Captain Phillips

Captain Philips, een film waar ik al meer dan 1 jaar vol verwachting naar uitkijk, maar naast de film is het toch altijd de muziek die mijn aandacht nog meer trekt. Toen ik zag dat Henry Jackman aan boord kwam werd ik nog nieuwschieriger, Jackman is in een paar jaar uitgegroeid tot een geweldige (en vooral zelfstandige) componist die de Zimmer-praktijken achterwege lijkt te laten zijn eigen stijl heeft gevonden. Het is heerlijk om naar zijn muziek te luisteren, met name zijn scores voor Puss in Boots en X-Men: First Class. De muziek van Captain Philips is echter heel anders dan ik verwacht had, het lijkt in geen velden of wegen op zijn eerdere muziek en is erg aanstekelijk...

Het begint al bij de openingstrack, Jackman komt meteen goed binnen door zijn boeiende compositie en orkestratie en schept een eigenaardige sfeer die bij de film past. In ‘This is not a Drill’ gooit hij vanaf 2:25 minuten het gas erop en laat hij horen wat hij in huis heeft. We horen een Afrikaans instrument en heerlijke percussiesolo’s. Ik ga weer terug naar de film, weet precies wat er gebeurt en zit er wil helemaal in. Dit is precies wat filmmuziek moet zijn, de beelden moeten weer terugkomen en je moet met je gedachte bij de muziek blijven (of weg dromen). Door de aanstekelijke slagwerk blijft mijn aandacht constant bij de score en kan ik concluderen dat Jackman het toch weer geflikt heeft, de eerste 10 minuten van de score zijn instrumentaal genieten ondanks het feit dat er eigenlijk niet zoveel bijzonders is te horen. Het is bijzonder hoe hij met slechts wat blazers, snelle strijkers en het nodige slagwerk toch mijn aandacht weet vast te houden.

In ‘second attack’ horen we de bekende blazers die een eigenaardige sfeer creëren. Ook horen we opnieuw slagwerk en brengt Jackman op een subtiele manier wat elektrische snufjes erbij. Al snel worden deze snufjes vervangen door Afrikaans getrommel. Wanneer de rest van de violen er rond 1:55 minuten bijkomen weet je dat je zit te luisteren naar een straaltje vakmanschap, heerlijk om te horen hoe het slagwerk en de strijkers met elkaar ‘samenwerken’ en een track zowel boeiend als interessant maken.

Toch is er natuurlijk veel te zeggen over deze score, zo zit alles goed in elkaar en past het ontzettend goed bij de film die Paul Greengrass fantastisch in elkaar heeft gezet, maar zitten er wel een paar haken en ogen aan de filmmuziek van Henry Jackman. Zo zie ik constant de beelden van het schip en de sublieme acteerprestaties van Tom Hanks terug maar zien mensen die de film (nog) niet gezien hebben dit niet. Voor hen is het slechts wat getrommel en vooral underscore, ik kan heel goed begrijpen dat je daarom ook niet mijn lof over deze score begrijpt. Natuurlijk is het vooral ondersteunende muziek in plaats van muziek die je ook lekker kan opzetten naast de film. Muziek voor fantasiefilms zoals Harry Potter of Narnia kan je heerlijk naast de film opzetten, muziek voor keiharde realistische films, zoals Captain Philips, heeft vooral een ondersteunende functie. Ik ben mij er daarom ook goed van bewust dat de muziek van Henry Jackman niet op iedereen zo goed zal overkomen, het is denk ik erg persoonsgericht. De mensen die de muziek horen en de film al gezien hebben denken: Yes! De mensen die slechts naar de muziek luisteren en er geen beeld bij hebben zullen waarschijnlijk denken: Geen melodieën en enkel wat geram met Afrikaanse instrumenten.

Ondanks deze kritische kantekening wil ik 2 tracks even naarvoren halen, omdat ik genoten heb van deze 2 tracks. Allereerst is dit ‘Two in the Water’, een heerlijke track die van het begin tot het eind boeiend is! Het begint met wat blazers en strijkers die eigenlijk het ‘onheilspellende’ thema van de film spelen. Ik zie het indrukwekkende moment van de film terug, de strijd die Hanks levert en zit weer in de film. De strijkers leveren bij deze track een uitmuntende prestatie, heerlijk gewoon! De tweede track, die ik tevens benoemswaardig vind, is de laatste track: Safe Now. Deze track lijkt erg op ‘Time’, van Hans Zimmer uit Inception. Ondanks de gelijkenissen vind ik deze track ook prachtig opgebouwd maar moet ik wel kleur bekennen en concluderen dat Time van Zimmer net wat origineler en meer ‘binnen’ kwam. Safe Now is op dezelfde manier opgebouwd en eindigt bijna op een identieke manier. Toch blijft de track een genot om naar te luisteren, een prima afsluiter van de score dus.

Jackman heeft een prima score afgeleverd, een score met vooral veel slagwerk (met Afrikaanse invloeden) en snelle strijkers maar ook met de nodige emotie (bij de laatste track). De score zorgt ervoor dat ik de beelden weer zie en die prachtige acteerprestatie van Hanks. De film is geweldig maar de muziek maakt het af, gewoon opzetten en genieten. Een 8.