Last of the Dogmen


Atlantic US (0075678285929)
Atlantic UK (0706301199121)
Film | Anno: 1995 | Rilascio pellicola: 1995 | Formato: CD, Digital Download
 

Iscriviti ora!

Rimanete informati e richiedete l'accesso alle informazioni dei collezionisti!





 

# Traccia   Durata
1.Last of the Dogmen3:17
2.The Wilderness1:50
3.Somebody's Out There2:46
4.The First Arrow1:50
5.The Story of Jacko1:43
6.War Party3:04
7.Medicine Run2:51
8.Cheyenne Valley2:46
9.The County Line1:59
10.The Truth2:12
11.Go in a Good Way1:57
12.Leaving Forever3:58
13.Faith & Courage3:55
14.The Last Arrow1:55
 36:03
Invia il tuo commento Nascondi le recensioni in altre lingue

 

Last of the Dogmen - 09/10 - Revisione del Lammert de Wit, presentato a (Olandese)
De Amerikaanse avonturenfilm Last of the Dogmen is een modern soort Western. Het is de enige film die scenarioschrijver Tab Murphy geregisseerd heeft. De film is opgenomen in de woeste natuur van Canada.
Het verhaal speelt zich af in het noorden van Amerika en gaat over de premiejager Lewis Gates (Tom Berenger), die samen met zijn hond Zip jaagt op ontsnapte gevangenen. In een onherbergzaam gebied lijken echter mensen van de aardbodem te verdwijnen en Gates vindt daar een indianenpijl, die hij laat onderzoeken. Hem wordt verteld dat het een namaakpijl is van de Cheyenne hondenmannen. Gates gelooft echter dat de pijl geen namaak is en probeert erachter te komen of die hondenmannen nog bestaan en werkelijk de nazaten zijn van een groep indianen die rond 1860 ontsnapt zijn aan een massaslachting. Samen met de vrouw die de pijl onderzocht heeft en die ook de taal van de Cheyenne spreekt gaat hij op zoek in de wouden van Noord-Amerika. Dan worden ze overvallen door de Indianen die ze zoeken...

De muziek is gecomponeerd door David Arnold, die toen nog aan het begin van z'n carriere stond. Het succes van Stargate was nog vers en Independence Day moest nog komen. Tussen die beide grote successen in schreef Arnold de muziek voor Last of the Dogmen. En wat voor muziek!
De film is een soort western, die zich afspeelt in de moderne tijd rond 1990. Dat maakt het verhaal wat ongeloofwaardig, maar de muziek maakt veel goed. Arnold heeft zich allicht voorgenomen dat de film een positieve emotionele drive moest krijgen en hij heeft daarvoor een echt geweldig thema geschreven, die niet onderdoet voor de beste thema's van John Barry, met dezelfde meeslepende melodieën en orkestraties. Ook hoor je in deze score de mooiste elementen terug van zowel Stargate als Independence Day, die toen nog gemaakt moest worden. Deze drie scores uit 1994, '95 en '96 hebben allemaal die lyrische vioolpartijen in een vol orkestrale setting, die opgebouwd worden tot bijna bombastische proporties.

Last of the Dogmen is van de drie films de minst succesvolle gebleken en daarmee is deze score van Arnold relatief onbekend gebleven. Dat doet absoluut geen recht aan deze prachtige score, die iedereen die van melodieuze orkestrale muziek houdt beluisterd zou moeten hebben.

De score heeft een heerlijk, bijna romantisch klinkend melodieus hoofdthema en dat thema komt in de score regelmatig terug in de diverse tracks. Soms is dat de volle themamelodie, maar evenzo vaak heeft Arnold de hoofdmelodie wat meer bedekt gebruikt in de tracks, vooral waar het wat spannender wordt en meer actie te horen is.
Die spannende en actietracks zijn veel steviger georkestreerd en zijn minder meeslepend en lyrisch, ondanks dat het hoofdthema er doorheen te horen is. Toch houdt Arnold de muziek vooral aan de harmonische kant, wat goed uitpakt voor de beluisterbaarheid. Maar toch liggen deze spannender tracks wat minder gemakkelijk in het gehoor dan die waarin het hoofdthema voluit wordt neergezet. Met name die tracks kleuren de score erg positief in. Maar ook een steviger en spannender track als 'The Wilderness' hoort zonder meer bij de beste tracks van deze prachtige score.

