The Lone Ranger


Intrada Walt Disney (0050087285814)
Film | Data di rilascio: 02/07/2013 | Rilascio pellicola: 2013 | Formato: CD, Digital Download
 

Iscriviti ora!

Rimanete informati e richiedete l'accesso alle informazioni dei collezionisti!





 

# Traccia   Durata
1.Never Take Off the Mask1:08
2.Absurdity4:58
3.Silver4:00
4.Ride4:17
5.You've Looked Better3:09
6.Red's Theater of the Absurd3:02
7.The Railroad Waits for No One3:09
8.You're Just a Man in a Mask4:14
9.For God and for Country4:53
10.Finale9:51
11.Home6:55
 49:36
Invia il tuo commento Nascondi le recensioni in altre lingue

 

The Lone Ranger - 09/10 - Revisione del Sander Neyt, presentato a (Olandese)
Tonto: to Reid Eight men rode into canyon... I dug seven graves. Horse says, you are spirit walker: a man who has been to the other side and returned, a man who cannot be killed at all...

Het moet niet makkelijk zijn om Hans Zimmer te zijn. Het is een man met vele kwaliteiten maar hoe hard hij ook zijn best doet, er zijn altijd mensen die hem afkraken. Het is natuurlijk niet meer dan normaal dat een componist zijn fans heeft, maar inzake Zimmer ligt dat iets moeilijker. Hij heeft zijn voorstanders en zijn tegenstanders. Zijn voorstanders hemelen zijn werk op, zeggen dat er nog nooit zo’n goede componist bestaan heeft en gaan helemaal op in zijn composities. De tegenstanders van Zimmer melden dat hij een luie componist is, die al lang over zijn hoogtepunt heen is, en zichzelf altijd maar kopieert. Deze recensent zal zich meer bij de eerste groep scharen. Maar het is natuurlijk wel een feit dat Hans Zimmer een beetje ‘verzwakt’ is in de loop der jaren. Ja, Man Of Steel was wel een goede score, maar echt speciaal was hij niet. Hoopten wij niet allemaal dat Zimmer zou terugkeren naar de gloriejaren van Sherlock Holmes, Pirates en natuurlijk The Da Vinci Code. Wel, dames en heren. Hij is teruggekeerd.
Want met veel geluid stelt Hans Zimmer zijn score voor “The Lone Ranger” voor. “The Lone Ranger” is jammer genoeg geflopt in de Box Office, en ik vraag mij af waarom. De film heeft natuurlijk zijn fouten, maar om te zeggen dat hij zo slecht is, daar kan ik niet bij. Meer zelfs, het overtreft zelfs de twee sequels van de Pirates reeks. Maar tijd om over de muziek te praten, want die is gewoonweg meesterlijk.

DE THEMA’S
Hans Zimmer heeft altijd al gezegd dat hij een western van muziek wou voorzien, en nu hij de kans te pakken had, zou hij het niet meer laten schieten. En dat merk je aan de muziek. The Lone Ranger kent drie grote thema’s. Het eerste thema dat op de score tevoorschijn komt is het actie thema. Voor het eerst te horen in “Absurdity”. Puristen gaan zeggen dat het thema het zoveelste thema is van Zimmer. Mensen die gaan geeuwen omdat het zo overbekend klinkt. Wel, luister eens beter zou ik dan zeggen. Want het thema is slimmer bedacht dan dat je zou denken. Zimmer begint het thema met een ietwat vreemd fluitje dat eigenlijk al het thema speelt. Dan begint Zimmer aan zijn opbouw, en wisselt het bombastische orkest goed af met het fluitje dat af en toe eens terugkeert. Die afwisseling zorgt ervoor dat je als luisteraar telkens interesse hebt in wat er gespeeld wordt. Nog een voordeel van deze score. De Synthesizers zijn wel aanwezig, maar ze worden op een niet storende manier gebruikt, wat Zimmer wel eens durft vergeten.
In Silver krijgen we het hoofdthema te horen. En verrassend genoeg is het hoofdthema vrij sober en vrij intriest. Niet het bombastische dat we gewoon zijn. Het thema is gewoonweg fantastisch. Ook al is het gebaseerd op een Iers volkslied, het is toch Zimmer die er zijn eigen draai aan heeft. De melodie is prachtig vormgegeven, en pakt de luisteraar zo mee naar het wilde westen. Ook hier wisselt Zimmer af met zijn instrumentatie. Waar soms één enkele viool het thema brengt, pakt soms het orkest de boel helemaal over, waarna terug de viool tevoorschijn komt. Op het einde van het nummer krijg je zelfs zo’n mooie versie te horen dat je nekharen er onmiddellijk van overeind komen van de schoonheid.
Het derde thema is het liefdesthema. Voor het eerst te horen in “Ride” maar heeft een mooiere versie in “Home”. In “Ride” kom je het thema tegen na een geweldige ode aan Ennio Morricone (Zimmer kon het niet laten, met goede redenen natuurlijk). Het liefdesthema is zowaar het mooiste van deze score! Meer zelfs het is zelfs één van de mooiere dingen dat hij de afgelopen jaren heeft geschreven. Het is teder, zacht en romantisch. De synthesizers zijn volledig gebannen en het orkest draagt heel het stuk. Wat een verademing om gewoon nog eens werk van Zimmer te horen zonder de synthesizers.

