The Legend Of Tarzan


WaterTower Music 24/06/2016 Digital Download
Film Rilascio pellicola: 2016
 

Iscriviti ora!

Rimanete informati e richiedete l'accesso alle informazioni dei collezionisti!





 

# Traccia Artista/Compositore Durata
1.OparZoe Mthiyane3:28
2.Diamonds4:50
3.Togetherness1:44
4.Steamer and Butterfly2:40
5.Orphaned2:46
6.Returning Home4:01
7.Campfire2:40
8.Tarzan and Jane3:39
9.Village Ambush4:41
10.Catching the Train2:16
11.Rom's Plan2:11
12.Akut Fight2:17
13.Elephants In The Night3:12
14.Jane Escapes2:44
15.Jungle Shooting2:41
16.Kala's Death5:15
17.Where Was Your Honor?2:29
18.Boma Port4:04
19.Stampede4:33
20.On The Boat3:10
21.The Legend Of Tarzan2:36
22.Better Love (From The Legend of Tarzan: Film Version)Hozier3:23
 71:19
Invia il tuo commento Nascondi le recensioni in altre lingue

 

The Legend Of Tarzan - 08/10 - Revisione del Lammert de Wit, presentato a (Olandese)
Dit is de vijfde recensie uit de Rupert Gregson-Williams serie.

Vorige: The Crown: Season Two
Volgende: Bedtime Stories

Over de verhalen rondom Tarzan zijn al talloze films gemaakt. In 2016 is opnieuw een versie op het witte doek verschenen, dat gebaseerd is op het beroemde boek van Edgar Rice Burroughs uit 1912, deze keer geregisseerd door David Yates (Harry Potter, Fantastic Beasts). Wel is de insteek van het verhaal deze keer anders gekozen en speelt de toen veertigjarige Alexander Skarsgård de rol van Tarzan. De film is niet alleen in de 'gewone' 3D-zalen verschenen, maar ook in IMAX, wat vanwege de vele imposante natuur- en landschapsscenes uiteraard indrukwekkend is. Zelf heb ik de film onlangs op tv gezien en dan zijn de landschappen in de film ook al groots. De film is door de critici wat mager beoordeeld, maar was toch een succes in de bioscopen.
Het verhaal van The Legend Of Tarzan begint met een inleiding, waaruit blijkt dat het Afrikaanse Congo een kolonie is van België, onder koning Leopold II, die zich persoonlijk heeft ingezet voor de kolonisatie, wat hem vrijwel failliet heeft gemaakt. Om geld uit de kolonie te halen stuurt hij zijn gezant Leon Rom (Christoph Waltz) daarheen om diamanten te halen. Maar zijn expeditie wordt gedecimeerd door een lokale stam wanneer ze bijna ter plekke zijn. Rom is de enige overlevende, omdat de hoofdman van de stam een doel met hem heeft: hij moet Tarzan bij hem brengen, zodat de hoofdman wraak kan nemen op Tarzan's vermeende moord op zijn zoon. Rom lokt Tarzan (Skarsgård) en zijn vrouw Jane (Margot Robbie) met een valse belofte vanuit Engeland terug naar Congo, waar beiden zijn opgegroeid. Daar komen Tarzan en Jane midden in de slavenhandel terecht en heeft Rom zijn val gezet...

Alleen al de beelden van de natuur en de landschappen zijn het bekijken van deze film waard, maar daarbij speelt de muziek die Rupert Gregson-Williams voor de film heeft gecomponeerd een belangrijke rol. Overigens was hij niet de eerste keus van Yates, die de Roemeen Mario Grigorov had gevraagd voor de score. Zijn score is echter op het laatste moment alsnog door de producent afgekeurd. Vervolgens hebben ze de studio van Hans Zimmer gevraagd om met de grootste spoed een vervangende score te leveren. Daarop heeft Zimmer Rupert Gregson-Williams naar voren geschoven, die een score geproduceerd heeft met een behoorlijk hoog Remote Control-Zimmer-gehalte, die overigens prachtig past bij de vele imposante beelden in de film.

De tijd om de score te componeren, te orkestreren en in te spelen was beperkt, dus Gregson-Williams kon daar niet uitgebreid de tijd voor nemen. Wellicht dat er daarom voor gekozen is er een tamelijk algemene score van te maken in de beste Remote-Control-tradities. Is dat slecht of toch gewoon de beste keus onder de gegeven condities? En is het daarom een slechte score geworden? Daar zijn de meningen nogal over verdeeld. Zelf stel ik me altijd maar gewoon de vraag: vind ik het mooi?
En bij deze score is het antwoord daarop: ja, ik vind het mooi. Ik houd van de bombastische stijl waarin de mooie melodieën gegoten zijn. Mijn collega recensent Verfaillie vraagt zich af waarom Gregson-Williams niet meer gebruik heeft gemaakt van Afrikaanse stemmen en instrumenten, maar ik vraag mij dan altijd maar af of de muziek daar wel zoveel mooier van wordt. Hij noemt het een nietszeggende score, maar wat moet een score nu eigenlijk zeggen? In de film had de muziek op mij een grote impact, waardoor de beelden nog indrukwekkender werden. Los van de film is de muziek gewoon prachtig om naar te luisteren, met mooie melodieën en heerlijke, vaak bombastische arrangementen in de beste Remote-Control-tradities. Meer hoeft een score niet te zeggen.

