L'Apocalypse des Animaux

De Franse tv-documentaireserie L'Apocalypse des Animaux is een zesdelige natuurdocumentaire die begin zeventiger jaren op de Franse TV kwam. De serie is gemaakt door Frédéric Rossif, waarbij ook de relatie tussen mens en natuur een rol speelt.

De muziek bij deze docu-serie is van Vangelis, die daarmee voor het eerst samenwerkte met Rossif en die samenwerking is doorgegaan met andere films van Rossif en muziek van Vangelis.
Voor deze serie had Vangelis de muziek al opgenomen voordat hij de beelden had gezien. Hij heeft dan ook vooral muziek gecomponeerd met een wat generiek karakter en gaf bij de filmmaker aan dat hij maar moest zien waar hij de muziek kon inzetten bij de beelden. Dat heeft Rossif dan ook gedaan.
Vangelis heeft veel meer muziek gecomponeerd voor deze serie dan op dit album is opgenomen. Op het internet circuleren albums met meer muziek van Vangelis voor deze serie, maar hoe betrouwbaar dat is blijft de vraag.

De muziek op dit album heeft door z'n wat generieke kleuring een nogal etherisch karakter. De muziek is overwegend vrij traag en kabbelt vaak wat voort met allerlei elektronische geluiden en klanken, die Vangelis in best fraai klinkende harmonieën heeft gemixt. Daarbij heeft elke track weer z'n eigen specifieke stijl en kleuring.
De openingstrack is nog redelijk vlot en heeft een wat caraïbisch karakter, vooral vanwege de hol-metalige percussieklanken, die de hoofdmoot van deze track uitmaken. Melodie is nauwelijks aan de orde.
De track 'La Petite Fille de la Mer' is daarentegen juist wel melodieus. De muziek past goed bij de titel, want de muziek heeft enigszins een speeldooskarakter, waarbij de heldere xylofoonklank een fraaie melodie speelt op een soort lichte harpbegeleiding. De achtergrondmuziek klinkt echter een beetje kunstmatig en gedateerd, en zal vast bedoeld zijn om de zee te verklanken, maar dat valt nog niet mee. Toch is dit ook vandaag nog best een fraaie track, vooral vanwege de melodie en de fraaie xylofoon- en harp-achtige klanken die Vangelis hier uit de elektronische trukendoos tovert.
'La Singe Bleu' is een wat mineure track. Op de zachte achtergrondklanken laat Vangelis een gedempte trompet spelen in een nogal triestige, wat jazzy melodie en kleuring, die zo in een film-noir zou passen. Deze muzikale stijl wordt zo de volle ruim zevenenhalve minuut volgehouden. Wat aanvankelijk wel aardig was, wordt daardoor uiteindelijk toch saai en zelfs wat irritant.

Met de track 'La Mort du Loup' komen de heldere, aangename klanken weer terug, die we ook in de tweede track hoorden. Maar de melodie is wat volwassener en gitaarklanken zijn nadrukkelijk aanwezig bij de hoge keyboardklanken. De achtergrond wordt opgevuld met hele lichte elektronische klanken. Een van de fraaiste tracks.
De muzikale beer in de vijfde track speelt ook weer met die heldere, hoge en warme keyboardklanken, die een marimba-achtige kleuring hebben, evenals in tracks twee en vier. Alleen is de melodie wat minder, en zorgt de begeleiding af en toe voor een wat minder prettige nasale klank. Dit is de kortste track van het album.
Die wordt opgevolgd door veruit de langste, want 'Création du Monde' duurt maar liefst tien minuten. Een prettige elektronische ondergrond, die licht golft, als een Leslie-effect, loopt in fraaie steeds wisselende harmonie-klanken de hele track door. Daar overheen heeft Vangelis mooie getokkelde gitaarachtige klanken gezet, die fraai in die harmonieën vallen. Dat maakt het op zich tot mooie muziek, maar tien minuten is wel erg lang, ook al worden er af en toe variaties doorheen gemengd. Deze track is door de rockband Yes ooit gebruikt als muziek voordat de band het podium op kwam - Jon Andersen had immers goede contacten met Vangelis.

Het album sluit af met de track 'La Mer Recommencée', waarin op een constant doorlopende basisklank steeds allerlei variaties van andere klanken is gezet. Daarnaast heeft Vangelis er een aantal keren soort Oosters klinkende chimes overheen gemixt. Maar de muziek is vrijwel niet melodieus en kabbelt voortdurend voort. In de tweede helft van de track worden er extra klanken en percussie-elementen aan toegevoegd, met name van drumbekkens en later van een soort waterige bubbelklanken. Maar melodie is in deze bijna zes minuten nauwelijks te vinden.

Kortom, met zijn muziek voor de docu-tv-serie L'Apocalypse des Animaux heeft Vangelis een hele reeks aan tamelijk generieke muziek gecomponeerd, die grotendeels uit de elektronische doos komt. Pakweg de helft van die muziek is nauwelijks melodieus en kabbelt veelal een beetje voort. Als achtergrondmuziek bij natuurbeelden zal dat vast heel goed werken, maar om los van die beelden naar te luisteren is toch wat anders. De andere helft is wel melodieus, maar de jazzy-mineur klinkende solo trompet op heel lichte begeleiding is geen succes. De drie tracks met de warme, hoge, marimba-achtige keyboardklanken en licht getokkel op harp of gitaar zijn dat dan weer wel, maar kunnen de waardering niet hoger krijgen dan 62 uit 100 punten.