Doctor Who


Composer Promo (0511707833209)
TV / Film TV | Anno: 1997 | Formato: CD
 

Iscriviti ora!

Rimanete informati e richiedete l'accesso alle informazioni dei collezionisti!





 

# Traccia Artista/Compositore Durata
1.Prologue: Skaro / Doctor Who Theme John Sponsler & Ron Grainer1:38
2.Breakout John Sponsler2:39
3.Wimps John Debney & John Sponsler1:44
4.Aftermath John Debney & John Sponsler1:09
5.X-Ray / Snake in the Bathroom John Debney & John Sponsler1:28
6.Who Am I? Louis Febre1:58
7.City Scape John Debney & John Sponsler1:07
8.Time John Debney & Louis Febre0:58
9.Primitive Wiring / The Unbruce John Debney & Louis Febre1:40
10.Two Hearts John Debney & Louis Febre1:15
11.The Tardis / True Identity John Debney & Louis Febre2:16
12.Night Walk John Debney & Louis Febre1:48
13.The Eye of Harmony / Half Human Louis Febre4:39
14.Until Midnight / Atomic Clock Louis Febre2:03
15.Green Eyes John Sponsler0:48
16.The Chase John Debney & John Sponsler2:23
17.Beryllium Clock / Bragg's Key Louis Febre1:16
18.Slimed John Debney & Louis Febre2:08
19.Under the Influence Louis Febre0:50
20.Crown of Nails John Debney & John Sponsler1:16
21.Lee's Last Chance John Debney & John Sponsler2:11
22.Open The Eye John Debney & John Sponsler2:29
23.Reroute Power! / Temporal Orbit John Sponsler, John Debney & Louis Febre6:20
24.To Hold Death Back John Debney & Louis Febre1:48
25.Farewell John Debney & Louis Febre1:38
26.End Credits – Doctor Who Theme Ron Grainer0:50
 50:19
Invia il tuo commento Nascondi le recensioni in altre lingue

 

Doctor Who - 06/10 - Revisione del Lammert de Wit, presentato a (Olandese)
Doctor Who is een Britse tv-serie die van start gegaan is in 1963. De serie viel bijzonder in smaak, met z'n wat vreemde, buitenaardse en toch menselijke doctor. De eerste serie is in 1989 gestopt. Vervolgens is in 1996 geprobeerd om de serie nieuw leven in te blazen, door eerst een tv-film uit te brengen, maar een serie is nooit gevolgd. Pas in 2005 is de serie weer hernieuwd van start gegaan.
De tv-film uit 1996 was bedoeld om het Amerikaanse continent kennis te laten maken met de fameuse Doctor, die in de UK altijd populair is geweest. De film bleek in de UK wel succesvol, maar in de VS en Canada sloeg de film niet aan, waarna besloten om geen (Amerikaanse) serie te gaan maken.
Het filmverhaal begint met een mislukt transport van het lijk van de Master via de tijdcapsule Tardis, waarna Doctor Who moet landen in San Francisco. Er loopt een soort vloeistof uit de Tardis. Dan wordt de Doctor daar door een bende neergeschoten, maar een bendelid organiseert een ambulance. Iets van de vloeistof komt daar ook in terecht. Zo belandt hij in het ziekenhuis. De arts komt er dan achter dat de Doctor een vreemd wezen is en kan hem niet redden. In het lijkenhuis herstelt zijn lichaam zich echter in een 'nieuwe' Doctor, terwijl in de ambulance de chauffeur geïnfecteerd wordt met de vloeistof en zo transformeert in een nieuwe Master...

