Enemy at the Gates


Sony Classical (0696998952225)
Sony Classical (4988009244112)
Sony Classical (5099708952228)
Film | Anno: 2001 | Formato: CD, Digital Download
 

Iscriviti ora!

Rimanete informati e richiedete l'accesso alle informazioni dei collezionisti!





 

# Traccia   Durata
1.The River Crossing to Stalingrad15:14
2.The Hunter Becomes the Hunted5:53
3.Vassili's Fame Spreads3:40
4.Koulikov5:13
5.The Dream2:35
6.Bitter News2:38
7.The Tractor Factory6:43
8.A Sniper's War3:25
9.Sacha's Risk5:37
10.Betrayal11:28
11.Danilov's Confession7:13
12.Tania6:53
 76:31
Invia il tuo commento Nascondi le recensioni in altre lingue

 

Enemy at the Gates - 07/10 - Revisione del Lammert de Wit, presentato a (Olandese)
De Amerikaanse film Enemy at the Gates is geregisseerd door Jean-Jaques Annaud (Seven Years in Tibet, Wolf Totem) en is gebaseerd op het waargebeurde verhaal over de Slag om Stalingrad, tijdens de tweede wereldoorlog, zoals William Craig dat in z'n boek uit 1973 opschreef. De film is relatief goed ontvangen, al was er veel kritiek op de sub-plots, die zouden afleiden van het hoofdverhaal over de Russische en de Duitse scherpschutters. De film was in de bioscopen behoorlijk succesvol, en terecht, want het is een erg spannende film.
Het verhaal draait om de Rus Vasily Zaytsev (Jude Law), die al van jongs af aan heeft geleerd om een goede (scherp)schutter te zijn. In de oorlog belandt hij uiteindelijk bij het beleg om Stalingrad, waar Russen en Duitsers elkaar de tent uit vechten en wat het keerpunt in de oorlog zou worden. Om het moraal van het leger ter plekke op te vijzelen, laat luitenant Danilow (Joseph Fiennes) in de legerkrant verhalen afdrukken over de heldendaden van Vasily. Tijdens de slag worden door Russische sluipschutters vele Duitsers uitgeschakeld en een van de beste Duitse scherpschutters (Ed Harris) wordt naar Stalingrad gedirigeerd om Vasily uit te schakelen en zo de Russische moraal te breken...

De muziek bij de film is van niemand minder dan James Horner en dat is al vanaf de eerste track op het album te horen. Hij had al eerder samengewerkt met regisseur Annaud voor The Name of the Rose van vijftien jaar daarvoor.
Horner's score kent een enorme gedrevenheid en het orkestrale volume staat regelmatig op vol vermogen. De spanning in het verhaal wordt sterk verklankt door Horner's muziek en dat gebeurt vooral via stevige orkestrale uitbarstingen, die regelmatig dicht tegen het atonale klankenspectrum aan liggen of er overheen gaan. Toch weet Horner de muziek regelmatig uit die gevarenzone te houden en blijft de muziek vaak redelijk beluisterbaar.
Om dat volume een Russisch kleurtje te geven heeft Horner ook een groot koor toegepast, die klanken zingt in een soort van Russische setting, zonder dat echt sprake is van een song of een hymne. Die koorklanken bestaan zowel uit mannelijke als vrouwelijke klanken en krijgen hun Russische kleur via het arrangement en de wat staccato-achtige manier van zingen.
De tracks waarin de koorklanken een belangrijk aandeel hebben steken vaak wel boven de andere uit, vooral ook omdat de muziek dan duidelijk meer meeslepend is en wat minder die beklemmende spanning in zich heeft.
Die spanning wordt vooral ook benadrukt door het zich regelmatig herhalende viernotige snelle motief, gespeeld door gedempt koper, dat steeds weer terugkomt als voorbode van de dreiging. Maar dat zelfde motief kennen we ook uit The Perfect Storm en ook uit A Beautiful Mind en andere scores van Horner. Enerzijds maakt het de score een 'echte' Horner-score, als een soort
handtekening, maar anderzijds stoort het wel een beetje dat dit motief, soms zelfs inclusief de bijbehorende snare-drums, op precies dezelfde manier in andere scores te horen is.

