Dit is de derde recensie uit de Maurice Jarre serie.
Vorige:
Almost an AngelVolgende:
I Dreamed of AfricaDe Frans/Canadese oorlogsfilm
Au Nom de Tous les Miens (de internationale titel is For Those I Loved) vertelt het waargebeurde verhaal van de Pools-Joodse Martin Gray en is gebaseerd op zijn autobiografie. De film is geregisseerd door de fransman Robert Enrico (Le vieux Fusil, La Révolution Française). Er zijn zowel een Franstalige als een Engelstalige versie van de film opgenomen, waarbij de Engelstalige versie in de VS nog weer van Amerikaans-Engelse stemmen is voorzien. Ook is er gelijktijdig gefilmd om van de film een tv-serie te kunnen maken.
Het verhaal draait om de Pools-Joodse Martin Gray (Jacques Penot/Michael York), die in het getto van Warschau terecht komt, waar hij bij het verzet gaat. Maar hij wordt samen met zijn moeder en broers gearresteerd en ze belanden in het concentratiekamp Treblinka. Daar weet hij echter te overleven en zelfs te ontsnappen, waarna hij zich aansluit bij andere verzetsstrijders en meehelpt bij de opstand in het getto van Warschau. Na de moord op zijn vader sluit hij zich bij het Rode Leger aan en marcheert op naar Berlijn...
De muziek bij deze dramatische oorlogsfilm en de tv-serie is van Maurice Jarre. Jarre was toen al bezig met elektronische muziek, maar viel voor dit drama toch terug op een volledig orkestrale score. Daarbij heeft Jarre een best wel fraai hoofdthema gecomponeerd, die in verschillende instrumentaties en arrangementen voorbij komt in een behoorlijk aantal tracks. De dramatische impact van deze melodie laat daarbij steeds iets van hoop doorklinken in de muziek. Daarbij past Jarre de klanken van een solo accordeon toe, die enerzijds de dramatiek versterkt, maar anderzijds ook regelmatig iets van opgewektheid of soms zelfs vrolijkheid laat doorklinken.
De score bestaat uit tracks in diverse stijlen, die variëren van marsmuziek, compleet met snare-drums voor de militaire kleuring, bandmuziek voor scenes uit het lokale café, maar ook bijna slap-stick muziek, met de nodige staccato-klanken. De beide laatste werken een beetje als source-muziek.
De muziek die Jarre maakte heeft hij tegelijkertijd uitgewerkt voor zowel de bioscoopfilm als voor de tv-serie, waarbij dit album zowel de muziek voor de film bevat, als deels de nodige extra muziek die Jarre aanvullend voor de tv-serie heeft gecomponeerd. De eerste 16 tracks zijn daarbij gemaakt voor de film, de overige specifiek als aanvullende muziek voor de tv-serie.
Het album opent met de wat melancholiek gekleurde titeltrack van de film en serie, waarin het hoofdthema een paar keer voorbij komt. Jarre past hiervoor verschillende instrumentaties toe, variërend van koperblazers tot accordeon. Toch komt de muziek een beetje ongepolijst over en dat gebrek aan strakke leiding maakt zelfs dat het wat rommelig klinkt. Dat geldt voor veel meer muziek op dit album. Waar componisten en dirigenten als Jerry Goldsmith of Trevor Jones hun scores superstrak laten spelen, is dat bij deze score (en veel andere scores) van Jarre zeker niet het geval. De muziek klinkt daardoor ook wat meer gedateerd.
De accordeon die Jarre veelvuldig in de diverse tracks toepast geeft de muziek enerzijds een optimistische kleuring door de klank van het instrument, maar de melodieën geven er dan weer de nodige dramatiek aan, terwijl de muziek door die accordeon in combinatie met de arrangementen een wat Hebreeuwse of Joodse kleuring krijgen. Dat laatste aspect past natuurlijk perfect bij het verhaal van de film, maar om voortdurend naar te luisteren, los van de film, valt toch wat tegen. Dat is vooral zo wanneer de muziek een wat deuntjesachtig karakter krijgt, en dat gebeurt vaker dan gewenst.
Natuurlijk bevat het album ook tracks zonder accordeon. Vaak klinken dan andere solo-instrumenten, zoals viool, cello of piano. Evenzo vaak is er een combinatie van die instrumenten op orkestrale underscore. Op zich is dit fraaie muziek, maar er lijkt iets te ontbreken, waardoor de muziek net even te weinig aanspreekt. Misschien is het bezieling of emotionele kracht waaraan het toch wat ontbreekt. Het album lijkt soms meer marsmuziek te bevatten dan muziek die het hart raakt.
De specifiek voor de tv-serie gecomponeerde muziek is in tegenstelling tot die van de film veel ingetogener, vaak zelfs wat minimalistisch, met af en toe een wat jazzy karakter.
Kortom, met zijn muziek heeft Maurice Jarre voor het oorlogsdrama
Au Nom de Tous les Miens een volledig orkestrale score gecomponeerd, waarbij je een meeslepende score zou verwachten. Maar niets is minder waar. De score is niet meeslepend, hoewel er zeker goede tracks op het album aanwezig zijn. Het veelvuldige gebruik van de accordeon in combinatie met het wat Hebreeuwse karakter van de muziek, en daarbij de wat rommelige arrangementen of directie van het orkest maken deze score niet tot muzikaal avontuur die uitnodigt tot regelmatig opnieuw beluisteren. Het jazzy karakter van veel tracks van het tv-serie-deel helpt ook niet mee. De waardering komt daardoor niet hoger dan 62 uit 100 punten.