Ice Age

De Amerikaanse Ice Age is een computeranimatiefilm, die geregisseerd is door Chris Wedge en Carlos Saldanha. De film werd een groot succes, vooral door het verhaaltje rondom de eekhoorn, die als een soort doorlopende grap steeds in de film terugkomt, hoewel het verhaaltje volledig los staat van het hoofdverhaal. De geslaagde marketing richtte zich dan ook vooral op die eekhoorn. Vanwege het grote succes kwam er in 2006 een opvolger met als subtitel The Meltdown. En er zouden nog meer films volgen.
Het verhaal gaat over drie dieren die tot elkaar veroordeeld zijn gedurende de ijstijd van zo'n twintigduizend jaar geleden. De meeste dieren zijn op de vlucht voor het ijs en trekken naar het warmere zuiden, behalve mammoet Manfred. Hij ontmoet vervolgens luiaard Sid, die nog niet in de gaten heeft dat z'n familie ook al vertrokken is. Dan redden ze een mensenbaby en vinden uiteindelijk dat ze hem terug moeten brengen naar zijn stam. Tijger Diego heeft met z'n maten echter wel zin in een mals babyhapje en probeert Manfred en Sid een loer te draaien, maar wanneer Manfred hem redt besluit ook hij de baby terug te brengen en volgt er een trektocht met de drie dieren en de baby, op zoek naar de verder getrokken stam...

De muziek voor Ice Age is van David Newman, die een gevarieerde score voor de film componeerde. In zijn score zijn diverse stijlen geïntegreerd, die op dit original album allemaal vrijwel evenveel aanwezig zijn. Die stijlen lopen dan van fraaie heroïsche muziek, via spannende muziek en meer rustige gedragen muziek tot aan komische, soms bijna slap-stick-achtige muziek.
De score is volledig orkestraal en dat pakt hier bijzonder positief uit, vooral in de meer gedragen en vol orkestrale gedeelten van de score.
Het album opent met de track 'Opening Travel Music'. Dit is nou niet de gedroomde openingstrack, want het is muziek met een duidelijk komische insteek, waarbij koperblazers en getokkelde banjo op een vlotte melodie de leiding hebben. De percussie is wat poppy en als geheel is de muziek prima verteerbaar, maar laat wel meteen weten dat we met een komedie te maken hebben. Ook de volgende track borduurt daar op voort, al gooit Newman het komische arrangement over een andere boeg, nu met snelle strijkers en xylofoon. Ook andere tracks hebben die duidelijk komische stijl, waarbij 'Baby's Wild Ride' zelfs doorslaat naar de slap-stick kant. Ook hier weer de xylofoon en supersnelle strijkers en blazers.

Met het trackdeel 'Humans' van de derde track komen we bij de eerste meer gedragen muziek. Hier heeft die muziek een wat dramatische kleuring, maar klinkt ingetogen en erg fraai. Het tweede deel van deze track is wat spannender en tegelijk wat minimalistischer gecomponeerd en spreekt daardoor duidelijk minder aan. Die stijl van 'Humans' komt vooral terug in de bijzonder fraaie track 'Baby Walks', die gelijk een aangename emotionele kleur heeft meegekregen, wat versterkt wordt door de toevoeging van een paar vrouwenstemmen, een instrument dat Newman op deze score helaas maar weinig gebruikt.
Die symfonische muziek komt vaker terug, maar dan veel opgewekter en grootser georkestreerd. Vooral dat laatste maakt van deze muziek een fraai luisterfeest. Ook de meer heroïsche kleuring van die muziek draagt daaraan bij. Daarnaast heeft Newman een mooi melodieus thema voor die tracks gecomponeerd in een prettig optimistische setting. Dat thema hoor je voor het eerst in de tweede helft van 'Fighting over the Melons', die dit vol orkestraal brengt, met hoornblazers die de melodie spelen. Deze prachtige orkestrale kleuring komt ook terug in de laatste track en die sluit de score dan ook bijzonder fraai af. Het enige nadeel van dit thema is dat de melodie niet wil blijven hangen, daarvoor is het net even te weinig opvallend. Toch is het een fraai thema in een mooi orkestraal arrangement.

De dieren in de film beleven natuurlijk ook allerlei spannende avonturen, die Newman omlijst met meer spannende klanken en arrangementen. De melodieën spreken daarin ook duidelijk minder aan. Vooral wanneer Newman binnen die spannende klanken ook de komedie laat doorklinken, levert dat niet gelijk de meest fraaie muziek op. Die meer spannende muziek hoor je terug in meerdere tracks of delen van tracks en dit zijn zonder meer de minst aansprekende. Soms past Newman zelfs ijle violen of donkere bassen toe, die de muziek zelfs af en toe wat grimmig maken.

Op het album staan ook een paar wat aparte tracks. Zo is 'Walking Through' een soort wals die op een staccato manier gespeeld wordt. Het klinkt erg leuk en is dan ook een aansprekende track. Deze muziek is niet geschreven door Newman, maar door de rus Kabalevsky en is het vierde deel uit zijn suite 'De Komedianten'. Ook 'Dodo's' is een afwijkende track, die meer klinkt als een militaire mars, compleet met snare drums. Een heel aardige track.

Kortom, met Ice Age heeft David Newman een heel behoorlijke score neergezet voor deze succesvolle animatiefilm. Maar de score van Newman is daar niet speciaal onderdeel van, daarvoor is de score te 'gewoon'. Het gebruik van aparte arrangementen of instrumenten is nauwelijks aan de orde; het is gewoon een degelijke score. Met een fraai, maar niet heel speciaal thema weet Newman toch een prettige score te maken met regelmatig fraaie orkestraties. Ook de paar meer gevoelige tracks zijn erg fraai, al doen de meer spannende tracks daar weer afbreuk aan. De waardering komt zo op 73 uit 100 punten. Bij de opvolgers van deze film was Newman echter niet meer in beeld en nam John Powell deze taak over.