Toen ik hoorde dat Brian Eno de muziek voor Peter Jackson’s nieuwe project ging doen was ik erg enthousiast. Ten eerste omdat Jackson een van de groten is, denk nog maar even terug aan meesterwerken zoals de drie Lord of the Rings films, of King Kong. The Lovely Bones is daarentegen heel anders. Ditmaal geen Andy Serkis in motion-capture pak, maar een prachtig verhaal waarin een meisje na haar dood moet toekijken hoe haar familie lijd onder dit verlies. Bovendien ziet ze hoe haar moordenaar nog steeds vrij rondloopt.
De andere reden was dus Brian Eno. Misschien hebben de mensen die mijn recensies lezen ondertussen wel door dat ik naast mijn verslaving aan filmmuziek, ook een passie heb voor rock-legende David Bowie. Hoewel Bowie na zijn hartaanval niets meer heeft uitgevoerd op muzikaal vlak, deed hij dat in de jaren 70 wel degelijk. Om zijn hardnekkige cocaïneverslaving te verslaan reisde hij met Iggy Pop naar Berlijn. Daar kruisten de wegen van Eno en Bowie elkaar. Eno was daarvoor toetsenist geweest van de controversiële band Roxy Music. Ze werkten samen aan het album Low, wat achteraf een van de meest invloedrijke werken in de recente muziekgeschiedenis zou worden. Hierna volgden de albums Heroes en Lodger, die samen met Low Bowie’s Berlinse Trilogie zou worden., een mijlpaap in de rockgeschiedenis. Hun wegen scheidden zich na Lodger, en Eno werkte verder met vele andere gevestigde namen. Hij produceerde maar liefst zeven albums van U2. Werkte met Phil Collins, Sonic Youth, Dido, King Cringsom, Grace Jones en niet te vergeten Paul Simon. Zijn laatste grote contributie aan de hedendaagse muziek was het produceren van het immens populaire Coldplay-album Viva la Vida or Death and All His Friends.
Hij heeft echter ook zijn sporen in de filmmuziek verdient. Zijn producties zijn niet allemaal even groot, maar hij heeft in ieder geval kunnen goed kunnen oefenen. Het is echt belachelijk dat Brian Eno’s prachtige score een release krijgt van 14 minuten. Want het zijn 14 prachtige minuten. Zoals collega Petri terecht opmerkte lijkt de muziek qua stijl een beetje op werken van Thomas Newman, maar nog groter is de gelijkenis met Philip Glass. Het is die stijl waarin je je tijdens het luisteren nou afvraagt naar welke muziek je luistert. Is het nou vrolijk bedoelt, of tragisch? Een stijl waarin het algehele gevoel erg moeilijk is te beschrijven. Toch houdt het je aandacht al die tijd vast. Hoofdinstrumenten zijn de piano en de strijkersectie, maar regelmatig horen we Eno’s geliefde synthesizer. Het is allemaal erg rustig, en brengt je daadwerkelijk naar een andere wereld.
Maar nogmaals, maar voor 14 minuten. Een schande. Eno heeft een prachtige score geschreven voor een hopelijk net zo prachtige film. Als de rest van de onuitgebrachte muziek ook maar half zo goed is, dan hebben we hier een hele mooie score binnen. En misschien een tweede carrière voor Brian Eno?