Tabarly

De film Tabarly is een Franse documentaire over het leven van zeezeiler Eric Tabarly. Begonnen als officier bij de Franse Marine is hij uiteindelijk zeezeiler geworden, waarbij hij vele wedstrijden won en er steeds naar streefde zo snel mogelijk de zeeën over te steken. Zijn zeilschip heette de Pen Duick, een Bretonse naam, en elk volgend schip kreeg dan een volgnummer. Zo voer hij in de Pen Duick II, III en IV.
De documentaire verscheen tien jaar nadat de zeezeiler met z'n schip is vergaan in de Ierse zee op 13 juni 1998, met filmbeelden van zijn roemruchte tochten en wedstrijden. Het commentaar bij de film is van Tabarly zelf. Deze documentaire van filmmaker Pierre Marcel is door de critici goed ontvangen.

De muziek bij de film is gecomponeerd door Yann Tiersen, die hier opvallend opgewekte muziek voor componeerde. Een ander opvallend aspect is dat Tiersen zelf alle instrumenten bespeelt. En dan gaat het niet alleen om de piano of het keyboard, maar ook om instrumenten als viool, diverse gitaren, cello, drums, klarinet, hobo, fagot, glockenspiel, ukelele, marimba, fluit en zo nog een paar. Maar de piano blijft voor Tiersen toch verreweg het belangrijkste instrument.

Voor de score heeft Tiersen een aantal prachtige melodieën gecomponeerd, die vooral op de piano worden uitgewerkt in de voor Tiersen zo kenmerkende vlotte stijl. Dat is gelijk al vanaf de openings- en titeltrack te horen. Na een aantal inleidende klanken begint er na ongeveer 50 seconden een heerlijke melodie op piano te lopen, met een mooie opgewekte kleuring en een lichte underscore.
De klankkleur is in de track 'Naval' duidelijk anders. Hier hoor je een veel melancholiekere melodie en setting. Wel blijven de snelle hoge tonen de dienst uitmaken en vullen de lagere tonen van de linkerhand de melodie in. In een deel van de track, die wat langzamer is, wordt dit omgedraaid, om naar het einde weer terug te draaien. Een mooie track, met een licht tragische melodie.
In de track 'II' zet Tiersen stevig in met forse pianoklanken. Naar het einde van de track hoor je dan een paar zware misthoorns klinken.
Een afwijkende track is 'Au-Dessous du Volcan', waarin de piano niet voorkomt. Gastmuzikant Marc Sens speelt hierin op de elektrische gitaar en Christine Ott bespeelt een wat onbekender instrument, namelijk de Ondes Martenot (wat ook de Nederlandse naam is). Dit is een instrument dat klinkt als een synthesizer keyboard, maar dan van ver voor het synthesizer tijdperk, want het instrument is al in de twintiger jaren van de vorige eeuw ontwikkeld. Het principe en de klank lijken wel wat op die van de theremin. Een Ondes Martinot heeft een klavier, maar kan daarmee ook vibrato's opwekken, die je ook in deze track van de score voorbij hoort komen. Alle andere in de track gebruikte instrumenten worden door Tiersen bespeeld.
Net als bij de vorige track komt ook in 'IV' geen piano voor. Tiersen tokkelt hier op een Spaanse gitaar en combineert dat met de ukelele. Alleen jammer dat je bij de toonwisseling zo goed de vinger over de snaar hoort schuren. Of misschien hoort dat wel bij de charme van de track.
Ook de tracks '1976' en 'Yellow' kennen een uitgebreid instrumentengebruik, allemaal bespeeld door Tiersen en prettig in elkaar gemixt, met gebruik van viool, altviool, cello, klarinet, vibrafoon, hobo, fagot en nog een aantal percussieinstrumenten.

Vanaf de track 'Point Zéro' blijft de muziek beperkt tot de zeer aangename pianoklanken van Tiersen. Met name de tracks 'Point Zéro' en '8 mm' zijn bijzonder mooi en ingetogen gespeeld, met een gevoelige melodie. Andere hebben een wat dramatischer klankkleur.

De afsluitende track 'Eire' heeft weer geen pianoklanken en is de minst aangename van het hele album, omdat dit een soort doorlopende, wat schurende vioolklank is, zonder melodie. Voor de film een logische keuze, omdat daarin het besef doordringt dat een mens, die de golven altijd wist te bedwingen, door de golven verzwolgen is. Maar om los van de film naar te luisteren is weliswaar acceptabel, maar niet erg aangenaam.

Kortom, met zijn score voor de documentairefilm Tabarly heeft Yann Tiersen een erg aangename score gecomponeerd, met veel gebruik van prachtige pianoklanken. In een aantal tracks komen andere door Tiersen bespeelde instrumenten voorbij en ook die tracks liggen overwegend prettig in het gehoor. De afsluitende track doet er wel wat afbreuk aan, maar als geheel is dit een fijne score om te beluisteren. De waardering is dan ook 83 uit 100 punten.