The Rescuers Down Under

De Amerikaanse animatiefilm The Rescuers Down Under, ofwel De Reddertjes in Australië is een Walt Disney productie, die geregisseerd is door Hendel Butoy en Mike Gabriel, die vooral als animators werkten, maar nu als regisseurs gevraagd zijn. Deze avonturenfilm is de wat verlate opvolger van de succesvolle film The Rescuers, die al in 1977 uitkwam, met de muizen Bianca en Bernard in de hoofdrollen. De film was een van de eerste die volop gebruik maakten van (toen nog) nieuwe digitale technieken. De film is positief ontvangen door de critici, maar was toch wat minder succesvol in de bioscopen dan verwacht.
Het verhaal speelt zich af in Australië, waar een jongen, Cody, bevriend raakt met een zeldzame arend. Als hij vervolgens in een dierenval van stroper McLeach terecht komt, dan komt de stroper erachter dat Cody meer weet van die arend. Intussen weet de muis, die als lokaas in die val diende, te ontsnappen en het reddingsteam van de RAS (van de eerste film) te alarmeren. Bianca en Bernard komen weer in actie en weten middels een albatros in Australië te komen. Bernard had al een oogje op Bianca, maar nu ontmoeten ze de charmeur Jake, een springmuis, die concurrentie wordt. En dan moeten ze ook nog Cody bevrijden en de stroper stoppen...

De muziek bij deze score is van Bruce Broughton, die in die tijd behoorlijk populair aan het worden was, met kwalitatief goede scores. En ook deze score is weer van hoog niveau, al zegt dat relatief weinig over de beluisterbaarheid van de muziek los van de film. Dit is een score voor een animatiefilm, waarin komedie altijd een behoorlijke rol speelt en dat hoor je duidelijk terug in de muziek, die daardoor toch wel typische comedy-elementen heeft, die een prettige beluisterbaarheid toch wat in de weg zitten.

De muziek van de oorspronkelijke film was van Artie Butler en bevatte een redelijk aantal songs van Carol Connors en Ayn Robbins, waarvan er drie zijn meegenomen als afsluitende songs op dit album, terwijl ze dus eigenlijk niet bij deze film horen. Die songs worden gezongen door Shelby Flint en zijn zeker niet onaardig, al spreken ze niet zo aan als veel songs van later datum. In de film Down Under komen verder geen songs voor.

Broughton heeft voor de film een paar thema's opgetuigd en die doen de muziek zeker goed. Toch is veel muziek vanwege de typische comedystijl niet echt aansprekend. Deze muziek is vaak snel gespeeld, alsof het om slap-stick gaat, of juist heel staccato-achtig, of bestaat juist uit snel op- of aflopende riedeltjes.
Daarnaast heeft een flink deel van de muziek een duidelijke actiestijl, met beperkte melodieën en nogal grillige arrangementen, waarin de koperblazers flink uitpakken. Of de muziek is juist heel spannend gemaakt, met plotselinge uitbarstingen na bijna-stiltes, zoals in 'McLeach threatens Cody' of 'Escape Attempt'.
Een aparte track is 'Wilbur takes Off', waarin een elektrische gitaar een hoofdrol speelt. Er wordt dan flink op die gitaar geragd, waardoor de muziek een nogal rocky kleuring heeft.

Het album opent met de 'Main Title', die begint met een soort soundscape-achtige muziek, waarna een min of meer spannend arrangement van start gaat, met stevige percussie en koperblazers. In de tweede track komt dan voorzichtig het hoofdthema voor het voetlicht, maar die gaat na een krappe halve minuut weer ten onder in luchtige klanken. In 'Cody's Flight' komt het thema pas echt voor het eerst in volle glorie naar voren, aanvankelijk nog weifelend, maar na een spannend deel barst het thema echt los, met strijkers en een solo trompet er bovenuit. Ook daarna komt het thema nog een paar keer terug in deze track. En het is zonder meer een prachtig thema, dat elke keer weer dwingt tot luisteren, ook in de meer ingetogen uitvoeringen. Omdat dit fraaie thema in deze lange track een aantal keren prachtig, ook vol orkestraal, voor het voetlicht komt is dit een van de mooiere tracks van het album.
Ook in andere tracks komt het thema hoorbaar terug, maar het is dan vaak wat verscholen in de achtergrond of juist heel kort ergens tussendoor. Pas in 'Cody finds the Eggs' komt het thema pas weer echt voor het voetlicht, om ruim halverwege de track 'Bernard the Hero' voor het eerst weer in volle glorie weer naar voren te komen en daarna niet meer weg te gaan. Want ook in de 'End Credits' is het hoofdthema de leidende melodie, die hier ook weer volop door koperblazers en strijkers gespeeld wordt, met aanvulling van percussie en houtblazers. Daarmee sluit de score van Broughton bijzonder fraai af, want ook de intermezzo's tussen de hoofdthema-elementen in deze 'End Credits' zijn erg fraai, waarmee dit zonder meer de mooiste track van het album geworden is.

Kortom, met zijn muziek voor The Rescuers Down Under heeft Bruce Broughton een kwalitatief goede score gecomponeerd. Maar de beluisterbaarheid is door de vele typische comedymuziek en een flink aantal wat grilliger actietracks duidelijk een stuk minder. Broughton heeft een erg mooi hoofdthema geschreven, die in een aantal tracks bijzonder fraai naar voren komt, soms rustig en ingetogen, wat al fraai is, maar vooral wanneer dit thema vol orkestraal gebracht wordt, met de melodie op solo trompet, dan is dat prachtig. Ook tussendoor komt dit mooie thema terug, maar dan vaak wat verdekt of heel kort, en dat is jammer. Het album sluit af met drie songs, die wel aardig zijn. Ze komen echter niet uit deze film, maar uit de oorspronkelijke film van 1977. De waardering voor Broughton's score als luistermuziek, los van de film, komt helaas niet hoger dan 62 uit 100 punten.