Mad Max Beyond Thunderdome

Dit is de negentiende recensie uit de Maurice Jarre serie.

Vorige: Lawrence of Arabia
Volgende: A Passage to India

Na Mad Max 2: The Road Warrior, kwam in 1985 Mad Max Beyond Thunderdome in de bioscopen, opnieuw geregisseerd door Australiër George Miller (Happy Feet, alle vier Mad Max films, The Witches of Eastwick) en met voor de laatste keer Mel Gibson in de hoofdrol. Miller regisseerde de film deze keer overigens samen Australiër George Ogilvie (The Place at the Coast, The Crossing). De film is door de pers goed ontvangen en het bioscooppubliek stroomde weer massaal toe en maakte ook van deze derde film een groot succes.
Het verhaal draait om Max Rockatansky, die onderweg in de woestijn van de verwoeste wereld wordt aangevallen door een vliegtuigje. Lopend komt hij vervolgens aan in de plaats Bartertown, waar hij tegenover Aunt Entity (Tina Turner) komt te staan. Max moet haar opdracht uitvoeren om te overleven. Bij die opdracht komt Max erachter dat het niet gaat om het behoud van Bartertown, maar om Aunt Entity die haar macht wil vergroten. Daarop wordt hij op een dier de woestijn in gestuurd en bereikt half dood een dorpje waar veel kinderen leven...

De muziek bij deze film is van Maurice Jarre, die daarmee de Australische filmmuziekcomponist Brian May opvolgde, die voor de beide eerste films de muziek had gemaakt in een tamelijk klassieke stijl met wat rauwe orkestrale klanken, aangevuld met de nodige extra instrumenten. Ook Jarre bewandelde vervolgens hetzelfde pad en vulde eveneens het grote orkest aan met allerhande instrumenten. Zo zijn er de nodige extra piano's, een typisch Australische didgeridoo, een Ondes Martenot, die als een soort voorloper van de synthesizer werkt, een jazz combo en allerhande objecten waarop geslagen wordt voor extra scherpe percussieklanken.

Behalve Jarre's muziek heeft ook Tina Turner zelf twee songs aan de film bijgedragen, die op de meeste wat oudere soundtrack-score-albums zijn meegenomen, maar niet op dit uitgebreidere special edition album voorkomen, vanwege allerlei perikelen rondom de rechten van de songs. Beide van haar songs hebben in vele hitparades gestaan en met name 'We Don’t Need Another Hero' was wereldwijd een grote hit.
Dit album bevat daarentegen wel zo ongeveer Jarre's hele score voor de film en ook zijn er nog de nodige bonustracks toegevoegd in alternatieve uitvoeringen.

De score bevat een aantal vaker terugkerende thema's. De openingstrack begint met al z'n verschillende soorten van percussie en met koperblazers en de stemmen van een kinderkoor als underscore. De tweede track lijkt overigens meer op een soundscapetrack met allerlei geluiden, die de woestijn moeten voorstellen. Ook de didgeridoo speelt hierin een belangrijke rol, maar fraai is het allemaal niet.
Datzelfde geldt ook voor 'Bartertown Theme', die vooral uit nogal expirimentele percussie bestaat, vrijwel zonder dat er enige melodie aan te pas komt. 'Accents 2 Suspence' is vooral spanningsmuziek, met ook weer de nodige expirimentele percussie en wat grillige melodie als underscore.
Daarna volgt de saxofoonsolo van 'Tragic Saxophone', om in de volgende track weer met nogal grimmige spanningsmuziek verder te gaan. Het 'Pigrock'-deel van de track is een soort rocksong waarbij de zang is vervangen door een scheurende saxofoon, die het thema voor Aunt Entity speelt. Ook in 'The Discovery' komt dit saxthema weer terug.

