Regarding Henry


EMI Records US (0077779749621)
Film | Anno: 1991 | Rilascio pellicola: 1991 | Formato: CD, Vinile
 

Iscriviti ora!

Rimanete informati e richiedete l'accesso alle informazioni dei collezionisti!





 

# Traccia   Durata
1.Walkin Talking Man3:36
2.A cold Day in NY2:21
3.Blowfish3:09
4.Ritz4:48
5.Henry vs. Henry3:12
6.Ritz Part II3:11
7.I don´t like Eggs3:18
8.Gotta get me some of that3:31
9.Central Park, 6PM4:20
10.Buddy Grooves5:19
 36:45
Invia il tuo commento Nascondi le recensioni in altre lingue

 

Regarding Henry - 08/10 - Revisione del Lammert de Wit, presentato a (Olandese)
In 1991 regisseerde Mike Nichols de dramafilm Regarding Henry, met Harrison Ford en Annette Bening in de hoofdrollen.
Het verhaal draait om Henry Turner een succesvolle, maar nogal ambitieuze advocaat, die alles geeft om zaken te winnen. Waarheid en rechtvaardigheid zijn voor hem irrelevante bijzaken. Hij leeft voor z'n werk en ziet z'n vrouw en dochter maar beperkt. Dan wordt hij beschoten als hij toevallig in een overval op een winkel terecht komt. Hij raakt zwaar gewond, maar overleeft het. Hij kan echter niet meer bewegen of praten en lijdt aan geheugenverlies. Toch komt hij er langzaam weer bovenop en leert weer te bewegen en te praten. Als hij dan weer naar huis mag, ontdekt hij weer het mooie in allerlei dingen en relaties. Maar ook z'n werk is er nog...

Voor de muziek bij de film is in eerste instantie Georges Delerue gevraagd, die ook daadwerkelijk een erg fraaie score voor de film heeft gecomponeerd.
Over deze score eerst iets meer.
Delerue had al vaker met regisseur Nichols samengewerkt. Dat pakte steeds goed uit en ook nu hanteerde Delerue z'n bewezen concept van een klassieke, warm getinte score. Maar zijn score voor Regarding Henry is afgewezen, terwijl het een heel aangename score is om te beluisteren. Dat is uiteraard niet voldoende voor de film zelf. Bij de testvoorstellingen vonden kijkers de muziek te lyrisch, te romantisch, te menselijk voor het tamelijk onmenselijke personage van Henry, vooral in het begin van de film.
De hele score bestaat eigenlijk uit muziek door strijkers, die zowel de underscore als de leidende melodieën voor hun rekening nemen. En die melodieën zijn simpelweg erg mooi. Wellicht te mooi voor het toch wat dramatische verhaal. Niet alle tracks van het 'Rejected score album' zijn even fraai. Een aantal zijn toch wat saai en te weinig melodieus, wat deels komt door de wat tragische kleuring van de muziek in die tracks en filmscenes. Maar de score als geheel is zeker erg fraai. Zelfs een kermisachtige track als 'Sentimental Calliope' heeft een erg prettig deuntje en ligt aangenaam in het gehoor.
De score van Delerue is afgewezen omdat het de film te warm en sentimenteel zou maken. De film werd in de pers al als tamelijk sentimenteel beoordeeld en met de muziek van Delerue op de achtergrond zou dat alleen maar erger geworden zijn. Vandaar dat de producenten toen naar Hans Zimmer zijn gegaan.

De score van Zimmer voor Regarding Henry is een totaal andere geworden dan die van Delerue.
Zimmer heeft een compleet elektronische score gecomponeerd. Daarbij heeft hij de score de nodige jazzy invloeden gegeven, die de muziek wat rauwer maken en er af en toe een groovy touch aan geven. De muziek is verder rustig en wat romantisch getint, dus dat komt dan weer overeen met de score van Delerue.
Behalve de toch fraaie melodieën die Zimmer heeft gemaakt, bevat zijn elektronische muziek ook de nodige elektronische effecten. Die passen eigenlijk best wel goed in het geheel van de score en storen niet.
De score opent met 'Walkin' Talkin' Man', dat een van de meest jazzy/funky tracks is van deze score. Dit geldt ook voor de afsluitende track 'Buddy Grooves'. Maar het geldt in mindere mate voor de rest van de score, die wat lieflijker klinkt. Met name tracks als 'Blowfish', 'Henry vs. Henry' en 'I don't like Eggs' zijn erg fraaie tracks met een licht romantische touch.
De score van Zimmer voor deze film is steviger dan die van Delerue. Bij de rejected score vind je toch een aantal minder aansprekende tracks, die eigenlijk tamelijk saai zijn. Dat tref je bij deze score van Zimmer niet aan. Niet alle tracks spreken aan, maar ze zijn zeker niet saai te noemen. Wel moet je een beetje houden van die elektronische klank die Zimmer in het begin van de jaren negentig van de vorige eeuw veel gebruikte.
Toch is de score niet volledig elektronisch. Zimmer pastte een aantal akoestische instrumenten toe als aanvulling op de synthesizer, om op die plekken een wat andere kleuring te krijgen. Ook gebruikte hij de stem van Bobby McFerrin op een wat vreemde manier, soms gesampled, die een aparte sfeer en ritme geven.