De score kent ook meer ingetogen muziek, waarbij dan toch steeds de dreiging voelbaar blijft. Met lage underscore en melodieën in mineur, gespeeld op houtblazers of strijkers, weet Horner toch een zekere dramatiek in de muziek te leggen, die je een jaar eerder ook al in The Perfect Storm hoorde. In die dramatiek klinkt duidelijk de dreiging door, waardoor de muziek best wel sterk overkomt.
Maar die spanning en dreiging, die niet alleen in de meer vol orkestrale tracks te horen is, blijft dus ook in de meer ingetogen muziek sterk aanwezig. Dat Horner daarbij vaak dicht tegen het dissonante aan leunt en er zelfs in de orkestrale tracks regelmatig overheen gaat, maakt de muziek op dit album overwegend lastig beluisterbaar. Momenten van enige ontspanning kom je niet zo vaak tegen. Steeds hangt de dreiging en de wanhoop in de lucht, zelfs wanneer de koorklanken volop meezingen met de orkestrale muziek.

Pas tegen het eind van het album neemt de dreiging af en komen fraaie melodieën tevoorschijn. Met name het thema voor Tania, in de film de geliefde van Vasily, is fraai uitgewerkt, met mooie strijkerarrangementen, zoals we die van Horner kennen. Dat begint met de lange track 'Betrayal', waar strijkers fraai en melancholiek tegen elkaar in spelen. De melodieën zijn dan veel harmonischer uitgewerkt als eerder op het album. Toch komt ook in deze tracks regelmatig de dreiging nog weer terug.
Maar ook de koorklanken laat Horner nog weer meewerken aan een meer hoopvolle kleuring van de muziek. In 'Betrayal' klinken die koorklanken samen met het orkest echt geweldig. Maar de dreigende kleur van de intermezzo's doet duidelijk afbreuk aan de beluisterbaarheid. Dat geldt niet voor de prachtige afsluitende track End Credits, waarin het thema voor Tania ten volle naar voren komt, ook in prachtige koorklanken, die duidelijk het nodige extra aan de muziek geven, vooral in de combinatie met hoornblazers en percussie.

Kortom, met Enemy at the Gates heeft James Horner een lastige score gecomponeerd, vol met spanning en dreiging. Dat heeft hij in nogal stevige orkestrale klanken neergezet, waarbij de muziek vaak tegen het dissonante aan hangt, of de grens daarvan oversteekt. Dat zorgt voor een lastige beluisterbaarheid van het grootste deel van de score, ondanks de soms fraaie koorklanken die Horner toepast. Pas bij de laatste paar tracks van de score ontwikkelt zich een mooie melodie en is de muziek meer gedragen, ondanks de vele dreigende intermezzo's. Maar de score als geheel valt als luisterscore toch wat tegen, ondanks de fraaie koorklanken en de laatste drie mooie tracks. De waardering komt zo op 71 uit 100 punten.
Enemy at the Gates - 08/10 - Revisione del Andreas Lindahl, presentato a (Inglese)
It's been quite some time since James Horner scored a really big, epic film - a genre that almost always garantees that Horner will deliver a remarkable score. Some of the composers' best scores have been written for large scale dramas, such as Braveheart, Titanic and Legends of the Fall, so it is somewhat of an understatement to say that a lot of people have been looking forward to his music for Jean-Jacques Annaud's World War II drama, Enemy at the Gates.

Performed by a large orchestra, with an unusually big percussive section - apart from the standard set of timpani, Horner makes use of the sound of the anvil, bells, snare drums and other instruments - and full choir, this score is exactly what I expected it to be when it comes to sound. The choir lends the music both a very beautiful quality - something achieved with the help of soft strings and woodwinds - but also an air of drama and power, together with the dark brass and aggressive percussion.