Aan de score voor de film hebben drie componisten meegewerkt, of eigenlijk vier, als je Ron Grainer meetelt, die voor de oorspronkelijke serie het thema bedacht heeft. Dat thema komt af en toe terug in de score, waarvoor John Sponsler de meeste muziek heeft gecomponeerd. De bedoeling was dat de drie componisten de muziek voor de nieuwe serie zouden gaan maken, maar dat is er dus nooit van gekomen. Later zou Debney nog wel opnieuw samenwerken met Fèbre voor de film The Cape.
De film is een soort SF-film in diverse werelden en tijden en daarom moest de score een combinatie worden van orkestrale muziek en elektronische soundscape. Die twee muzikale stijlen zijn in de tracks regelmatig gemengd, maar evenzo vaak bestaat de muziek alleen uit een soort melodieuze soundscape. Die soundscape-muziek is op zich goed beluisterbaar, omdat de muziek nergens erg dissonant of chaotisch is, maar het is zeker geen luisterfeest. Daarvoor is die elektronische muziek teveel een aaneenschakeling van effecten en synthesizer melodieën, die wat voortkabbelen als korte motieven, zonder melodieus goed uit de verf te komen. Toch heeft een groot deel van de muziek een zekere aantrekkingskracht en intensiteit of misschien wel aantrekkingskracht door de intensiteit.

Een flink deel van de score, vooral in de eerste helft, bevat spannende muziek met duidelijk minder melodie en meer effecten die deze spanning moeten versterken. Dat levert daardoor soms muziek op met een wat creepy gehalte. Ook wordt die spanning nogal eens veroorzaakt door het gebruik van ijle klanken of industriële percussie, waarbij die galmeffecten tegelijk het
SF-gehalte verhogen.
Ook wordt spanning gecreëerd door grootschalige koorklanken, die uit de synthesizer lijken te komen. Samen met de orkestrale invulling geeft dat wel bombastische muziek, die op zich goed klinkt, maar de melodieën laten toch steeds te wensen over, waardoor het allemaal net niet aantrekkelijk genoeg is. Zelfs de pianoklanken in 'The Chase' worden aangevuld met elektronische klanken, waarbij de elektronica zelfs de orkestkleuring aanneemt en de koorklanken ook duidelijk uit de elektronische koker komen. In 'Slimed' hoor je zelfs een klavecimbel voorbij komen, en dat klinkt lang niet slecht, vooral vanwege de enorme snelheid waarin deze bespeeld wordt. Hier klinkt de ondersteunende muziek duidelijk veel orkestraler, al heeft Debney eens gezegd dat alle muziek uit de elektronische trukendoos kwam, om budgettaire redenen. Maar een deel van de muziek klinkt wel degelijk orkestraal.

In de muziek hebben de componisten geprobeerd om er iets te laten doorklinken van de muziek uit de oude tv-serie, als een soort ode aan die serie. Toch hebben ze er een veel vollere kleuring aan gegeven en ook de spanning en actie komt in deze score veel beter voor het voetlicht. Daarbij is deze score nog best wel melodieus in een aantal tracks, vooral in de tweede helft van de score. Met name de tracks van Debney en in zekere mate ook Febre doen het gemiddeld beter dan de tracks waarin Sponsler een groot aandeel heeft. Hij is meer van de effecten en minder van de melodie.
Helemaal aan het einde van het album komen nog twee tracks voorbij die erg melodieus zijn en goed klinken en meer als een soort love theme werken. Maar het is dan al veel te laat om daardoor de algehele indruk van de score nog te beïnvloeden.
Het album opent en sluit met het thema van de oude tv-serie van Ron Grainer. De melodie is behouden, terwijl het arrangement de muziek een wat steviger klank geeft. Beide zijn zonder meer heel aardige tracks.

Kortom, met Doctor Who heeft John Debney een nogal stevige, vooral elektronische score gecomponeerd, samen met Louis Febre en John Sponsler. De eerste helft van de score heeft veel meer een soundscape gehalte met een spannende kleuring, terwijl de tweede helft van de score veel bombastischer en orkestraler klinkt, met zelfs grootse koorklanken die uit de elektronische doos lijken te komen. Deze muziek is dan ook veel melodieuzer en daardoor aantrekkelijker. Toch zorgt de stevige spanningskleuring er wel voor dat de muziek wat minder prettig beluisterbaar is. De beide voorlaatste tracks kunnen daar niets meer aan veranderen, waardoor de waardering op 62 uit 100 punten blijft hangen.


Segnala un errore o inviaci ulteriori informazioni!: Accesso

 



Di Più