De film vertelt het verhaal van Ray Charles, de blinde zanger en pianist. Het moet een fenomenale film zijn, die ik echter niet heb gezien.
Deze film is, naast de vele songs van Ray Charles, van ondersteunende muziek voorzien door Craig Armstrong.
De score opent prachtig met bijna hemelse klanken van een prachtig klinkend koor die op orkestrale muziek een mooie, wat dramatische melodie brengt. Op tweederde zakt het koor naar de achtergrond en komt een negroïde stem er fraai bovenuit. Ook Della's Theme kent dezelfde gedragenheid als de openingstrack Ray's Theme. Hier speelt een piano echter de hoofdrol, maar de melodie heeft dezelfde wat dramatische inslag als Ray's Theme. Deze beide openingstracks beloven veel voor deze score. En beide klinken ze zoals Craig Armstrong muziek vaker laat klinken: gedragen muziek, die met lange melodische noten een bepaalde heerlijke melancholie uitstraalt.
Maar vanaf de derde track slaat de toon geheel om.
Vanaf Ray Learns To Listen krijgen we regelmatig stukjes dialoog uit de film te horen die in de muziek zijn verwerkt. Dat pakt op zich niet negatief uit, maar de tracks krijgen daarna een heel andere kleuring. De spanning neemt enorm toe en de muziek wordt onheilspellend. Nog steeds gebruikt Armstrong daar lange noten voor, maar de melodie delft het onderspit. En in Dreams Of Ray komen heftige elektronische geluiden om de hoek, die een stevige impact op de muziek hebben. Die worden ook in de tracks daarna soms dreunend gebracht, soms zeurend, soms als geluidseffecten, en toch ook een enkele keer als fraaie ondersteuning van de orkestrale muziek.
De score kent, behalve de eerste twee tracks zeker nog een paar erg fraaie tracks. In tegenstelling tot wat de tracktitel doet vermoeden is Ray's Theme Piano daar niet een van.
Ray And Della is echter wel zo'n track die weer wat terugbrengt van de pracht van de eerste tracks, evenals Della Kisses Her Baby en Ray Leaves Mother. Maar tussen de fraaie tracks zitten vaak tracks met een andere muzikale kleuring. Het is allemaal enorm dramatisch geting, dat zeker wel. Maar Armstrong put regelmatig uit de stevige elektronische koker, zowel voor melodieversterking als voor effecten. Zo is Rehab bijna helemaal een hallucinerende en deprimerende track, waarbij in de film vast iemand een drugstrip heeft, maar het kan mij niet bekoren. Ook veel dialoog is geruzie en gedoe en daar wordt je ook niet vrolijker van.
Zoals de score opent, zo eindigt hij ook. Vanaf de track Redemption krijgt de muziek een bijna elegische sfeer, die zich doorzet in het ontroerende Ray's Hymn, waarna het thema nog een keer in een kleine setting voorbij komt.
De End Credits gooien er nog een keer een discomix doorheen, die volledig afbreuk doet aan de prachtige muziek en de stem, die daar doorheen komt.
Kortom, Ray is een score met aan de ene kant prachtige gedragen en melodische tracks en aan de andere kant onheilspellende en soms zelfs nare tracks. Voor mijn waardering van deze score van Craig Armstrong kom ik zo op een gemiddelde 68 uit 100.