De lichte jazzy kleuring geeft de score van Zimmer een ander karakter dan de score van Delerue. Waar de score van Delerue vooral warm en optimistisch klinkt, is die van Zimmer veel meer neutraal ten opzichte van het verhaal. Waar Delerue's score sturend werkt in de film, doet de score van Zimmer dat juist niet. Met zijn licht melancholieke karakter presenteert Zimmer toch mooie harmonieuze klanken die het goed doen. De veelal keyboard-achtige sound speelt echter de hoofdrol en wordt regelmatig geaccentueerd door akoestische instrumenten, zoals bas of trompet, die dan nogal eens de jazzy kleuring versterken.
De score van Zimmer voor Regarding Henry is toch een fraaie score geworden, in de lijn van andere Zimmer-scores als Green Card of Driving Miss Daisy. De waardering voor deze score is een fraaie 77 van de 100 punten geworden. Toch komt als luisterscore de afgwezen muziek van Delerue hier bovenuit met 82 punten.
Regarding Henry - 09/10 - Revisione del Bruno Roberti, presentato a (Olandese)
Regarding Henry

Deze soundtrack dateert vanuit de beginjaren van Hans Zimmer en volgde zijn vorige werken die al enig succes boekten waar onder: Rain Man, Driving Miss Daisy, Black Rain en Days of Thunder om er maar enkelen te noemen. Deze ‘Regarding Henry’ is redelijk moeilijk op de kop te tikken, aan een normale prijs althans. Op amazon e.d. vind je hem wel maar aan hoge prijzen ofwel in tweedehands aan de prijs van een normale nieuwe cd. Waarom is mij een raadsel. Ik mag mij dus bij de gelukkige Zimmer-fans voegen die deze wél hebben. De film zelf was succesvol maar toch ook geen hoogvlieger. Het gaat over een meedogenloze advocaat (Harrison Ford) die door een overval wordt neer geschoten en bijgevolg zijn geheugen kwijt is. Later blijkt dat hij dan een ware metamorfose ondergaat en niet meer de ‘oude’ Henry wordt, maar een veel lievere man voor zijn vrouw en dochter.

Deze keer koos Zimmer voor de combinatie van zijn alom bekende synthesizer-klanken met een soort kleine band erbij, waaronder de vocals van Bobby McFerrin, Walt Fowler op hoorn, Kathy Lenski op viool, Kyle Eastwood (zoon van) op contrabass, Bruce Fowler op trombone, Kirke Godfrey aan de drum. Dit geeft de score een licht jazzy, groovy invloed, maar het blijft wel nog altijd iets apart dankzij de typische Zimmer-klank van de 90’s. Er zijn ook wat meer gevoelige passages zodat er genoeg afwisseling geboden wordt op deze score van een dik half uur.
Zimmer schreef een simpel maar catchy hoofdthema die we direct mee krijgen vanaf de openingstrack Walkin’ talkin’ man. Het wordt gebracht door de volledige 7 koppige band. Later horen we dit thema nog meer dan eens terug in andere variaties. Deze eerste track staat voor de Henry van voor het incident, de druk bezette advocaat.
Wanneer dit zelfde thema terug keert in de volgende tracks (bvb. nr. 7: I don’t like eggs) klinkt het heel wat rustiger dan tevoren en warmer. De muziek ondergaat als het ware de zelfde metamorfose als het hoofdpersonage.
De derde track Blowfish behoort tot de meer ingetogen delen van de score. Zimmer raakt hiermee de gevoelige snaar met een nieuw thema die ook in Henry vs. Henry terug keert. We horen een mooie pianomelodie die ook het hoofdthema hier en daar meepakt in een zeer geslaagde tragere variatie. Voor je het weet is deze track ten einde en wil je het meteen op repeat zetten.
Henry vs. Henry heeft ook een mooie opbouw en hoort samen met Blowfish bij de mooiste tracks. Het begint wat donker en dramatisch maar wordt naar het einde toe geleidelijk aan alsmaar positiever. Echt mooi.
Ook in de laatste twee tracks komt het ‘Henry-thema’ terug, deze keer terug ritmisch zoals in de openingstrack, maar in een licht aangepaste instrumentatie. De viool komt meer naar voren met warmere strijkers uit Zimmer’s synthesizer. Een waardig einde die ons een soort ‘full circle’ geeft.

Al bij al is dit een mooie Zimmer-soundtrack, maar tóch vind ik die meerprijs een beetje overdreven. Ook House of Spirits heeft zo’n hoge prijs, maar die is het meer dan waard. Regarding Henry is heel goed, maar ik zou er toch geen fortuin voor neerleggen. Conclusie: als je deze nog niet hebt en hem ergens op de kop kunt tikken moet je zeker niet twijfelen. Je zult niet ontgoocheld zijn. Het is niet het beste werk van Zimmer, maar ook allerminst het slechtste. Ik geef het een dikke 9!

Altre versioni di Regarding Henry (1991):

Regarding Henry (0)


Segnala un errore o inviaci ulteriori informazioni!: Accesso

 



Di Più