Honey, I Blew Up the Kid
Iscriviti ora!
Rimanete informati e richiedete l'accesso alle informazioni dei collezionisti!
Rimanete informati e richiedete l'accesso alle informazioni dei collezionisti!
| # | Traccia | Durata | |
|---|---|---|---|
| 1. | Main Title | 3:03 | |
| 2. | To the Lab | 1:53 | |
| 3. | Adam Gets Zapped | 0:35 | |
| 4. | Putting on Weight? | 1:19 | |
| 5. | Macrowaved | 3:15 | |
| 6. | How'd She Take It? | 3:11 | |
| 7. | Sneaking Out | 1:12 | |
| 8. | Don't Touch That Switch! | 0:26 | |
| 9. | The Bunny Trick | 2:41 | |
| 10. | Get Big Bunny | 4:11 | |
| 11. | Clear the Streets! | 3:00 | |
| 12. | Car Flight | 4:38 | |
| 13. | Ice Cream! | 3:47 | |
| 14. | Look at that Mother! | 2:26 | |
| 15. | That's All Folks! | 4:20 | |
| 39:57 |
Invia il tuo commento
Nascondi le recensioni in altre lingue
De komedie Honey, I Blew Up the Kid is het vervolg op de eerdere film uit 1989, Honey, I shrunk the Kids, die enorm succesvol was. Het vervolg, met dezelfde hoofdrolspelers en nu geregisseerd door Randal Kleiser, haalde het lang niet bij de eerste film, maar was toch een redelijk succes. Er kwam in 1997 nog een derde film, Honey, We shrunk Ourselves, maar die is nooit in de bioscopen beland en ging direct naar de (toen nog) video markt.
Het verhaal van Honey, I Blew Up the Kid speelt zich vijf jaar na de eerste film af. Vader Wayne is uitvinder en in het lab van het bedrijf waar hij werkt bezig met een stralingsmachine die voorwerpen kan vergroten. Hij is inmiddels hoofd van de afdeling geworden, tot groot misnoegen van een van zijn collega's. Met zijn vrouw Diane heeft hij er een kind bij gekregen, Adam, die inmiddels twee jaar oud is. Op een zaterdag besluit hij zijn kinderen en ook Adam mee te nemen naar het lab, om te proberen Adam's favoriete pop te vergroten. Maar terwijl Wayne en de andere kinderen naar de meters en knoppen kijken, klautert Adam uit z'n wandelwagen, op zoek naar z'n pop, die hij in de machine vindt. Als hij de pop wil pakken start juist de machine en Adam wordt gelanceerd, maar hij heeft niets en klautert terug in de wandelwagen. Thuisgekomen is het etentijd en ook de oppas is gekomen. Als Wayne weer vertrokken is, komt Adam bij de magnetron die zijn prakje verwarmt en hij begint blauw te stralen en wordt steeds groter...
Waar de muziek voor Honey, I Shrunk The Kids is gecomponeerd door James Horner, is de muziek voor deze opvolger van Bruce Broughton.
De score is een typische comedy-score. Het deuntjesgehalte is hoog. En dat is voor een aangename luisterbeleving vaak niet zo geweldig, wat ook hier het geval is. In de film zal de muziek vast prima z'n werk doen (ik heb de film niet gezien), maar om los van de film van te genieten valt nogal tegen.
Verreweg de meeste tracks kennen de typische stijl die je ook vaak hoort in scores voor animatiecomedy's of andere kolderieke films. Met veel gebruik van staccato-muziek en hoge en lage blazers wordt een sfeertje gecreëerd. De strijkers zorgen, vaak samen met de blazers voor de nodige spanning, waarbij de grote tempowisselingen een beeld geven van de gebeurtenissen in de film. Als het personage snel loopt gaat de muziek up-tempo, als hij zich even verschuilt staat de muziek plotseling bijna stil, als hij trippelt, dan trippelt de muziek mee. Mickey mousing noemen ze dat. En daar heeft deze score veel last van. Het maakt de muziek niet erg prettig beluisterbaar, vaak is het zelfs erg irritant.
Een ander type muziek komt wanneer het spannend wordt. Dan krijgt de muziek last van de zenuwen en gaat het tempo samen met de hartslag omhoog. Het is dan niet meer gewoon up-tempo, maar de violen en andere instrumenten krijgen dan een snelheid waarbij je je afvraagt hoe de instrumentalisten dat zo synchroon voor elkaar krijgen. Knap werk!
De muziek voor de film is dan ook niet gecomponeerd om een fraaie muzikale achtergrond te bieden, waarin de emoties verklankt worden, maar het is vooral een versterking van de kolderieke belevenissen in de film. En dan krijg je Comedy Caper-achtige muziek, tenminste als dat de bedoeling is, want het hoeft natuurlijk niet persé. Er zijn zeker ook genoeg comedy scores die wel voldoende ruimte voor diepgang hebben, natuurlijk wel afhankelijk van het verhaal in de film. En bij kolderieke films is die ruimte logischerwijs toch wel beperkt.