But, with Horner being the type of composer he is, the score for Enemy of the Gates isn't the experience of original music it could, and perhaps should, be. Horner's notorious four note motif is used quite a lot, especially in the action cues, performed by trumpets. And the scores' main theme is clearly based on the Schindler's List inspired motif heard in Apollo 13 and Titanic. This bothered me quite a bit the first time I listened to the score - I thought about Schindler's List every time the theme was used - but after having listened to the score a couple of times, the theme grew on me and started to get a life of its own. Horner truly turns the theme into something unique. And now I just love it. It is without doubt one of my favorite themes by Horner and it is really hard not loving it when performed by the entire orchestra and choir. Sure, the resemblence to John Williams' theme for Schindler's List is there - and the anti-Horner people out there will surely be happy to tear the entire score to pieces based on this fact - but it is important to remember that what makes the Schindler's List theme easy to recognise is a really simple musical idea.

The soundtrack can roughly be divided into two parts. The action, which opens the CD, and the drama and romance closing it. The highlight of the action part is without doubt the opening cue, "The River Crossing to Stalingrad". Being over fifteen minutes long, this piece opens with high, soft strings, similar to the very beginning of the opening music for Braveheart, followed by a soft statement of the main theme, before tense action music takes over the entire stage, complete with bold brass fanfares, pounding timpani and anvil and racing strings. While this is excellent action music, my favorite parts of this score are the more emotional moments - the four last cues especially. Although based almost entirely on the main theme, and therefore quite repetetive, these tracks builds towards a wonderful, emotional final with a gorgeous rendition of the main theme, performed by the orchestra and supported by balalaika and soft, wordless choir. This is classic Horner and really, really good.

And what is even better is the total absence of songs. Not even an End Credit song, which means that Horner once again is able to close the score in a natural and much better way.
Enemy at the Gates - 04/10 - Revisione del Tom Daish, presentato a (Inglese)
Enemy at the Gates is directed by Jean-Jacques Annaud whose previous credits include The Name of the Rose which was scored by James Horner and Seven Years in Tibet which was blessed with one of John Williams' finest scores of the past decade. Presumably Annaud was unable to arrange for Williams to score Enemy at the Gates (given his comments in the liner notes for Seven Years in Tibet I suspect he must at least have asked Williams) and so the task falls to James Horner. The film about a pair of snipers didn't do terribly well at the box office despite starring Joseph Fiennes and Jude Law together with a lot of hype and decent reviews. However, it seems ripe for a thoughtful, potent and dramatic score.

There are some scores about which it's difficult to try and draw any strong feelings and Enemy at the Gates has proved particularly troublesome. First of all it's James Horner, so some similarity with his previous work or worse, the work of someone else, is fairly inevitable. However, the similarity between the main theme to that of Schindler's List is close to the point of almost being shameful. I believe, but am not entirely certain, that Williams' melody is based on a Jewish folk melody and so Horner could legitimately claim to be doing the same, but unfortunately Williams got there first and frankly did a much better job. The other most important motif is the four note villain motif from Willow which as a threatening fantasy motif is quite appropriate, but for a serious drama, seems just a little over the top.

