Ender's Game

De Amerikaanse science-fictionfilm Ender's Game is geregisseerd door de Zuid-Afrikaan Gavin Hood (Tsotsi, Rendition, X-Men Origins: Wolverine, Official Secrets) en gebaseerd op het veel geprezen gelijknamige boek uit 1985 van Orson Scott Card. Hij was al vaker voor een film benaderd door Hollywood, maar besloot later zelf diverse scenario's te schrijven. Hood schreef het eigenlijke eindscenario voor de film. De critici waren nogal gematigd in hun recensies. Het publiek kwam in behoorlijke aantallen naar de bioscopen, maar vanwege de hoge kosten van de film was dit niet genoeg om winst te maken.
Het verhaal speelt zich af ver nadat de Formics, een ras van buitenaarde wezens de aarde heeft aangevallen, waarbij miljoenen mensen omgekomen zijn. De mensheid is bang dat ze dit zullen herhalen en bereidt zich voor op een tegenaanval. Daarvoor worden getalenteerde kinderen getraind om leiders te worden van een nieuwe vloot ruimteschepen om de aanval te kunnen uitvoeren. Andrew, ofwel 'Ender' Wiggin (Asa Butterfield) is zo'n kind, die via levensechte computergames wordt getraind om later daadwerkelijk een aanval te kunnen leiden. Maar is het allemaal wel een game?...

De muziek bij deze film is van Steve Jablonsky, maar dat was aanvankelijk niet het plan. De film werd gezien als wat meer artistiek verantwoorde science-fiction, met meer psychologie dan in een gemiddelde blockbuster. Maar toen er meer naar het einde van de productie de nodige problemen ontstonden en men begon te voorzien dat de opbrengst aan de kassa's wel eens zou kunnen tegenvallen, is veel personeel ontslagen. Ook James Horner viel ten prooi aan die bezuinigingen en werd vervangen door Jablonsky. Daarbij is de productiemaatschappij zich ook wat meer gaan richten op de gemiddelde bioscoopbezoeker, en werd met Jablonsky gezocht naar score met iets van een soort Remote Control sound.

De meningen over deze score zijn wel wat verdeeld. Sommigen zijn redelijk positief, mede vanwege de magere scores die Jablonsky hiervoor maakte, maar anderen zijn nogal negatief. Het is zeker een gegeven dat je een beetje moet houden van de vroegere Remote Control sound, met bombastische klanken in een orkestraal-elektronische mix. Want dat is de stijl waarin Jablonsky zijn muziek gegoten heeft, een beetje à la Transformers.
Toch ontbreekt in deze score wat Transformers wel heeft, namelijk een heroïsch hoofdthema. Het album opent met de track 'Ender's War' waarin Jablonsky het thema voor Ender presenteert. Dat begint met fraaie strijkerostinato's waar vervolgens fraaie bombastische klanken aan toegevoegd worden, in een prettige melodieuze vorm. De strijkers en koperblazers worden daarbij wat opgepimpt door elektronische trucage, maar het klinkt erg fraai. Het laatste deel van de track is prettig ingetogen, met een mooie, wat melancholieke melodie op cello.
Nog zo'n fraaie track is 'Battle School', waarin ook steeds weer die strijkerostinato's te horen zijn. Dat geldt overigens voor een groot deel van de tracks. De lichte koorachtige klanken zorgen voor een prettige melodieuze kleuring, die ook geldt voor 'Move it Launchies'. En ook die koorklanken zijn in meer tracks te horen. Een van de fraaiste voorbeelden daarvan is 'The Battle Room'. De strijkerostinato's en de koorklanken worden daarna vergezeld van een prachtige solo viool, die er bovenuit komt, met prachtige arpeggio's en samen met een volle underscore. Deze hoort zonder meer bij de fraaiste tracks van het album.

Beide 'Mind Game' tracks hebben een wat meer zweverige elektronische kleuring, maar door het gebrek aan melodie zijn ze toch een beetje aan de saaie kant. Ze fungeren hier een beetje als ingetogen intermezzo's tussen de meer bombastische klanken van de omliggende tracks.
Er zijn meer tracks van de score duidelijk minder fraai. Ze bestaan dan vooral uit sfeerbepalende muziek, die de spanning moet ondersteunen. In 'Stay Down', de tweede track op het album, is die muziek nogal grimmig gekleurd, vrijwel zonder enige melodie. Het werkt als een soort soundscape. Dat geldt ook voor een aantal andere tracks later op het album, die soms alleen maar lawaai produceren.
Andere tracks bestaan alleen uit melodieloze strijkerostinato's en zware percussie. Het klinkt wel heftig, maar het is nogal inhoudsloos. In 'Final Test' gaat dit maar liefst zes minuten door, met slechts een wat fraaier gedeelte tussen vier en vierenhalve minuut.

'Salamander Battle' is een fraaie track, waarin, evenals in eerdere tracks, koorklanken en koperblazers, samen met stevige percussieslagen voor een bombastische kleuring zorgen, in een mooie symfonische setting. 'Dragon Army' is eveneens een van de mooiere tracks. Een solo cello die fraai arpeggio's speelt, gaat dan aan de leiding, over de bombastische klanken van orkest en elektronische trukendoos heen.
De track 'Mazer Rackham' begint nogal saai, met een nogal melodieloze elektronische setting, maar halverwege komt de solo cello weer fraai terug, begeleid door koorklanken, orkest en percussie. In de eerste helft van 'Game Over' komt ook een mooie ingetogen melodie naar voren, maar halverwege valt de melodie weg en wordt het eerst saai en daarna grimmig.
In de track 'The Way We Win Matter' komt iets van de tragiek van de film naar voren, waarbij de centrale vraag aan bod komt of de manier waarop we een strijd winnen er toe doet, of dat alles geoorloofd is om te winnen. De solo cello komt weer terug na een nogal grimmig begin. Die cello speelt een wat treurige melodie, waarna koorklanken bijvallen met een tamelijk galmende vervorming. Vanaf pakweg vier minuten wordt de muziek weer fraai harmonisch in een wat melancholieke kleuring en komen ook de zware koperblazers erbij.
Ook in 'Ender's Promise' is de muziek bombastisch en groots, na een wat grimmig begin. De muziek is fraai symfonisch met orkestrale klanken, percussie en elektronische versterking. Deze bijzonder prettig stijl loopt bijna naadloos door in de afsluitende track 'Commander', waarin zeker ook de koorklanken weer een fraaie toevoeging zijn.

Kortom, met zijn muziek voor Ender's Game heeft Steve Jablonsky een overwegend fraaie score neergezet. Je moet wel een beetje houden van die bombastische Remote Control stijl, waarmee Hans Zimmer vroeger enorme successen had. Veel tracks zijn fraai melodieus, al ontbreekt hier de echt heroïsche kleuring, zoals Jablonsky die in andere scores liet horen. Maar de arrangementen zijn overwegend fraai symfonisch en pompeus, waarbij koorklanken en stevige percussie zeker meehelpen. Niet alles is even fraai, want er zijn een redelijk aantal tracks die vooral saai of eentonig zijn. Ik houd wel van deze RC-stijl en waardeer deze score dan ook met 79 uit 100 punten.