Le petit poucet
Iscriviti ora!
Rimanete informati e richiedete l'accesso alle informazioni dei collezionisti!
Rimanete informati e richiedete l'accesso alle informazioni dei collezionisti!
| # | Traccia | Durata | |
|---|---|---|---|
| 1. | Va Manger ta soupe | ||
| 2. | Ballade de princesse | ||
| 3. | Le Petit Poucet | ||
| 4. | L'Ogre | ||
| 5. | Le réveil de la forêt | ||
| 6. | La fille d'un roi | ||
| 7. | Le Petit Poucet (version II) | ||
| 8. | Générique de fin (version alternative) | ||
| 9. | L'Ogre (version II) | ||
| 10. | L'Ogre musicien | ||
| 11. | Rosemonde | ||
| 12. | L'Enfance | ||
| 13. | La forêt | ||
| 14. | Générique de fin (Mariage) |
Invia il tuo commento
Nascondi le recensioni in altre lingue
Dit is de 30ste en laatste recensie uit de Francis Lai serie.
Vorige: Les Clés du Paradis
De Franse film Le Petit Poucet, wat 'Klein Duimpje' betekent, is een sprookje voor kinderen met echte acteurs, maar in een bordkartonnen decor. De film is geregisseerd door de in die tijd populaire Michel Boisrond, die zich een paar jaar later vooral met televisieseries bezig zou houden. De film was ondanks de decors toch redelijk succesvol in de Franse bioscopen.
Er was eens een arme houthakker. Hij werkte in de winter voor de koning om z'n vrouw en zeven zoons te kunnen onderhouden. De koning en zijn vrouw verwenden hun dochter Prinses Rosemonde nogal. Het laatste cadeau van haar ouders was een vlinder, maar die vloog weg. Zoektochten leverden niets op en de koning vraagt uiteindelijk aan Poucet, de jongste zoon van de houthakker om de vlinder terug te vinden. Maar dan komt de honger en kan de houthakker z'n gezin niet meer onderhouden, waarop hij probeert om z'n kinderen in het bos achter te laten. Maar Poucet plaatst stenen op het pad, zodat ze de weg terug kunnen vinden...
De muziek bij dit kindersprookje is van Francis Lai.
Het album opent met een leuk kinderliedje, dat gezongen wordt door de stem van een meisje en zeker niet door Henri Dan, zoals overal vermeld wordt. Henri Dan zong het liedje wel in de film, waarin het bij de openingstitels te horen was, maar deze staat niet op dit in 2018 nieuw uitgebrachte album.
Het album bevat nog zo'n fraaie, wat lievige en tegelijk melancholieke song, ook weer met een meisjesstem. Deze song is 'La Fille du Roi', die door Victoria gezongen zou worden. Of dit meisje echt diezelfde Victoria is lijkt mij onwaarschijnlijk, immers die Victoria zong dit liedje in 1972. Maar het zou dezelfde originele song kunnen zijn, omdat dit nieuwe album een volledig geremasterde versie is.
De muziek is overwegend wat aan de minimalistische kant, maar Lai heeft zeker een aantal erg mooie melodieën voor deze score gecomponeerd en gearrangeerd. Soms is een melodie wat mager, maar veel vaker zijn die juist erg fraai. Toch doet die minimalistische stijl wat afbreuk aan de genietbaarheid. Maar Lai kon ook niet anders, want ook de film is super-minimalistisch.
Hij gebruik vaak akoestische instrumenten en in de titeltrack pakt een dulcimer toch wel erg fraai uit, ondanks dat deze solo speelt op een hele lichte begeleiding van gitaar en percussie. Ook de meisjesstem komt in de track weer terug, maar nu zingt ze de melodie, zonder woorden, en ook dat pakt fraai uit. Die aangename meisjesstem komt in andere tracks nog een paar keer terug.