The opening few tracks are, unfortunately, the highlight of the album and feature some splendid and thrilling brassy moments, even if the overall effect is perhaps a little over the top. The addition of the chorus, notably during the Russian march of Vassili's Fame Spreads is definitely over the top, although thoroughly rousing on CD. The problem of overly long James Horner albums has almost reached broken record stage now and Enemy at the Gates would certainly have been better with a little pruning. Ultimately the length of the album and the similarity between so much of it leads to the problem of it seeming like and endless succession of similar episodes without any real progress. Perhaps it is more coherent alongside or with a retrospective knowledge of the film, but as stand alone music rather grinds on a little, particularly during the last third which almost becomes particularly tiresome.
Enemy at the Gates - 08/10 - Revisione del Arvid Fossen, presentato a (Olandese)
Het oorlogsdrama Enemy at the Gates speelt zich af tijdens de slag om Stalingrad in WOII. We zien Jude Law als Vassili, een Russische scherpschutter zoals geen ander, en wordt nogal snel afgeschilderd als een legende. Om het zelfvertrouwen van de mannen op het Russische front op te drijven, wordt hij door officier Danilov (Joseph Fiennes) naar voor geschoven als held in een propagandacampagne ... Tegen de asgrauwe achtergrond van de oorlog zien we confrontatie tussen deze twee vrienden door hun liefde voor dezelfde vrouw, terwijl de Duitsers hun Patriot (Ed Harris) sturen om Vassili op te sporen en uit de weg te ruimen ...
In dit epische oorlogsdrama wordt de kijker meegesleept door de beklemmende score van James Horner. De muziek is zeer emotioneel geladen, tot opzwepend. De muziek wordt gespeeld door groot orkest, met veel patriottische percussie, veel koper, maar ook epische violen met koor. In Enemy at the Gates brengt regisseur Jean-Jaques Annaud een eerder angstaanjagende sfeer die een nadruk legt op de nutteloosheid en onmenselijkheid van oorlog, prachtig gereflecteerd in de score van James Horner. James Horner ontleende heel wat motieven van eerdere werken van hem, waaronder Titanic en Apollo 13. Het lijkt wel even dat een thema dat sterk doet denken aan Schindler's List. De complexiteit van de score heeft als nadeel dat je de samenhang van de muziek dreigt te verliezen, zonder filmbeelden, de herkenbare thema's maken dit dan weer wat transparanter.
Enemy at the Gates - 08/10 - Revisione del Cohen Oat, presentato a (Olandese)
Enemy at the Gates is het zoveelste werk van James Horner en ik moet zeggen; het is wederom een geweldige score geworden. Het begint al met het prachtige ‘The River crossing Stalingrad’ een 15 minuten durende compositie die het aanschaffen van de CD alleen al meer dan waard is. In deze 15 minuten worden zoveel thema’s en motieven aangehaald dat het wel een opgave is deze allemaal te ontleden. Veel van deze thema’s worden in de rest van de score uitgewerkt, hoewel de kwaliteit van deze uitwerking niet allemaal even geweldig is.

Zoals Arvid al schreef, de complexe structuur maakt het een zware luisterkost, maar wanneer je er voor in de stemming bent neem dan de tijd om deze score rustig en aandachtig te beluisteren. Het zal je belonen, want Enemy at the Gates is een fantastische score met een scala aan thema’s en motieven.

Enemy at the Gates - 05/10 - Revisione del Grégory Ramat, presentato a (Francese)
Un score décevant de la part de James Horner qui avait là l'occasion de se renouveler. Au lieu de cela, le compositeur nous livre une compile de sonorités déjà entendues sur des oeuvres précédentes (Titanic et Zorro en particulier)Si on ne connaît pas trop la discographie de Horner, on peut s'extasier sur l'ambiance sombre et les coups d'éclats. Sinon, on a plutôt intérêt à regarder le film pour être distrait de ce triste pot-pourri. Un manque d'inspiration évident, pourtant le film valait un investissement digne de ce nom. Allez James, reviens dans le fantastique !
Enemy at the Gates - 06/10 - Revisione del Uranus , presentato a (Olandese)
Een cd met een paar goeie tracks, dat zijn onder andere track 1: The River Crossing to Stalingrad en track 3: Vassili's Fame Spreads. Track 1 krijgt van mij een 10, deze wordt zo gaaf opgebouwd, heel zacht, steeds harder, uitmondend in vol orkest met prachtig zwaar mannenkoor en trompetten. De rest is saai, zacht en niet anders dan herhaling, herhaling en ook nog herhaling. Dat 4-notige trompetthema wordt je spoegzat als je dat aan het eind van de cd een ontelbaar aantal malen gehoord hebt.


Segnala un errore o inviaci ulteriori informazioni!: Accesso

 



Di Più