De enige momenten op deze score die wat meer emotie kennen zitten aan het einde. Met name de track 'Look at that Mother!' bevat de nodige symfonische muziek met een prachtige melodie, de melodie van het thema, helaas af en toe verstoord door comedyklanken. 'Ice Cream' sluit eveneens af met de mooie gedragen klanken van het thema, terwijl ook tussen sommige andere tracks van de score mooie gedragen stukjes zitten, maar ook die zijn vaak niet meer dan een tiental seconden lang. Alleen de track 'Sneaking Out' bevat ongeveer driekwart minuut aan rustige muziek met daarin het thema verwerkt.
Kortom, de score voor Honey, I Blew Up the Kid is alleen prettig te beluisteren als je een fan bent van doldwaze comedyklanken. Verwacht geen mooie melodieën of fraaie orkestrale thema's, hoewel die wel in de score voorkomen, maar slechts in een paar tracks en meestal heel kort. Verder is de score vooral een deuntjes score in die typerende comedy-setting. Dus geen melodieën, maar alleen versterking van de kolderieke belevenissen in de film. Als kolderieke score is de muziek zonder meer van hoog niveau, maar om los van de film te beluisteren is niet zo geweldig. De waardering als luisterscore is dan ook niet meer dan 47 uit 100 punten.
Het verhaal van Honey, I Blew Up the Kid speelt zich vijf jaar na de eerste film af. Vader Wayne is uitvinder en in het lab van het bedrijf waar hij werkt bezig met een stralingsmachine die voorwerpen kan vergroten. Hij is inmiddels hoofd van de afdeling geworden, tot groot misnoegen van een van zijn collega's. Met zijn vrouw Diane heeft hij er een kind bij gekregen, Adam, die inmiddels twee jaar oud is. Op een zaterdag besluit hij zijn kinderen en ook Adam mee te nemen naar het lab, om te proberen Adam's favoriete pop te vergroten. Maar terwijl Wayne en de andere kinderen naar de meters en knoppen kijken, klautert Adam uit z'n wandelwagen, op zoek naar z'n pop, die hij in de machine vindt. Als hij de pop wil pakken start juist de machine en Adam wordt gelanceerd, maar hij heeft niets en klautert terug in de wandelwagen. Thuisgekomen is het etentijd en ook de oppas is gekomen. Als Wayne weer vertrokken is, komt Adam bij de magnetron die zijn prakje verwarmt en hij begint blauw te stralen en wordt steeds groter...
Waar de muziek voor Honey, I Shrunk The Kids is gecomponeerd door James Horner, is de muziek voor deze opvolger van Bruce Broughton.
De score is een typische comedy-score. Het deuntjesgehalte is hoog. En dat is voor een aangename luisterbeleving vaak niet zo geweldig, wat ook hier het geval is. In de film zal de muziek vast prima z'n werk doen (ik heb de film niet gezien), maar om los van de film van te genieten valt nogal tegen.
Verreweg de meeste tracks kennen de typische stijl die je ook vaak hoort in scores voor animatiecomedy's of andere kolderieke films. Met veel gebruik van staccato-muziek en hoge en lage blazers wordt een sfeertje gecreëerd. De strijkers zorgen, vaak samen met de blazers voor de nodige spanning, waarbij de grote tempowisselingen een beeld geven van de gebeurtenissen in de film. Als het personage snel loopt gaat de muziek up-tempo, als hij zich even verschuilt staat de muziek plotseling bijna stil, als hij trippelt, dan trippelt de muziek mee. Mickey mousing noemen ze dat. En daar heeft deze score veel last van. Het maakt de muziek niet erg prettig beluisterbaar, vaak is het zelfs erg irritant.
Een ander type muziek komt wanneer het spannend wordt. Dan krijgt de muziek last van de zenuwen en gaat het tempo samen met de hartslag omhoog. Het is dan niet meer gewoon up-tempo, maar de violen en andere instrumenten krijgen dan een snelheid waarbij je je afvraagt hoe de instrumentalisten dat zo synchroon voor elkaar krijgen. Knap werk!
De muziek voor de film is dan ook niet gecomponeerd om een fraaie muzikale achtergrond te bieden, waarin de emoties verklankt worden, maar het is vooral een versterking van de kolderieke belevenissen in de film. En dan krijg je Comedy Caper-achtige muziek, tenminste als dat de bedoeling is, want het hoeft natuurlijk niet persé. Er zijn zeker ook genoeg comedy scores die wel voldoende ruimte voor diepgang hebben, natuurlijk wel afhankelijk van het verhaal in de film. En bij kolderieke films is die ruimte logischerwijs toch wel beperkt.
