From Dusk Till Dawn

In 1996 regisseerde Robert Rodriguez de Amerikaanse actie-horrorfilm From Dusk Till Dawn. Het was de debuutfilm voor acteur George Clooney, die in die tijd vooral succes had in TV-series, zoals ER. Met deze film brak hij door als gevierd acteur. Het script is geschreven door Quentin Tarantino, die ook een rol in de film voor z'n rekening nam. Grappig is dan weer dat hij voor die rol door de ene organisatie werd genomineerd als beste bijrol en door een andere als slechtste bijrol. Tja...
De film had in de bioscopen maar matig succes, maar is in de loop van de jaren uitgegroeid tot een van de meest succesvolle actiekomedies met een hoog horrorgehalte en is in feite een soort griezelcultfilm geworden.
Het verhaal draait om twee broers, Seth (Clooney) en Richie (Tarantino) Gecko. Ze zijn na een bankroof op de vlucht voor de politie en de FBI. Onderweg beroven ze nog een drankwinkel. Bij een motel ontvoeren ze vervolgens een priester (Harvey Keitel) en z'n zoon en dochter, die met hun camper onderweg zijn. De broers dwingen hen vervolgens om naar Mexico te rijden, waar ze de grens over willen om aan de politie te ontsnappen. In Mexico komen ze bij een stripteasetent, waar de broers zullen worden opgepikt door iemand anders, maar die is er nog niet. De broers dwingen de anderen om mee te gaan bij een bezoek aan de striptent. Daar komen ze er plotseling achter dat dansers en personeel vampieren blijken te zijn, waarop de hel losbarst...

De muziek is gecomponeerd door Graeme Revell. De film zit echter, naast de scoremuziek van Revell, ook nog vol met nogal heftige songs uit vooral het ruige hard rock-genre. De meeste van die songs zijn uitgekomen op een soundtrack album. Op dat album staan ook twee tracks van de score van Revell.
Van zijn score is echter ook een album beschikbaar op het internet met daarop alleen de score van Revell. Ook de beide tracks die al waren meegenomen op het soundtrack album staan op dit niet op cd uitgekomen score album.

De film heeft een hoog horrorgehalte en dat is aan de score dan ook duidelijk te horen. Veel van de muziek is behoorlijk donker gekleurd. Daarvoor maakt Revell vooral gebruik van zware percussie en lage koperblazers, maar ook diepe koorklanken worden volop toegepast in de diverse tracks. Die koorklanken bestaan dan vooral uit mannenstemmen in de basregionen voor de lage klanken, maar ook vrouwenstemmen komen volop aan bod. Die vrouwenstemmen zorgen dan voor een soort counter-effect, waardoor veel van die koorklanken een creepy kleuring krijgen. Dat begint al gelijk met de openingstrack 'Back to Back' en komt regelmatig terug in de tracks.
Er is hierop slechts een uitzondering, namelijk de laatste track van het album 'Go Home, Kate'. Dit is eigenlijk de enige melodieuze track op het album en die track bestaat geheel uit koormuziek, zonder verdere instrumenten. Toch is dit duidelijk de fraaiste track van het album. Zowel donkere mannenstemmen als heldere vrouwenstemmen brengen hier een fraaie melodie, die soms wat gregoriaans aandoet.

Verreweg de meeste tracks op het album zijn niet of nauwelijks melodieus. Met grootse orkestrale bombast weet Revell een duistere sfeer te creëren, die echter niet bijzonder creepy is. De muziek brengt vooral een bepaalde sfeer van spanning en chaos, zonder echt tandenknarsend creepy te zijn. Hier geen jankende violen of ijle piano of elektronische effecten die je de rillingen geven, zoals Christopher Young dat vaak doet in zijn horrorscores. Hier is het vooral bombastische muziek in de lage regionen die wel voor de nodige spanning zorgt en af en toe ook wel het horrorniveau raakt, maar meestal nog heel acceptabel te beluisteren is, al is het zeker niet mijn smaak.
Veel muziek heeft een nogal chaotisch karakter en dat maakt de muziek duidelijk minder gemakkelijk beluisterbaar. In een flink aantal tracks is de muziek daarnaast nog behoorlijk rommelig, zonder echt chaotisch te zijn, maar het maakt het allemaal niet aangenamer.

De track 'Preparing for Battle' is uitgevoerd als een soort rocksong, alleen dan zonder zang. De elektrische gitaren en drums spelen dan de hoofdrol, terwijl de bombastische kleuring ontbreekt. Deze track zorgt daardoor wel voor de nodige welkome variatie, al is ook de muziek niet bijzonder fraai, toch is het in het geheel van de score een van de fraaiere tracks.

Kortom, met From Dusk Till Dawn heeft Graeme Revell een nogal bombastische score gecomponeerd. Maar bombastisch is hier nog wat anders dan fraai. De muziek heeft nogal last van gebrek aan melodie en veel tracks zijn rommelig en soms zelfs behoorlijk chaotisch. Koorklanken spelen een grote rol in de muziek van deze score en dragen bij aan een nogal donker en duister karakter van de muziek. Echt creepy is de muziek slechts op een paar momenten, waarmee de muziek eigenlijk niet echt het karakter van een horrorscore heeft. De muziek is vooral melodieloos bombastisch en maakt een hoop lawaai met allerlei orkestrale instrumenten. Alleen de afsluitende track is melodieus en die muziek bestaat dan uit solo koorklanken, waarmee dit de fraaiste track van het album is geworden. De waardering voor het geheel is echter niet hoger dan 47 uit 100 punten.