Even een klein tussendoortje vooraleer ik overga naar de volgende sectie in mijn recensie. Hans Zimmer heeft Jack White vervangen als componist van deze film. Op zich misschien een vreemde gedachte, om iemand te vervangen die zo gewild was door de regisseur. Maar als je luistert naar “Red’s Theater Of The Absurd” dan weet je meteen waarom White vervangen is geweest.

ACTIEMUZIEK
Zimmer is natuurlijk heer en meester in de actiemuziek. En dat laat hij hier nogmaals zien. Er staan op deze score twee grote actietracks (Finale even buiten beschouwing gelaten). En die twee tracks zijn meesterlijk opgebouwd. Natuurlijk komt het actiethema terug maar de omliggende muziek is even sterk. Vooral “For God And For Country”. Zimmer gaat de epische toer op. Hij introduceert een geweldig koor dat in het latijn meezingt. Van deze keer geen verzonnen taal of Engels. Nop, Zimmer koos voor Latijn, en dat is altijd een zeer goede keuze. Episch, een goed ritme en een fantastische orkestratie, wat moet een mens meer hebben?

FINALE
Wel de Finale moeten we hebben! Na “For God And For Country” komt het bekende trompetgeschal dat William Tell aankondigt. Een geweldige track dat Zimmer tot een goed einde heeft weten brengen. Het bekende muziekstuk heeft Zimmer volledig naar zijn hand weten te zetten. Het klinkt heel Zimmeriaans aan en dat is natuurlijk de bedoeling. Ook hulde aan Geoff Zanelli die William Tell ook heeft gearrangeerd samen met Zimmer. Maar waarom is deze track zo geweldig? William Tell kennen we toch allemaal? Wel het is zo. De thematiek van Zimmer zit verwerkt in de overture van William Tell. En het is zo goed gedaan dat je het als luisteraar zelfs niet door hebt. Deze recensent heeft ook een aantal keer moeten luisteren vooraleer ik dat door had. Op het einde gaat Zimmer zelfs een stapje verder. William Tell geld dan enkel als basis voor de muziek van Zimmer die er mooi boven wordt gespeeld. Dus verdient Zimmer Credit voor deze vondst? Zeker en vast. Ook al was William Tell de begintune van de serie. Zimmer was niet verplicht om dit thema te gebruiken. Hij kon het ofwel niet gebruikt hebben, ofwel maar één keer sporadisch. Neen, wat doet hij? Hij vult er zijn finale met op, samen met zijn eigen composities, en het resultaat is één van de beste stukken filmmuziek van de beste jaren. Ook al is William Tell zo oud als de straatstenen, Zimmer arrangeerde het, adapteerde het, vermengde het met zijn composities en het resultaat is verbijsterend.