Het sprookjesachtige van de film laat Lai ook horen door af en toe de klanken van een speeldoos of mandoline door z'n muziek te mengen. Maar ook krijgt dat kleur door de manier waarop Lai z'n muziek gearrangeerd heeft. De vlotte en opgewekte manier waarop de muziek gespeeld wordt werkt aanstekelijk, ondanks het minimalistische karakter. De prettige melodieën spelen daarbij zeker ook een flinke rol.
In de track 'Générique de Fin', de alternatieve versie, heeft Lai zijn muziek gelukkig wat meer body gegeven en dat pakt bijzonder fraai uit, mede door de koorzang die hierin meezingt. Dat extra volume doet de muziek zonder meer goed, terwijl de melodie al erg prettig was.
De score heeft echter ook een andere kant. In de track 'L'Ogre' komt Lai op de proppen met volledig elektronische klanken en geluiden, terwijl er aanvankelijk nauwelijks enige melodie te onderscheiden is. Pas halverwege komt er zowaar iets van een melodie tevoorschijn, maar het stelt niet veel voor en deze track gaat dan ook roemloos ten onder. Dat geldt nog meer voor de tweede Ogre-track, die nog meer uit elektronische geluiden en effecten bestaat. Irritant.
Wel akoestische is 'L'Ogre Musicien', waarin een panfluit de hoofdrol speelt. Deze muziek is wel goed verteerbaar.
De aangename thematiek komt weer terug in de laatste vier tracks, waarbij 'Rosamonde' mooi gespeeld wordt met strijkers, houtblazers, percussie en koorklanken. Niet al te minimalistisch en daarom erg fraai. Dat geldt ook voor de afsluitende 'Générique de Fin', waarin de meisjeszangstem weer bijzonder fraai terugkomt. Ook de strijkers spelen een aangename rol in deze fraaie track, die het album prettig afsluit.
Kortom, met zijn muziek voor de kindersprookjesfilm Le Petit Poucet heeft Francis Lai een melodieuze score gecomponeerd, met enerzijds een wat minimalistische kleuring van kinderliedjes, maar anderzijds toch ook met volwassen melodieën. Vooral wanneer het arrangement wat voller is getoonset, vaak ook met stemmen als instrument, dan is dat vaak bijzonder fraai. Met name de beide versies van de Générique pakken erg aangenaam uit. Dat is dan weer in tegenstelling met de beide 'L'Ogre'-tracks, die uitsluitend bestaan uit irritante elektronische klanken en geluiden. Als je die beide tracks wegdenkt, blijft er een fraaie score over, die een mooie waardering krijgt van 82 uit 100 punten.
Vorige: Les Clés du Paradis
De Franse film Le Petit Poucet, wat 'Klein Duimpje' betekent, is een sprookje voor kinderen met echte acteurs, maar in een bordkartonnen decor. De film is geregisseerd door de in die tijd populaire Michel Boisrond, die zich een paar jaar later vooral met televisieseries bezig zou houden. De film was ondanks de decors toch redelijk succesvol in de Franse bioscopen.
Er was eens een arme houthakker. Hij werkte in de winter voor de koning om z'n vrouw en zeven zoons te kunnen onderhouden. De koning en zijn vrouw verwenden hun dochter Prinses Rosemonde nogal. Het laatste cadeau van haar ouders was een vlinder, maar die vloog weg. Zoektochten leverden niets op en de koning vraagt uiteindelijk aan Poucet, de jongste zoon van de houthakker om de vlinder terug te vinden. Maar dan komt de honger en kan de houthakker z'n gezin niet meer onderhouden, waarop hij probeert om z'n kinderen in het bos achter te laten. Maar Poucet plaatst stenen op het pad, zodat ze de weg terug kunnen vinden...
De muziek bij dit kindersprookje is van Francis Lai.
Het album opent met een leuk kinderliedje, dat gezongen wordt door de stem van een meisje en zeker niet door Henri Dan, zoals overal vermeld wordt. Henri Dan zong het liedje wel in de film, waarin het bij de openingstitels te horen was, maar deze staat niet op dit in 2018 nieuw uitgebrachte album.
