Manny

Dit is de 24e recensie uit de Lorne Balfe serie.

Vorige: Son of God Deluxe Edition
Volgende: Terminator Genisys

De Amerikaanse film Manny is een documentaire van Leon Gast (When We were Kings, The Greatful Dead Movie, Smash his Camera) en Ryan Moore, die daarmee zijn debuut maakte. De film gaat over de Filipijnse bokskampioen Manny Pacquiao, die een legende werd. De film is door de critici echter niet erg goed ontvangen.
Deze documentaire vertelt het levensverhaal van Pacquiao, vanaf zijn miserabele jeugd, waarin hij opgroeide in armoede, via zijn bokscarrière waarin hij kampioen werd, zijn bekering tot het christendom naar aanleiding van een droom en zijn drive om het evangelie te verkondigen, tot aan zijn loopbaan in de Filipijnse politiek.

De muziek bij deze film is van Lorne Balfe, die er een aansprekende score voor componeerde, die hoofdzakelijk akoestisch gespeeld wordt, met beperkt wat elektronische klanken en gebruik van synthesizer en keyboard.
Het album opent met de titeltrack, waarin we het hoofdthema voorgeschoteld krijgen. Deze lange track begint met de klanken van een piano, met fraaie arpeggio's, waar naderhand de strijkers aan toegevoegd worden. Na zo'n tweeënhalve minuut neemt het tempo flink toe, met snelle en fraaie klanken, waarbij ook stevige percussie is toegevoegd en een overkoepelende vioolsolo. Dat maakt dit zonder meer tot een erg fraaie track. Halverwege zorgt Balfe voor een veel ingetogener kleuring, die het overigens nog steeds goed doet, om daarna langzaam weer wat meer volume toe te voegen. Met deze lange openingstrack zet Balfe hier een prima visitekaartje neer voor deze score.

De tweede track is behoorlijk ingetogen en laat de rustige muziek prettig voortkabbelen, waarbij een soort beatbox opvalt als percussie-instrument. Maar ook de geraspte gitaar valt op en de prettige piano- en keyboardklanken. Ook 'Childhood' is zo'n fraaie ingetogen track, met een getokkelde gitaar als bonus, terwijl 'A Day in the Life' vooral de piano laat horen, deels ook solo, en dat geldt ook voor de plezierige track 'One-Handed Boxer'. Het album sluit af met de track 'Beyond Boxing', dat opnieuw erg prettige pianoklanken laat horen, naderhand begeleid door heerlijke grootse orkestrale muziek van strijkers en percussie, om naar het einde toe weer ingetogen af te sluiten.

Een mooie vlotte track is 'De La Hoya Fight', die fraaie ostinato's laat horen in een soort actiemodus en op een aangename melodie, wat ook al in de openingstrack te horen was. Ook 'Jinkee' is een prettige en redelijk vlotte track, maar halverwege heeft Balfe een prettig ingetogen intermezzo ingebouwd. De muziek doet fraai aan, met een lichte poppy kleuring.

Toch is het niet alles zo fraai, want het album bevat ook een aantal tracks die wat saai zijn, of wat weinig melodie hebben, of juist een instrumentatie die niet zo aanspreekt. 'Congress' is daarbij een wat afwijkende track, want hier is de muziek voor een groot deel elektronisch. In de tweede helft van de track heeft Balfe daarbij een wat irritante off-beat percussie gevoegd, die flink afbreuk doet aan de genietbaarheid.

Kortom, met zijn muziek voor de documentaire Manny heeft Lorne Balfe een erg prettig beluisterbare score gecomponeerd. De muziek is melodieus en vooral akoestisch gemaakt, waarbij overigens wel de elektronische trukendoos is toegevoegd, maar dat blijft redelijk binnen de perken. Een flink deel van de muziek is behoorlijk ingetogen gecomponeerd, soms zelfs met solo instrumentaties van gitaar en vooral piano of keyboard. Wanneer Balfe daaraan dan allerlei orkestrale klanken toevoegt is dat prachtig. Vooral ook wanneer het tempo wordt opgevoerd en de melodie intact blijft is dat genieten. Maar niet alles is zo fraai, soms is het toch wat minder melodieus of gewoon saai, of zelfs wat storend. Maar overwegend is dit een erg fraaie score, waarmee Balfe een waardering oogst van 83 uit 100 punten.