CONCLUSIE
Is Zimmer er in geslaagd om een goede score te schrijven? Zeker en vast. Het is zijn beste score sinds Sherlock Holmes. Een score met geweldige thema’s, geweldige actiemuziek en een geweldige finale. Enkel jammer van het nummer van Jack White, dat haalt de score toch één punt naar beneden. Maar wil je een goede Zimmer score kopen, de beste sinds Sherlock Holmes, spoed u naar uw plaatselijke platenboer! Nog even iets vermelden qua prijs. De score is uitgebracht door Intrada, waardoor het prijsje iets naar omhoog gaat, maar laat u daar niet door tegenhouden. Het is gewoonweg de moeite waard. Een dikke 9 voor The Lone Ranger!
The Lone Ranger - 08/10 - Revisione del Mitchell Tijsen, presentato a (Olandese)
Hans Zimmer is en blijft een grote naam in de filmmuziekwereld door zijn eigen stijl en ideeën. Zo bracht hij met Inception een speciale score en heeft ook Man of Steel bijzonderheden die de score zo speciaal maken. Voor The Lone Ranger haalt hij niets nieuws uit de kast maar gaat hij door op de tour van Rango en Sherlock Holmes. The Lone Ranger is een combinatie van beide scores en daarom ook totaal niet origineel. Toch heb ik wel op veel momenten kunnen genieten van de score, hieronder vindt u mijn recensie...

De score begint met een viool die een vreemde melodie speelt, in track 2 maken we kennis met de Rango-stijl van componeren. Een vreemd fluitje met daarachter het bombastische orkest die af en toe op de voorgrond treedt. Het orkest krijgt vaak een grote rol en treedt in tracks als ‘Absurdity’ veel op de voorgrond met als kenmerk de snelle melodie en de percussie. We horen het actietheme van de film en deze, ik kan niet anders zeggen, ligt wel lekker in het gehoor. Wat Marco Beltrami niet kan met underscore kan Hans Zimmer wel; hij laat ons kennis maken met verschillende melodieën waardoor het leuk is om te blijven luisteren naar de score. Zo laat hij ons in ‘Silver’ de Main Theme van de film horen (met het aparte fluitje en het orkest). De viool vertolkt opnieuw de hoofdrol en speelt een melodie die gebaseerd is op Ierse Mars genaamd: Battle of Aughrim. Ondanks enkele gelijkenissen met andere scores van Zimmer en het Ierse bestaande stuk luistert ook Silver goed weg door de variaties in melodie en instrumenten. Zo horen we niet alleen één viool maar wisselt Zimmer dit af met een fluit en een heel orkest.

De echte western begint pas in ‘Ride’, deze track begint op een geweldige manier en knalt de speakers uit! Rond de 0:50 maken we kennis met het emotionele (en/of liefdesthema) van de film die wel meerdere keren terug komt in verschillende tracks. Een minpunt van de score beschouw ik toch wel ‘Red’s Theater of the Absurd’, in deze track horen we een soort dronkemans-thema die mij sterk doet denken aan Sherlock Holmes. Deze track verpest naar mijn mening de sfeer en sla ik liever over. Gelukkig keert Zimmer weer sterk terug in ‘Railroads Waits for no One’, daar begint hij met de oude vertrouwde snelle strijkers, de langzame blazers en de percussie die het geheel opvullen. Ook in ‘For God and for Country’ horen we de herkenbare stijl van Zimmer, een track die zo in Rango of Pirates of the Caribbean had gekund, de reden dat deze track zich onderscheidt van de rest van de score is het feit dat hier ook een koor te horen is. Het niveau van The Da Vinci Code komt lichtelijk terug; Zimmer haalt alles uit de kast. Ook ‘Finale’ is natuurlijk een track om niet te missen, deze heerlijke Suite zorgt voor een grote glimlach op mijn gezicht omdat ik de William Tell Overture herken in deze Suite. De Tell Overture wordt mooi neergezet door het orkest en op z’n Zimmeraans gespeeld; met de nodige percussie zodat het een bombastisch geheel wordt.
Natuurlijk knap om William Tell erin te verwerken maar of Zimmer daar echt credit voor moet verdienen? Het orkest speelt fenomenaal maar het is en blijft niet de compositie van Zimmer dus eigenlijk vind ik het eerder makkelijk dan geniaal bedacht. Toch wil ik benadrukken dat Zimmer er toch zijn eigen draai aan heeft kunnen geven, je hoort meteen dat je te maken hebt met Zimmer dankzij zijn bombastische invloeden. Toch is de echte finale ‘Home’, hierin geen klassieke melodieën maar gewoon puur Hans Zimmer. Het emotionele (en/of liefdesthema) keert terug en is naar mijn mening een prima afsluiter van de score.