Het album bevat nog zo'n fraaie, wat lievige en tegelijk melancholieke song, ook weer met een meisjesstem. Deze song is 'La Fille du Roi', die door Victoria gezongen zou worden. Of dit meisje echt diezelfde Victoria is lijkt mij onwaarschijnlijk, immers die Victoria zong dit liedje in 1972. Maar het zou dezelfde originele song kunnen zijn, omdat dit nieuwe album een volledig geremasterde versie is.
De muziek is overwegend wat aan de minimalistische kant, maar Lai heeft zeker een aantal erg mooie melodieën voor deze score gecomponeerd en gearrangeerd. Soms is een melodie wat mager, maar veel vaker zijn die juist erg fraai. Toch doet die minimalistische stijl wat afbreuk aan de genietbaarheid. Maar Lai kon ook niet anders, want ook de film is super-minimalistisch.
Hij gebruik vaak akoestische instrumenten en in de titeltrack pakt een dulcimer toch wel erg fraai uit, ondanks dat deze solo speelt op een hele lichte begeleiding van gitaar en percussie. Ook de meisjesstem komt in de track weer terug, maar nu zingt ze de melodie, zonder woorden, en ook dat pakt fraai uit. Die aangename meisjesstem komt in andere tracks nog een paar keer terug.
Het sprookjesachtige van de film laat Lai ook horen door af en toe de klanken van een speeldoos of mandoline door z'n muziek te mengen. Maar ook krijgt dat kleur door de manier waarop Lai z'n muziek gearrangeerd heeft. De vlotte en opgewekte manier waarop de muziek gespeeld wordt werkt aanstekelijk, ondanks het minimalistische karakter. De prettige melodieën spelen daarbij zeker ook een flinke rol.
In de track 'Générique de Fin', de alternatieve versie, heeft Lai zijn muziek gelukkig wat meer body gegeven en dat pakt bijzonder fraai uit, mede door de koorzang die hierin meezingt. Dat extra volume doet de muziek zonder meer goed, terwijl de melodie al erg prettig was.
De score heeft echter ook een andere kant. In de track 'L'Ogre' komt Lai op de proppen met volledig elektronische klanken en geluiden, terwijl er aanvankelijk nauwelijks enige melodie te onderscheiden is. Pas halverwege komt er zowaar iets van een melodie tevoorschijn, maar het stelt niet veel voor en deze track gaat dan ook roemloos ten onder. Dat geldt nog meer voor de tweede Ogre-track, die nog meer uit elektronische geluiden en effecten bestaat. Irritant.
Wel akoestische is 'L'Ogre Musicien', waarin een panfluit de hoofdrol speelt. Deze muziek is wel goed verteerbaar.
De aangename thematiek komt weer terug in de laatste vier tracks, waarbij 'Rosamonde' mooi gespeeld wordt met strijkers, houtblazers, percussie en koorklanken. Niet al te minimalistisch en daarom erg fraai. Dat geldt ook voor de afsluitende 'Générique de Fin', waarin de meisjeszangstem weer bijzonder fraai terugkomt. Ook de strijkers spelen een aangename rol in deze fraaie track, die het album prettig afsluit.
Kortom, met zijn muziek voor de kindersprookjesfilm Le Petit Poucet heeft Francis Lai een melodieuze score gecomponeerd, met enerzijds een wat minimalistische kleuring van kinderliedjes, maar anderzijds toch ook met volwassen melodieën. Vooral wanneer het arrangement wat voller is getoonset, vaak ook met stemmen als instrument, dan is dat vaak bijzonder fraai. Met name de beide versies van de Générique pakken erg aangenaam uit. Dat is dan weer in tegenstelling met de beide 'L'Ogre'-tracks, die uitsluitend bestaan uit irritante elektronische klanken en geluiden. Als je die beide tracks wegdenkt, blijft er een fraaie score over, die een mooie waardering krijgt van 82 uit 100 punten.
Altre versioni di Le petit poucet (1972):
