Foxes

De Amerikaanse dramafilm Foxes uit 1980 is geregiseerd door Adrian Lyne (Flashdance, 9 1/2 Weeks), die daarmee zijn speelfilmdebuut maakte. De film volgt de gebeurtenissen van een groepje jongeren op weg naar volwassenheid en is door recensenten goed ontvangen. In de bioscopen was de film een redelijk succes en wordt tegenwoordig gezien als een van de betere films over jongeren.
Het verhaal draait om de verhouding van vier meiden tot elkaar, tot vrienden en tot hun ouders. Alle vier hebben ze de nodige problemen met van alles, deels te wijten aan hun impulsieve gedrag, hang naar aandacht en hun nogal absolute meningen. Jeanie (Jodie Foster) probeert de andere drie een beetje bij de les te houden. Ze woont bij haar gescheiden moeder, maar heeft het nodige met haar te stellen en ze hebben dan ook regelmatig ruzie, waardoor ze meer contact met haar vader zoekt...

De score voor de film is gecomponeerd door Giorgio Moroder, die in die tijd van de discomuziek vooral bekend was als componist en producer van beroemde artiesten als Donna Summer en Cher.
Het soundtrackalbum dat bij de film uitkwam bevat een groot aantal songs, waarvan de meeste ook door Moroder gecomponeerd zijn. Een paar nummers van dit soundtrackalbum zijn toen op single uitgekomen en redelijk grote hits geworden, ook in onze contreien. Een wat vreemde eend in de bijt is daarbij toenmalig folkzangeres Janis Ian, voor wie Moroder de muziek voor de song 'Fly too High' voor de film componeerde, waarbij Ian zelf de tekst schreef. De song stond in vele hitparades. Dat gold ook voor de song 'On the Radio' van Donna Summer, die met name elders in de wereld een veel grotere hit werd. Van deze song staan er twee uitvoeringen op het album. De openingstrack is de extra lange versie van de song, een zogenaamde 'twelve inch'. Daarnaast is de negende track een rustige instrumentale versie van de song, met alleen de muziek van Moroder. De melodie wordt daarbij op de piano gespeeld, die daarbij strak de melodie van de song volgt, met maar weinig creatieve sub-loopjes of motieven. Alleen naar het einde van de track pakt Moroder wat meer uit.
Ook 'Fly Too High' heeft zo'n instrumentale versie op het album staan. En net als bij 'On the Radio' volgt ook hier de piano heel direct de melodie van de song, waardoor de muziek wat weinig speels overkomt.

De song 'Shake It' is een nogal funky soul-discosong en ook 'Bad Love' van Cher heeft behoorlijke funk-invloeden, maar dat geldt eigenlijk voor alle tracks op dit album, ook de instrumentale versies van songs en de score tracks. De song 'Greedy Man' van Keith Forsey is een disco-rocksong met een niet erg aansprekende melodie, die gebracht wordt in een typische jaren '80 uitvoering, die zo in filmmusicals als Saturday Night Fever of Grease zouden passen.

In de film is de vader van Jeanie betrokken bij de glam-rockband Angel en van deze band staan daarom ook twee tracks op dit album. De muziek van twee tracks is de enige muziek op dit album die niet door Moroder is gecomponeerd, maar wel speciaal door de Angel-bandleden voor de film is geschreven. De muziek heeft een nogal elektronische sound en de elektrische gitaar en het drumstel spelen een grote rol in hun muziek. De songs zijn best wel melodieus en liggen heel behoorlijk in het gehoor. Voor mij horen ze zeker tot de betere songs op dit soundtrack-album.

Behalve de songs bevat het album ook een drietal instrumentale tracks van de score. Deze scoremuziek is gecomponeerd door Moroder, maar is gearrangeerd met hulp van zijn meerjarige medewerkers, waarvan Harold Faltermeyer de belangrijkste en bekendste is. Na deze soundtrack zou Faltermeyer onder eigen naam filmscores gaan componeren, waarmee hij erg succesvol is geworden, dus mede dankzij Moroder.
De track 'Valley of the Dolls' is een vlotte track halverwege het album en verreweg de langste, met een looptijd van ruim tien minuten. De titel verwijst allicht naar de film met dezelfde titel uit 1967, die qua verhaal veel raakvlakken heeft met Foxes. De muziek wordt beheerst door elektronische geluiden en klanken, aangevuld met drumstel en keyboardmuziek die voor de melodie zorgt. Daarnaast komen bij ook regelmatig koperblazers voorbij, die de funky kleuring van de muziek verder versterken.
Deze track komt als afsluitende track nog een keer terug in een kortere versie met een meer ingetogen arrangement en een soms wat meer orkestrale instrumentatie op vrij scherpe elektronische underscore. In deze versie ontbreekt gelukkig de nogal irritante drumbeat uit de lange versie, maar echt aantrekkelijk is ook deze track niet.
De track 'Hollywood Dreams' is eveneens een instrumentale track, maar dan eentje die volledig in de funksfeer thuishoort, compleet met aangeslagen gitaren, percussie en koperblazers. Not my cup of tea zal ik maar zeggen.

Kortom, met deze soundtrack voor de film Foxes heeft Giorgio Moroder een aantal songs en scoretracks gecomponeerd met een hoog funk-disco gehalte, die tamelijk populair was in die tijd van de tachtiger jaren van de vorige eeuw. Toen al en ook nu nog is dit niet een stijl waar je mij wakker voor mag maken. Voor deze recensie heb ik het album nu drie keer beluisterd en dat vind ik meer dan genoeg. Ook de instrumentale versies van een paar songs vallen niet helemaal in de smaak, vooral omdat ze te funky zijn. De beide songs van Angel, die dus niet door Moroder gecomponeerd zijn, zijn nog de fraaiste van dit album. De waardering komt wat mij betreft dan ook niet hoger dan 47 uit 100 punten.