Na een aantal spanningstracks pakt Jarre flink uit met de track 'Thunderdome'. De track opent alsof een Romeinse arena geopend wordt, met stijlvolle koperblazers die een heroïsche melodie ten gehore brengen. Later nemen fanfareklanken dit over, om nog weer later opnieuw stijlvol uit te pakken. Maar ook in deze track ontbreekt de spanning niet, wat de track gedeeltelijk toch minder aantrekkelijk maakt. De fraaie heroïsche koperklanken sluiten de track op een prettige manier af.
Een vreemde track is 'Magical', waarin holle mannenstemmen zorgen voor een nogal creepy effect in de eerste helft. De tweede helft ligt veel prettiger in het gehoor, met soms zelfs heldhaftige klanken.
Het 'Children's Theme' is een opgewekte melodieuze track, met min of meer vrolijke klanken, hoewel er een soort melancholie overheen hangt. De themamelodie voor het kinderdorp waar Max terecht komt is een beetje bitterzoet gearrangeerd en best wel aangenaam. Dat geldt ook voor 'Ceremony', hoewel de muziek hier wat trager is. Ook 'The Telling/I ain't Captain Walker' kent de nodig fraaie gedeelten, maar eveneens meer grillige, spannende gedeelten. In 'Underworld Takeover' komen zelfs vrolijke klanken voorbij, waarna de Ondes Martenot voor een wat psychedelische sfeer zorgt.
De track 'Arrival' sluit de eerste cd af met relatief rustige, bijna ingetogen klanken, die aanvankelijk mooi orkestraal klinken, maar naar het einde van de track een nogal grimmige kleuring krijgen.

De tweede cd van het album begint met 'Max and Savannah Escape', die een tamelijk grillige kleuring heeft, waar doorheen weliswaar regelmatig fraaie klanken te voorschijn komen, maar dat is vaak maar even. De muziek is vooral spannend en pas de laatste halve minuut volgt de ontspanning in een vrolijk deuntje.
Ook 'Boarding the Train' is vooral spanningsmuziek, maar de laatste halve minuut komt de vlotte themamelodie met koperblazers voorbij in een heel aardig arrangement.
'Bartertown Destruction' is vooral een actietrack met veel grimmige muziek, dat niet erg prettig in het gehoor ligt. Hetzelfde geldt enigszins ook voor 'The Big Chase!'. Deze verreweg langste track van de score (ruim twee keer zo lang als de een na langste) is vooral percussiegedreven. Door die percussie heeft Jarre koperblazers, zwaar aangeslagen pianoklanken en andere stevige orkestrale klanken geplaatst, die er dan een massieve en grimmige muur van geluid van maken. Af en toe klinkt het thema van Max er doorheen, maar pas in de krappe laatste minuut komt het thema van de kinderen goed naar voren.
De track 'Epilogue' sluit de feitelijke score af met een meer ingetogen arrangement, waarin ook de Ondes Martenot weer goed hoorbaar is. Richting het einde van de track loopt dit uit naar een fraaie orkestrale climax.

Vervolgens brengt het album de drie scoretracks die ook al op het Original score album te vinden zijn. Dit zijn een soort suites van verschillende cues uit de score. Ze voegen op dit album nauwelijks iets toe.

De negende track op deze tweede cd laat goed de zware en heftige pianoklanken horen die Jarre in het geheel van de percussie geplaatst heeft in de track 'The Big Chase!'. Aardig om een keer te horen, maar niet erg fraai. Ook de volgende tracks laten van die specifieke geluiden horen die Jarre in z'n score verwerkt heeft. Maar om nu bijna een minuut naar het geluid van snel ronddraaiende plastic buizen te luisteren is leuk voor een keer, maar zeker niet vaker.
De laatste track op het album is een alternatieve versie van track 17 van de eerste cd, met de nodige fraaie, maar ook minder fraaie passages.

Kortom, dit Tadlow Limited Collector's Edition album van Maurice Jarre's score voor Mad Max Beyond Thunderdome laat deze score goed tot z'n recht komen. De score is verdeeld over twee cd's, waarbij de tweede is aangevuld met de scoretracks van het Original score album en een aantal effectentracks, die nauwelijks meerwaarde hebben, maar op zich wel leuke toevoegingen zijn. Jarre's muziek voor deze film is overwegend nogal grimmig en grillig en ligt meestal niet erg prettig in het gehoor. De vele percussie is nogal stevig aanwezig en komt vaak wat expirimenteel over. Soms is de muziek bijna heroïsch en is dan erg fraai en dat geldt ook voor sommige thema's, maar overwegend is de muziek niet erg aangenaam om los van de film naar te luisteren. De waardering komt dan ook niet hoger dan 53 uit 100 punten.