitbundige tracks zijn spannend en duidelijk minder harmonisch gearrangeerd, zoals 'Meet the James Gang' of het eerste deel van 'The Lord is Calling You'.

Kortom, met Frank And Jesse heeft Mark McKenzie een overwegend fraaie score gecomponeerd, waarin vooral de meer orkestrale tracks positief uitpakken. De meer ingetogen tracks met beperkt instrumentarium zijn daardoor toch wat aan de magere kant. McKenzie verstaat de kunst om erg fraaie melodieën en thema's neer te zetten en dat hoor je duidelijk terug in deze score. De waardering komt mede daardoor toch nog op een fraaie 76 uit 100 punten.