Er was eens, in een land hier ver vandaan, een Prins genaamd Siegfried. Zijn ouders, de Koning en Koningin, presenteerden hem op zijn verjaardagsfeestje een paar meisjes, kandidates om mee te huwen. De Prins, danig van zijn melk omdat hij zelf geen liefde voelde voor een van de aangeboden vrouwen, laat staan het idée koesterde om een gearrangeerd huwelijk aan te gaan, verliet zijn eigen feest om even van alle emotie te bekomen. Met pijl en boog trok hij het bos in om te gaan jagen. Aan een meer in het bos ziet hij een paar zwanen. Net voordat hij er eentje wil omleggen, verandert de witte zwaan in een beeldschone jonkvrouw, gewaad in een kleedje van zwanenveren. Zij is Prinses Odette, ontvoerd en betoverd door een tovenaar: overdag is ze een zwaan,‘ s nachts krijgt ze haar normale, vrouwelijke gedaante terug. De Prins en Prinses praten en dansen de hele nacht. Ze zijn verliefd en willen hun geluk vereeuwigd zien in een huwelijk. Dit laatste is ook dé manier om te zwanenbetovering te verbreken.
Siegfried, zo smoor, keert terug naar zijn party. Daar is ook in tussentijd de wicked wizard aangekomen, in gezelschap van zijn dochter Odile, the Black Swan. Op haar zwarte verenkleed na, is zij qua uiterlijk het evenbeeld van Odette,. Prins Siegfried, redelijk getroebleerd, denk Odette te zien, danst met haar en stelt haar voor aan de ouders en heel hun entourage. Hij kondigt het huwelijk aan. En op dat moment, doet (de echte) Odette haar intreden. Wat een vergissing en ontrouw! Odette’s betovering wordt niet verbroken en samen plegen ze zelfmoord. Het Zwanenmeer.
Natalie Portman won een Oscar voor haar vertolking in de film The Black Swan. Nina (Portman), maakt deel uit van een vooraanstaand New Yorks balletgezelschap. Voor het nieuwe balletseizoen zoekt de choreograaf de perfecte ballerina voor zijn versie van Het Zwanenmeer. De Witte én Zwarte Zwaan, symbool voor de tweestrijd die in de vrouw leeft, moet uitgebeeld worden door één enkele danser. Nina heeft de techniek en perfectie om beide rollen op zich te nemen, maar vooral voor het donkere evenbeeld van the White Swan ontbreekt het haar aan temperament. Daar moet aan gewerkt worden en dat probeert ze ook. Ze leeft zich danig in haar Black Role in, dat ze waanbeelden krijgt, achtervolgd en verleid wordt door een duistere kant, haar eigen Black Swan. Is er echt iets aan de hand of zit het probleem tussen haar oren?
De film behoort thuis in de categorie “psychologische thriller”. Per definitie wordt het dus spannend en speelt een wacko personage de hoofdrol. Correct bij de zoveelste Hollywood buster. Als je weet dat de film gecreëerd werd door Aronofsky (Requiem for a Dream, Pi), dan moet er een belletje gaan rinkelen. Er zit meer achter. Verlangens die onderdrukt worden met schizofrene gedragstrekjes als gevolg. Dat was een makkie! Zodanig opgaan in je acteer- en dansrol, dat je het personage wordt? Buiten de rol! Ok, tot daar nog aan toe. “Je moet ook weten dat een van de geboden in het thriller/horrorgenre inhoudt dat het jonge meisje een maagd is die haar demonen de baas kan of de hoer speelt die sterft.”
There are certain RULES that one must abide by in order to successfully survive a horror movie. For instance, number one: you can never have sex.
BIG NO NO! BIG NO NO! Sex equals death, okay?
Number two: you can never drink or do drugs.
The sin factor! It's a sin. It's an extension of number one.
And number three: never, ever, ever under any circumstances say, 'I'll be right back.' Because you won't be back.
Dat was geleden van Scream dat ik dit nog eens hoorde! Mijn euro is gevallen!
Black Swan is een donkere prent. Zat er na afloop wat verdwaasd bij. Ik denk dat ik alles wat laat zakken en later nog eens opnieuw bekijk, om de prent te gronde te analyseren.
Er was ook veel te doen over Portman’s dansprestatie? Eerlijk gezegd, cinematografisch hangt het mooi aan elkaar. Spectaculair is het allemaal niet.
Als het op muziek aankomt, is Clint Mansell Aronofsky’s partner in crime. Voor deze gelegenheid ging Mansell putten uit, hoe kan het ook anders?, Tchaikovksy’s Zwanenmeer.
De hoofdthema’s werden er uitgeplukt en daar waar nodig bewerkt. Het idee op zich is redelijk merkwaardig maar origineel. Mansell, die toch wel een minimalist kan genoemd worden, werpt zich op het bombastische, orchestrale werk van Tchaikovsky. Donkere geluiden, synths en de typische Clint sound plukken het Zwanenmeer kaal, op het finalestuk na uiteraard. Er wordt een perfecte zwarte sfeer gecreëerd, maar soms valt een knip en plakwerk op dat niet echt naadloos aaneensluit. Clint heeft zijn eigen thema’s verwoven of Tchaikovsky’s thema’s omgebouwd tot iets miniem, uniek, dat wel. Zowel de film als de muziek dringen zich in een klein kader, maar het Zwanenmeer is gewoon te groots om in dat kleine opzet gewrongen te moeten worden, het voelt gekneld op een zeker moment. Misschien had de finale ook een gestripte versie moeten worden? Twijfel. De pianoversie (en tussenkomsten doorheen de soundtrack) is qua arrangement mooi en eenvoudig, alleen, de typische sound van de Mansell piano gaat nu echt wel vervelen. Niet zo erg als dat het geval was bij de Moon soundtrack, maar toch. De pianoliefhebber, die wil het klare en sprankelende geluid van dat instrument horen, er hangt een doek voor. Vrijwillig? Bah, weg ermee!, not my cup of tea.
Black Swan is freaky origineel. Verwacht geen dans/ballet muziek/film, noch een Zwanenmeer ervaring. Eentje om het hoofd erbij te houden en dus nogmaals te bekijken/beluisteren ;)