Dit is de vierde recensie uit een serie van tien over de scores van Ryuichi Sakamoto, die onlangs overleden is.

Vorige: Wild Palms
Volgende: Femme Fatale

De dramafilm Love is the Devil heeft als ondertitel 'Study for a Portrait of Francis Bacon'. Deze biografische film is geregisseerd door John Maybury (The Jacket, The Edge of Love), die hiermee zijn eerste lange film maakte. Maybury schreef ook het scenario dat hij baseerde op het gelijknamige boek van Daniel Farson. Deze artistieke film won diverse prijzen, waaronder voor beide hoofdrolspelers Derek Jacobi en Daniel Craig en werd geprezen door vele critici. Omdat de film echter zo vervreemdend werkt, was het publiek minder enthousiast. De film bracht daardoor niet veel op en is later uitgezonden door de BBC, die de film mede financierde.
Het verhaal draait om het leven van expressionistische schilder Francis Bacon (Jacobi), die pas in 1992 overleed. Zijn schilderijen zijn nogal absurd, waarbij hij vooral mensen schilderde met misvormde proporties. De film probeert daarvan een indruk te geven en dan vooral in zijn liefdesrelatie met gauwdief George Dyer (Craig), die hij betrapte toen deze in zijn huis wilde inbreken. Bacon had een grote invloed op Dyer, die daar slecht tegen kon. Maar ook zijn nogal giftige relatie met Muriel Belcher (Tilda Swinton) speelt een rol.

De muziek bij deze artistieke film is van Ryuichi Sakamoto, die er een al even absurdistische score voor componeerde. De muziek van Sakamoto is geheel elektronisch en totaal zonder enige vorm van melodie. De tracks rijgen zich aaneen als een lange geluidsband van excentrieke en experimentalistische geluiden, klanken en effecten. Zo zit je drie kwartier te luisteren naar allerlei vreemde en vervreemdende klanken, die elkaar schijnbaar willekeurig opvolgen.
Elke track heeft zo z'n eigen basisklanken, waar Sakamoto vervolgens op voortborduurt, door die klanken korter of langer aan te houden, van effecten te voorzien of er andere klanken aan toe te voegen. Ook kan het ritme per track wisselen en zijn sommige klanken erg minimalistisch, terwijl andere weer op een wat steviger manier doorlopen. In al die klanken en geluiden is geen enkele lijn of thematiek terug te vinden, hoewel de klanken overwegend wel eenzelfde soort sfeer creëren. Maar het is een vaak nogal kille en afstandelijke sfeer. Tracks waaruit enige warme klanken te destilleren zijn, moet je met een lampje zoeken. Na één luisterbeurt houd ik het voor gezien.

Dit alles zorgt ervoor dat de muziek van dit album al net zo slecht door verreweg het grootste deel van het filmmuziek minnend publiek gewaardeerd zal worden als de film zelf. Het zal allemaal vast wel erg kunstzinnig zijn en het zal vast wel door sommige kunstminnaars geweldig gevonden worden, maar geef mijn portie maar aan Fikkie. Mijn waardering voor deze brij van klanken en geluiden komt niet hoger dan 12 uit 100 punten.