De score is niet ontzettend origineel, er zijn veel tracks gewoon op de automatische piloot geschreven en doen mij denken aan zijn eerdere scores zoals: Rango, Pirates of the Caribbean en Sherlock Holmes. Toch zijn er nieuwe thema’s te horen, zoals in ‘ Home’ en ‘Ride’ en verwerkt Zimmer een klassiek stuk in zijn score. Ondanks dit mooie stuk en de nieuwe thema’s beschouw ik The Lone Ranger toch niet als een pareltje in Zimmer’s filmografie. Het is een normale score die veel standaard muziek bevat maar toch wel weet te boeien door de leuke variaties, het klassieke thema en de stijl van Hans Zimmer. Het is voor componisten erg lastig om actiemuziek te schrijven, hoe blijf je origineel en boeiend? Zimmer weet hier als geen ander raad mee en bewijst dat in deze score die ondanks de vele herhalingen uit voorgaande scores leuk is om naar te luisteren. Een 7,5 (afgerond een 8).
The Lone Ranger - 07/10 - Revisione del Guy Verfaillie, presentato a (Olandese)
The Lone Ranger” is de tweede zomer blockbuster waar Hans Zimmer voor de muziek mocht zorgen. Weer deed hij dit niet alleen. Hij omringde zich andermaal met onder meer Lorne Balfe, Rupert Gregson-Williams en Geoff Zanelli. Jammer dat er op de hoes van de CD niet duidelijker wordt vermeld welke componist nu uiteindelijk verantwoordelijk is voor de ene of andere track.

Al bij al is “The Lone Ranger” middelmaats. Nochtans is de begintrack ‘Never Take off the Mask’, welke start met een klagende viool, veelbelovend. De track is echter veel te kort. De tweede track ‘Absurdity’ voelt echter onmiddellijk te vertrouwd aan. De melodie ontbreekt aan elke vorm van originaliteit en ben ik eerlijk gezegd wat beu gehoord. Er zijn twee mooie momenten ‘Ride’ en ‘Home’. Voor “Ride’ heeft Zimmer zich laten inspireren door de meester van de spaghetti westerns “Ennio Morricone”. De rest van de tracks zijn de zoveelste variatie op wat Zimmer ons in het verleden reeds heeft voorgeschoteld

‘Final’ is een mooie samensmelting van de moderne Zimmer-sound en het thema van de oude tv-reeks ‘The Lone Ranger’. Hier verdient Geoff Zanelli een dikke pluim voor het arrangement van Rossini’s “William Tell Ouverture”. Zanelli had, naast Hans Zimmer, vooraan op de cover van de CD vermeld dienen te worden.

Zimmer op automatische piloot – zo zou je “The Lone Ranger” het best kunnen omschrijven. Niet slecht, maar ook niets bijzonder. Zimmer lijdt aan het fenomeen dat je op een bepaald moment bij vele componisten ontdekt: het steeds weer kopiëren van eigen werk. Zimmer gaat dan ook al vele jaren mee. Zelf volg ik zijn werk sinds “A World Apart” en “Rainman”. Hij bracht een verfrissende wind in de filmmuziekwereld. Hij leverde een aantal pareltjes af zoals “Beyond Rangoon”, “Crimson Tide”, “Green Card”, “The Lion King” en de laatste jaren “The Last Samurai”, “Kung Fu Panda 2”, “A Thin Red Line”…

Persoonlijk vond ik “The Dark Knight” – trilogie en “Sherlock Holmes” minder geslaagd. “Man of Steel” vond ik verschrikkelijk. Dit is natuurlijk een persoonlijke appreciatie en ik begrijp ten volle dat vele mensen deze soundtracks wel enorm appreciëren. Wat ik meemaak bij Hans Zimmer heb ik ook al gehad bij onder meer James Horner. Steeds weer tappen ze uit hetzelfde vaatje.