Het album opent met de track 'Opar', die een wat mysterieuze sfeer oproept, vooral door de intense Afrikaanse zang van Zoe Mthiyane, die er een fraaie, maar wat tragische kleuring aan geeft. Die tragische kleuring met Afrikaanse zang komt verder niet meer terug in de rest van de score. Wel worden op specifieke momenten in een aantal tracks wat etnische klanken toegepast, maar die zijn vooral instrumentaal.
Wel komen mooie en ingetogen tracks voorbij, met een licht melancholieke sfeer en akoestisch instrumentatie, soms op elektronische underscore. Toch zijn sommige ingetogen tracks wel wat aan de trage kant, waardoor de muziek op die momenten wat saai wordt. Zo heeft de track 'Tarzan and Jane' mooie ingetogen harmonische klanken, maar ligt het tempo zo laag dat de mooie klanken wat verwateren in een lichte saaiheid. Dat geldt ook een beetje voor de track 'Elephants in the Night', waarin de vrouwenstem een mooi effect heeft.
Daarnaast bevat het album een aantal tracks met een groot deel oninteressante en slechts wat voortkabbelende minimale underscore.

Behalve ingetogen muziek heeft Gregson-Williams ook de nodige spannende muziek gecomponeerd. Dat heeft hij op verschillende manieren gedaan. De ene keer via het arrangement, de andere keer via de melodie, regelmatig via beide. In een track als 'Village Ambush' begint Gregson-Wiliams met ijle violen op de achtergrond en lichte percussie op de voorgrond. Vervolgens neemt zwaardere ritmische percussie dat over en wordt de muziek meer chaotisch, waarna lage basstrijkers en ijle, wat jankende violen de spanning opvoeren. Halverwege zorgen snelle ritmische percussie, gecombineerd met ritmische strijkers en etnische klanken voor de verdere spanning. Dergelijke spanningsmuziek komt ook in een aantal andere tracks naar voren. Met name in 'Akut Fight' speelt de wat etnisch klinkende percussie een stevige rol.

De Remote-Control stijl komt in een behoorlijk aantal tracks voorbij. Dat begint met een kort stukje aan het eind van de tweede track en een kort stukje aan het begin van de vierde track. Die laatste heeft een beetje de pompende stijl van Zimmer's muziek voor Batman, wat ook hier weer opwindend blijft klinken. Toch hebben de tracks hun eigen melodieën, die vaak erg fraai uitpakken. De volle klankkleur van de muziek en de harmonische setting waarin dit geplaatst is maakt dat deze muziek erg aanspreekt en prettig in het gehoor ligt. En geregeld plaatst Gregson-Williams hier dan nog lichte koorklanken bovenop, wat de muziek nog aangenamer maakt. Als dan ook nog het tempo in een aantal tracks opgeschroefd worden en er een stevig percussieritme aan toegevoegd wordt, dan klinkt er echt geweldige muziek uit de luidsprekers. Het is jammer dat in een flink aantal tracks die prachtige, vaak nogal bombastische klanken wat aan de korte kant zijn, tenminste naar mijn smaak. Voordat het goed en wel begonnen is en je er net even lekker voor bent gaan zitten, is het al weer voorbij en overgegaan in ofwel wat rustige underscore, ofwel in meer spannende, soms wat dissonantere muziek. Toch maakt deze muziek voor een belangrijk deel de score zo aantrekkelijk.

Kortom, met zijn score voor The Legend Of Tarzan heeft Rupert Gregson-Williams een overwegend fraaie score gecomponeerd. Het is duidelijk dat deze score uit de Remote-Control-werkplaats van Hans Zimmer komt, en dat heeft ervoor gezorgd dat een redelijk deel van de muziek prettig bombastisch is en fraai melodieus. Daarnaast heeft Gregson-Williams een aantal mooie ingetogen cues gecomponeerd, die in een aantal tracks op het album staan. Toch zijn een aantal van die ingetogen cues wat aan de saaie kant. Ook spannende muziek ontbreekt niet, maar deze muziek ligt niet altijd even prettig in het gehoor. Toch overstijgt de heerlijke bombastische en tegelijk melodieuze muziek op dit album de wat mindere elementen, waardoor de waardering toch nog uitkomt op een heel behoorlijke 77 uit 100 punten.
The Legend Of Tarzan - 05/10 - Revisione del Guy Verfaillie, presentato a (Olandese)
The Legend of Tarzan was één vande films waar ik naar uitkeek om de soundtrack te horen. De eerste track ‘Opar’ gezongen door Zoe Mthiyane is onmiddellijk veelbelovend. Spijtig genoeg gaat het nadien enkel maar stijl bergaf. Rupert-Gregson Williams componeerde een generische soundtrack. Het is alsof hij in de bibliotheek van Remote Control is gaan rondneuzen, hier en daar een stukje heeft weggeplukt en alles aan elkaar heeft geplakt. Jammer genoeg de zoveelste Amerikaanse film die een nietszeggende soundtrack met zich mee kreeg. Nog steeds 10 keer beter dan wat Junkie XL ons voorschotelt, maar toch weer een gemiste kans. De muziek gaat het ene oor in en het andere weer uit. De muziek had zoveel meer impact gehad indien Rupert Gregson-Williams meer gebruik had gemaakt van Afrikaanse stemmen en instrumenten. Er moet wel gezegd dat de soundtrack op iTunes spotgoedkoop wordt weggegeven.?


Segnala un errore o inviaci ulteriori informazioni!: Accesso

 



Di Più