Little Buddha
Milan - CD 197 959-2

Dit is de tweede recensie uit een serie van tien over de scores van Ryuichi Sakamoto, die onlangs overleden is.

Vorige: The Last Emperor
Volgende: Wild Palms

De Amerikaans-Brits-Frans-Italiaanse dramafilm Little Buddha is geregisseerd door de bekende Italiaan Bernardo Bertolucci (Last Tango in Paris, The Last Emperor, The Sheltering Sky, Stealing Beauty). De film gaat over het Boeddhisme, zoals dat in Tibet, Nepal en Bhutan wordt beleefd. Er werkten ook een aantal hoge boeddhistische geestelijken, lama's, mee aan de film en enkele speelden er zelfs een rol in. Critici waren nogal gemengd in hun reacties op de film en deze kwam aan de kassa's van de bioscopen maar nauwelijks uit de kosten.
De film begint in een boeddhistisch klooster in Bhutan, waar de monniken wachten op de komst van een kind die de reïncarnatie zou moeten zijn van Lama Dorje, de grote boeddhistische leraar. Dan zijn er een paar lama's die geloven dat ze dat kind hebben gevonden in het Amerikaanse jongetje Jesse Conrad. Zijn ouders (Bridget Fonda, Chris Isaak) zijn aanvankelijk verbaasd en laten zich een beetje meeslepen, maar wanneer ze Jesse willen meenemen naar Bhutan, weigeren ze. Jesse heeft van een lama een boek gekregen over het leven van Siddharta (Keannu Reeves), de stichter van het boeddhisme, waarbij de film grote delen van dat verhaal laat zien. Intussen heeft vader Dean iets meemaakt en gaat hij met Jesse naar Bhutan...

De muziek bij de film is van Ryuichi Sakamoto, die er een sterk Oosters getinte score voor componeerde. Sakamoto had al twee keer eerder met regisseur Bertolucci samengewerkt en de nodige prijzen gewonnen voor die scores. Ook deze derde samenwerking pakte goed uit, want Sakamoto kreeg hiervoor een Golden Globe en een Grammy nominatie, maar won die niet.

Zijn muziek is voor een groot deel elektronisch en heeft ook de sterk elektronische klank, die in de negentiger jaren van de vorige eeuw gangbaar was. Toch zijn er zeker ook de nodige orkestrale klanken. Ook stemklanken ontbreken niet, maar die vervullen nogal eens de functie van instrument in meer Oosters getinte tracks. Zo wordt een vrouwenstem in 'Nepalese Caravan' en in 'Faraway Song' begeleid door een soort sitar, een soort Oosterse citer. In 'Raga Naiki Kandhra' wordt daar nog wat lichte, trage percussie aan toegevoegd.
Het trackdeel 'The Trial', dat daarop volgt laat spannende klanken horen, waaraan ook van die typerende diepe menselijke keelgeluiden zijn toegevoegd. Die klanken komen terug aan het eind van de track 'Gompa Heart Sutra'. Daarvoor hebben we dan de geluiden te horen gekregen van een mensenmassa die al chantend in een soort processie loopt, zonder muzikale begeleiding.

Het album opent met de track 'Main Theme', waarin Sakamoto het hoofdthema van de film presenteert met een flink aantal strijkers op een underscore van synthesizerklanken. Het is echter geen aansprekende melodie, maar het arrangement is wel opvallend, waardoor de track als geheel zeker niet tegenvalt. De sfeer in de track 'Opening Titles' is enigszins vergelijkbaar, waarbij Sakamoto een lichte chimepercussie heeft toegevoegd, evenals de klanken van een sitar. De muziek vloeit rustig voort en ligt prima in het gehoor. Zo kent de score meer tracks die rustig voortkabbelen in een combinatie van strijkers, synthesizer en lichte Oosterse klanken. De melodieën spreken echter veelal toch wat minder aan, wat uiteraard mede komt doordat ze bij de muzikale sfeer van het boeddhisme moeten passen.

Een aantal tracks hebben een sterke Oosterse sfeer, waarbij de klankkleur vooral bepaald wordt door Oosterse instrumentatie van typisch Oosterse percussie en snaarinstrumenten. Die snaarinstrumenten zijn dan niet alleen de sitar, maar ook Oosterse strijkers. Vaak ligt die Oosterse stijl ons westerlingen niet zo, en dat geldt zeker ook voor mij. Tracks als 'Raga Kirvani', 'Red Dust', 'The Middle Way' laten die sterk Oosterse sfeer horen.
De track 'Enlightenment' begint met spannende vol orkestrale, bijna dissonante muziek, maar na zo'n anderhalve minuut gaat dat over in de klanken van een erhu, een soort Chinese viool, op een ondergrond van wind-achtige geluiden.

Toch heeft de score zonder meer ook fraaie orkestrale gedeelten of tracks. Zo is het eerste deel van de track 'Red Dust' erg fraai en vol orkestraal, terwijl 'Evan's Funeral' juist heel ingetogen en bijna elegisch gebracht wordt, maar dan wel met erg fraaie melodieuze harmonieën. En ook de afsluitende track 'Acceptance / End Credits' heeft een wat dramatische kleuring, met mooie orkestrale harmonische klanken. Een prachtig klinkende hoge vrouwenstem zingt een onverstaanbare tekst over die fraaie orkestrale klanken heen, waardoor het een klassiek lied wordt. Na zo'n drie minuten neemt het orkest het over, maar spreekt de muziek toch wat minder aan.

Kortom, met zijn score voor de dramafilm Little Buddha heeft Ryuichi Sakamoto een wellicht uitstekend bij de film passende score gecomponeerd. Om als verwende westerse muziekliefhebber hiernaar te luisteren is echter een ander verhaal. Er zijn zonder meer een aantal erg fraaie orkestrale tracks aanwezig op dit scorealbum, maar evenzogoed neemt de typisch Oosterse muziek het weer over. Daarbij zijn melodie en instrumentatie van een aantal tracks die wat minder die Oosterse kleuring hebben, duidelijk wat aan de vlakke klant. De vrouwenstemmen die meezingen maken de muziek soms minder fraai, maar meestal fraaier, vooral in de afsluitende track. De waardering komt echter niet hoger dan 62 uit 100 punten.