Op dergelijke momenten wordt je al liefhebber van filmmuziek gestimuleerd om op ontdekking te gaan naar nieuw componisten met een ander geluid. En af en toe kan je een pareltje ontdekken zoals recent: “The Mortal Instruments: City of Bones” van Atli Örvarsson, “Summer in February” van Benjamin Wallfisch en “Europa Report” van Bear McCreary.
Dus een soort oproep aan de bezoekers van deze site: “Verruim jullie horizon”. Er zijn nog andere componisten dan Hans Zimmer die aandacht verdienen.
The Lone Ranger - 07/10 - Revisione del Damien , presentato a (Francese)
Pourtant attaché au projet 'The Lone Ranger' depuis le début, le rocker Jack White s'est retiré quelques mois avant la sortie et fut rapidement remplacé par Hans Zimmer, grand ami et fidèle collaborateur du réalisateur Gore Verbinski ('The Weather Man', 'Pirates of the Caribbean', 'Rango'). Une certaine impression se dégage toutefois de l'écoute de cette bande originale: Zimmer a accepté le projet pour dépanner son ami, mais ne semblait pas particulièrement passionné. Qu'on se rassure tout de même: c'est un joli travail, propre et soigné et qui accompagne parfaitement le film. Seulement, les connaisseurs remarqueront un certain manque d'inspiration ou d'ambition d'un motif récurrent ('Absurdity'), qui semble tout droit venu d'un 'Pirates of the Caribbean', avec une petite touche d''Angels & Demons'. A moins qu'il ne s'agisse là d'une demande explicite des producteurs, qui ont tout fait pour rattacher 'The Lone Ranger' à 'Pirates des Caraïbes' dans la promotion. De même, 'Home' ressemble parfois étrangement au célèbre 'Time' ('Inception'). Mais il serait injuste de s'attarder sur ces similitudes, qui ne dépendent pas toujours du compositeur. 'Ride' est un vrai morceau western, 'Silver' est une magnifique mélodie... et 'Finale' une véritable bombe qui, durant 10 minutes épiques, livre une réinterprétation aussi intelligente qu'époustouflante de l'ouverture 'William Tell' de Rossini, entrecroisée avec plusieurs thèmes originaux du long métrage. Un album dont le niveau général oscille entre moyen et bon, avant de nous surprendre avec ses 10 minutes d'excellence.
The Lone Ranger - 09/10 - Revisione del Thomas Jenkins, presentato a (Inglese)
The majority of this score comes in the form of Hans Zimmer's tribute to classic western scoring filtered through his own more modern mannerisms. There's brutally engaging action, Jack Sparrow/Sherlock Holmes-adjacent material for Depp's Tonto, wacky saloon music, a wonderful Morricone tribute, and a sweepingly cathartic (if a bit derivative) finale. What elevates this score from an 8/10 to a 9, however, is the centerpiece action cue. Geoff Zanelli's reworking of the William Tell Overture Finale for the film's action climax is a ten minute, fully symphonic whirlwind of through composed action and many of the score's themes blended expertly with the famous Rossini material. Sometimes the overture's themes are bursting forth with full bravado; sometimes the rhythmic pattern plays a supporting role while Zanelli and Zimmer let rip with some of the score's original material. Effing fantastic piece, one of the best in film music history.
The Lone Ranger - 10/10 - Revisione del R C, presentato a (Olandese)
Even een korte reactie op de recensie van Mitchell Tijsen over The Lone Ranger.
De Willem Tell-ouverture is geen toeval. Het is altijd de begintune geweest van The Lone Ranger hoorspelen op de Amerikaanse radio. Vandaar de link.
Dus of Zimmer daar credit voor moet krijgen? Geen idee, maar hij was wel min of meer verplicht het thema te gebruiken.
Zelf ben ik absoluut geen kenner, maar mijn echtgenoot Ken Broeders wel.
Terwijl hij tekent luistert hij onafgebroken naar filmmuziek en Zimmer behoort tot zijn favorieten.
Original Hans Zimmer score for Gore Verbinski take on legendary western icon gets CD release from Walt Disney Records/Intrada co-brand. Arnie Hammer, Johnny Depp create Lone Ranger & Tonto characters, Zimmer accompanies with charged, action-oriented score with abundance of kinetic rhythms, pulsating ostinatos. Melody plays large roll as well, while solo violin allows darker, reflective moments to have their say. Lengthy 'Finale' affords Rossini chestnut William Tell Overture to sound off, upon which Zimmer builds dynamic variants of his own thematic elements around familiar Rossini strains. Dynamite piece is a tour-de-force of arrangement melding with composition, with non-stop driving rhythms name of the game! Some of Zimmer's richest, most energetic writing on display. Hi-Yo, Silver! Away!

Altre versioni di The Lone Ranger (2013):

Lone Ranger: Wanted, The (2013)
Lone Ranger, The (2013)


Segnala un errore o inviaci ulteriori informazioni!: Accesso

 



Di Più