Deze door Rob Bowman geregisseerde film speelt zich voornamelijk af in een toekomstige wereld, die beheerst wordt door draken. Het verhaal begint echter in 2008, wat nog nabije toekomst was toen de film uitkwam in 2002.
In die nabije toekomst is in Londen een bouwbedrijf met de metro bezig, waarbij medewerkers onder de grond een slapende draak ontdekken, die daarop ontwaakt en hen doodt. Slechts een weet te ontkomen. Er blijken veel meer draken op die manier in een soort winterslaap te overleven, die nu allemaal weer tot leven komen. Twaalf jaar later hebben de draken gigantisch huisgehouden onder de mensheid en de overlevenden houden zich vooral schuil. Voorzieningen zijn er niet meer en het is ieder voor zich. De jongen die eerder de drakenaanval heeft overleefd woont nu in een vervallen kasteel, samen met een groep andere overlevers. Dan verschijnt een Amerikaanse groep drakenjagers, die denken de oplossing te hebben om de draken uit te roeien. Maar daar hebben ze hulp bij nodig...
De score is gecomponeerd door Edward Shearmur, die blijkt thuis te zijn in zo ongeveer alle genres, van romcom tot horror en van actie tot verhalend drama. En alles wat daar tussenin zit. Reign of Fire is vooral een donkere actiefilm met een nogal rauw verhaal. En de muziek is navenant.
De score is vooral donker en duister gekleurd. Vaak is het vooral effect dat de klok slaat, muziek is soms ver te zoeken. En dat in een donkere toonsetting met veel ijle violen en lage koperblazers of juist lage violen en hoge koperblazers. Vaak is de muziek een chaotische mengeling van duistere orkestklanken en elektronische geluiden met veel dissonante klanken en creepy effecten. De score past dan ook beter bij een horrorfilm dan bij een actiefilm. En de film is absoluut spannend, maar zeker geen horrorfilm, ondanks de muziek van Shearmur.
De muziek is niet alleen donker en duister, maar heeft ook een vaart, die de gang stevig in de film houdt. Dat bereikt Shearmur de ene keer met pompende strijkers, de andere keer met stevige percussie. Ook de snare-drum werkt daaraan mee en geeft er soms een wat militair-heroïsch tintje aan. Alleen de melodieën willen niet goed meewerken aan dat heroïsche, want de angst overheerst duidelijk in de score.
De vele chaotische tracks zullen absoluut een flinke aanslag op het London Metropolitan Orchestra gedaan hebben. Ze zullen het zweet op het voorhoofd gehad hebben, stel ik me zo voor. Toch is het niet alleen maar chaos en spanning. De score bevat ook een paar tracks die voor de gemiddelde filmmuziekliefhebber best aangenaam zijn en in de score voor welkome momenten van rust zorgen.
Zo horen we in 'Meet Van Zan' voor het eerst het tragisch getinte thema voor dat personage en eigenlijk van de film. Het blijft muziek die soms stevig van leer trekt, en de rust zit dan ook niet alleen in de relatieve harmonie van de muziek, maar ook in daadwerkelijke momenten van beperkte instrumentatie. Toch is het met de volgende track eventjes gedaan met de rust, wanneer elektronische drums het tempo weer opschroeven en chaotische violen op elektronische effecten het weer overnemen.
In 'Dawn Burial' keert de rust enigszins terug, zij het met een flinke onderhuidse spanning, die voelbaar is in de muziek, waarin ook het thema weer terugkeert. Echt aangenaam luisteren wordt het echter nergens, de spanning blijft aanwezig in de hele track, iets wat doorloopt in de volgende track, die veel elektronische klanken en effecten bevat.
Een van de meest chaotische tracks is zonder twijfel 'Magic Hour', een track vol chaos, pompende strijkers, donkere blazers en veel elektronische effecten, die het tot een creepy track maken. De horror-actie spat soms bijna uit de luidsprekers, maar het spreekt mij absoluut niet aan. Dit is ver over mijn top.
Het tegendeel is waar voor de afsluitende track 'Rebirth'. Dit is een relatief rustige track, die zelfs wat melancholiek klinkt, met kalme strijkers, die het thema laten terugkomen. Op het laatste zet het orkest dan nog even prachtig vol aan, met mooie hoornklanken die uitlopen op een koper-climax die heerlijk harmonisch klinkt. Daarmee is deze afsluitende track veruit de mooiste van deze vooral chaotische actie-horror score.
Kortom, met zijn score voor Reign of Fire heeft Edward Shearmur laten horen wat hij kan: indrukwekkende actiemuziek combineren met een horrorscore. De muziek is intens en heftig in een combinatie van groot orkest en elektronische klanken. Daarbij gaat Shearmur de trukendoos met creepy geluiden niet uit de weg, om de muziek nog wat spannender en beangstigender te maken. Maar dat alles zorgt ervoor dat de muziek niet gemakkelijk in het gehoor ligt. De grote hoeveelheid chaotische muziek maakt het er niet prettiger op. Heftigheid op zich kan prachtig zijn, zolang de muziek maar enigszins harmonisch is. En dat is het in Reign of Fire zeker niet, waarbij de muziek doet denken aan de stijl van Elliot Goldenthal.
De donkere en duistere muziek en chaotische klanken zorgen voor een waardering die niet hoger komt dan 33 uit 100 punten, ondanks dat de muziek voor de film zelf prima geschikt is. Ik heb de film gezien en die sprak zeker aan. Maar de muziek als luisterervaring doet dat niet.