De enige momenten op deze score die wat meer emotie kennen zitten aan het einde. Met name de track 'Look at that Mother!' bevat de nodige symfonische muziek met een prachtige melodie, de melodie van het thema, helaas af en toe verstoord door comedyklanken. 'Ice Cream' sluit eveneens af met de mooie gedragen klanken van het thema, terwijl ook tussen sommige andere tracks van de score mooie gedragen stukjes zitten, maar ook die zijn vaak niet meer dan een tiental seconden lang. Alleen de track 'Sneaking Out' bevat ongeveer driekwart minuut aan rustige muziek met daarin het thema verwerkt.
Kortom, de score voor Honey, I Blew Up the Kid is alleen prettig te beluisteren als je een fan bent van doldwaze comedyklanken. Verwacht geen mooie melodieën of fraaie orkestrale thema's, hoewel die wel in de score voorkomen, maar slechts in een paar tracks en meestal heel kort. Verder is de score vooral een deuntjes score in die typerende comedy-setting. Dus geen melodieën, maar alleen versterking van de kolderieke belevenissen in de film. Als kolderieke score is de muziek zonder meer van hoog niveau, maar om los van de film te beluisteren is niet zo geweldig. De waardering als luisterscore is dan ook niet meer dan 47 uit 100 punten.
Honey I Shrunk the Kids is a late 80's kids classic with bags of humour and plenty of impressively imaginative special effects. It's a family orientated update on those incredible shrinking man movies of the 1950's. Naturally, the sequel requires the same but different and so instead of ant sized teenagers we get a toddler who ends up the size of a block of flats. The original film is somewhat infamous, musically, for the legal grief that James Horner got for pilfering Nino Rota's zany theme from Amarcord. Someone had to notice in the end. While nowhere near as successful in terms of quality assignments, Bruce Broughton is a much more original and interesting composer. It's true that Honey, I Blew Up the Kid has its Carl Stalling moments, but, like Alan Silvestri, Broughton's style fits Stalling's classic manic cartoon musical groove like a glove.
Two main themes dominate; the first is a quirky theme for Rick Moranis' mad-inventor dad and the second is a sweet lullaby for the ever expanding toddler. The latter can become a little more sweeping where necessary, but the former is most malleable, endlessly varied and shaped to fit under Broughton's busy action music. Perhaps the highlight of this is the boisterous four and a half minutes of Car Flight which races around energetically, Broughton's bristling orchestration pitched perfect to sustain the momentum, but without becoming overcrowded. Although Broughton isn't afraid to wear his heart on his sleeve from time to time, there is a cheerful breeziness throughout the quieter sections that prevents maudlin and the kind of sugary melodrama that dogs even the most delightful of family scores.
While it doesn't quite rank with his greatest dramatic efforts such as Tombstone or even Lost in Space, Honey, I Blew Up the Kid is a disarmingly infectious delight. That Broughton isn't a regular composer for more high quality family films - imagine what he could do with a Pixar film, or even one of Disney's song-free recent outings such as Atlantis; Broughton is certainly the equal of James Newton Howard or Randy Newman. Still, we can enjoy this past glory, a witty, tuneful and memorable score with rarely a weak moment, all capped by some terrific playing by the Hollywood musicians and the kind of recording clarity that even a Deutsche Grammophon engineer would be proud of. Sadly a touch difficult to find these days, but something to snap up without hesitation if a copy should present itself.
Two main themes dominate; the first is a quirky theme for Rick Moranis' mad-inventor dad and the second is a sweet lullaby for the ever expanding toddler. The latter can become a little more sweeping where necessary, but the former is most malleable, endlessly varied and shaped to fit under Broughton's busy action music. Perhaps the highlight of this is the boisterous four and a half minutes of Car Flight which races around energetically, Broughton's bristling orchestration pitched perfect to sustain the momentum, but without becoming overcrowded. Although Broughton isn't afraid to wear his heart on his sleeve from time to time, there is a cheerful breeziness throughout the quieter sections that prevents maudlin and the kind of sugary melodrama that dogs even the most delightful of family scores.
While it doesn't quite rank with his greatest dramatic efforts such as Tombstone or even Lost in Space, Honey, I Blew Up the Kid is a disarmingly infectious delight. That Broughton isn't a regular composer for more high quality family films - imagine what he could do with a Pixar film, or even one of Disney's song-free recent outings such as Atlantis; Broughton is certainly the equal of James Newton Howard or Randy Newman. Still, we can enjoy this past glory, a witty, tuneful and memorable score with rarely a weak moment, all capped by some terrific playing by the Hollywood musicians and the kind of recording clarity that even a Deutsche Grammophon engineer would be proud of. Sadly a touch difficult to find these days, but something to snap up without hesitation if a copy should present itself.