Het is zonder meer jammer dat Arnold in latere jaren het veel meer over de elektronische boeg heeft gegooid. Dat zal allicht niet altijd z'n eigen keuze zijn, want productiemaatschappijen en regisseur hebben het uiteindelijk voor het zeggen, maar feit blijft dat Arnold niet zo vaak meer op het orkestrale niveau komt van zijn vroege scores. Dat is toch wel jammer, zoals hij ook in deze score weer laat horen.

Kortom, met Last of the Dogmen heeft David Arnold in z'n vroege scoringsdagen een geweldige score neergezet. Met een lyrisch en romantisch getint hoofdthema weet hij de luisteraar om de vinger te winden. De spannende en actietracks zijn nog steeds goed beluisterbaar, omdat Arnold nauwelijks is gaan shoppen bij chaotische of dissonante klanken. De muziek blijft vrijwel overal harmonisch. Toch zijn de aanwezige actietracks minder aangenaam, maar wel erg goed gecomponeerd en doen ze nauwelijk onder voor zijn grootse score voor Independence Day van het volgende jaar. Toch drijft de score een beetje op het fantastische hoofdthema, dat soms wat dromerig of soms meer bombastisch wordt gebracht. De waardering voor de score is dan ook een mooie 91 uit 100 punten.
Last of the Dogmen - 06/10 - Revisione del Tom Daish, presentato a (Inglese)
Before David Arnold felt the urge go all John Barry with his updating of the Bond sound for Tomorrow Never Dies, he went for mammoth version of Barry's more recent approach with Last of the Dogmen. Written after Stargate and before Independence Day it doesn't start in a typical Arnold fashion. The main theme is a hugely expansive melody that is much larger sounding than even Barry's grandest themes. What does give it its own character are the complex orchestrations, thoughtful harmonies and confident counterpoint. These combine to provide for a greater textural depth which really works splendidly. It's just as well the theme is very good since the score is essentially monothematic and in the fairly short running time is used quite liberally, albeit with some fairly good variations.

Of course Arnold, unlike Barry, tends to wind up the drama and orchestral impact to often somewhat unrequired levels. Therefore cues such as Somebody's Out There and The First Arrow do often sound like they have escaped from Independence Day rather than from a film about an undiscovered tribe of Native Americans. For example the end of Medicine Run ends with a huge brass passage that suggests the world is about to be blown up, rather than anything I could imagine happening to peace loving Native Americans. The powerful performance of the London Symphony Orchestra, thick orchestrations and liberal percussion rather compound the heavy handidness. There are fortunately a few lighter moments and the following cue, Cheyenne Valley provides for one of the most beautiful, with the harmony for the main theme altered slightly to wonderful effect, the addition of a solo violin counterpoint only heightens the impact. Then again, The County Line throws everything into the melting pot: brass, rumbling percussion, high strings which is impressive and exhilarating, but rather excessive.

It's a difficult score to judge since its strengths are more often than not its weaknesses. The main theme is excellent and the multi layered feel to it is impressive, but can become cloying after a while. I am always a little indecisive over this score. It is filled with some wonderful moments, the wondrous main theme, the beauty of tracks such as Cheyenne Valley and the more playful music in The Truth. Sometimes I thoroughly enjoy the more exuberent moments, but on other occasions I sit wondering what the score might have been like had it just been toned down a little. One that definitely falls into the mixed bag catergory. However, given that this was his second score (I believe), it's an impressive achievement and let's face it, David Arnold has never been one to take a softly-softly approach.
Last of the Dogmen - 08/10 - Revisione del MM Mollemania, presentato a (Olandese)
Last of the Dogmen is een soundtrack die nog relatief onbekend is. En dat is volledig onterecht!! Want David Arnold heeft met deze soundtrack prima werk afgeleverd.
Deze soundtrack dateert alweer van 1995 en is kwa stijl niet te vergelijken met zijn bekender werk dat hij later afleverde zoals Independence Day en Stargate. Later schreef hij ook de muziek voor heel wat Bond films zoals Tomorrow Never Dies, The World Is Not Enough en het recentere Casino Royal en Quantum of Solcace. Door de thematiek van de film dwingt zich ook eerder een vergelijking op met The Last Of The Mohicans. Deze soundtrack deed mij echter eerder denken aan het werk van John Barry toevalligerwijze ook componist voor vele Bond films. De filmmuziek overtuigd door de rijke orchestrale composities zonder gebruik van synthesizers. Veel slagwerk, koperblazers en vioolwerk maken deze soundtrack tot een makkelijk te beluisteren harmonieus geheel met een sterk romantisch getint hoofdthema dat in het nummer "Leaving Forever" zijn hoogtepunt beleeft.
Een positieve verrassing.


Segnala un errore o inviaci ulteriori informazioni!: Accesso

 



Di Più