Bankmedewerker Christine Brown probeert indruk te maken bij haar baas, door een lening bij een klant niet te verlengen. Niet slim, want de klant vervloekt haar. Als deze vloek niet binnen drie dagen aan iemand anders word overgedragen, zal ze naar de binnenste cirkel van de hel belanden, en voor eeuwig branden. En met zo'n simpel idee, uitgewerkt tot een film maak je niet alleen je filmstudio met $50.000.000 als winst blij, maar als je dan ook nog besluit Christopher Young, door velen gezien als de beste horrorcomponist ter wereld, inhuurt voor je project, heb je sowieso al een schare trouwe fans. Sam Riami kennen we allemaal van de Spidermanverfilmingen. Drag me to Hell is een heerlijk uitstapje voor zowel de man zelf als voor ons. De smakelijke horrorfilm spat van het scherm.
Christopher Young was aanvankelijk een Jazz-drummer, maar toen hij de filmmuziek van Bernard Herrman (het waren misschien wel de hoge schrille strijkers in Psycho die de man aanspraken) hoorde, was hij overtuigt van zijn levensdoel. Filmmuziek maken. En gelukkig heeft hij dat waargemaakt. Want scores zoals Hellraiser, A Nightmare on Elm Street 2: Freddy's Revenge en Spiderman 3 waren toch allemaal wel erg fijn om te horen.
Drag me to Hell is een prachtige horrorscore geworden. Misschien wel een van de beste horrorscore's die we ooit hebben gehoord. Waar Young in de Hellraiser films elektronische stukken met sterke symfonische gedeeltes combineerde, gaat de man hier voluit aan de slag met het orkest, en een al even indrukwekkend koor.
Natuurlijk zijn er stukken underscore die soms even zijn geïnjecteerd met een synthesizer, maar veel minder dan we gewend zijn. In de eerste track, Drag me To Hell, weet je meteen waar je aan toe bent. Bombastisch koper en zwaar slagwerk, afgewisseld met een prachtige, griezelige viool, en niet te vergeten het orgel en het koor. Heerlijk. Het is aan de ene kant erg cliché, maar omdat het zo cliché is, en we de laatste jaren nou niet bepaald warm werden van horroscores zoals The Descent en The Uninvited, is het erg welkom. Naast de donkere, ruwe kant heeft Young ook hier en daar een rustpunt wat het album nog aangenamer maakt. Zo'n track is bijvoorbeeld Tale of a Haunted Banker. Het is kalm, en de strijkers klinken alleen op de achtergrond, waardoor het haast sprookjesachtige slagspel en de piano een maximaal effect hebben. De gehele score is een aangename chaos, met af en toe een kalm rustpunt, en prachtige passages waarin vooral de viool erg mooi klinkt. Voor Horrorfans is dit verplichte kost, voor liefhebbers van filmmuziek een prachtige toevoeging aan de verzameling, de de prijs meer dan waard is.