Sense and Sensibility


Sony Classical (0074646225820)
Film | Anno: 1995 | Rilascio pellicola: 1995 | Formato: CD, Digital Download
 

Iscriviti ora!

Rimanete informati e richiedete l'accesso alle informazioni dei collezionisti!





 

# Traccia Artista/Compositore Durata
1.Weep You No More Sad Fountains3:05
2.A Particular Sum1:15
3.My Father's Favorite5:27
4.Preying Penniless Woman1:32
5.Devonshire1:04
6.Not A Beau For Miles1:57
7.All The Better For Her1:17
8.Felicity1:22
9.Patience1:42
10.Grant Me An Interview1:05
11.All The Delights Of The Season1:14
12.Steam Engine1:19
13.Willoughby1:39
14.Miss Grey2:21
15.Excellent Notion1:39
16.Leaving London2:12
17.Combe Magna2:59
18.To Die For Love2:55
19.There Is Nothing Lost0:59
20.Throw The Coins3:08
21.The DreameJane Eaglen2:30
 42:40
Invia il tuo commento Nascondi le recensioni in altre lingue

 

Sense and Sensibility - 08/10 - Revisione del Lammert de Wit, presentato a (Olandese)
De Amerikaanse film Sense and Sensibility is gebaseerd op de gelijknamige roman van de Britse Jane Austen uit 1811. Actrice Emma Thompson, die ook een van de hoofdrollen speelt, bewerkte het verhaal tot een scenario, waar ze jaren over gedaan heeft, maar ook een Oscar aan overhield. De film is geregisseerd door de Taiwanees Ang Lee (Hulk, Life of Pi), die daarmee zijn eerste Amerikaanse film regisseerde. De film is uitstekend ontvangen en won vele prijzen en nominaties. Ook in de bioscopen was de film een groot succes, en terecht!
Het verhaal draait om de familie Dashwood. Als vader Dashwood op sterven ligt vraagt hij zoon John uit zijn eerste huwelijk om de drie dochters uit zijn tweede huwelijk te onderhouden. Maar John's vrouw Fanny is arrogant egocentrisch en wenst hun rijkdom niet te delen met Elinor (Thompson), Marianne (Kate Winslet), Margaret en hun moeder, die gedwongen worden onder armelijke omstandigheden te gaan wonen, met de hoop een rijke man aan de haak te slaan...

De muziek bij de film is van Patrick Doyle, door Emma Thompson voorgedragen, omdat ze hem al van samenwerking bij eerdere films kende en ze bevriend waren geraakt. Zijn muziek leverde Doyle, naast een Bafta-nominatie, zijn eerste Oscar-nominatie op, een van de zeven Oscar-nominaties die de film binnenhaalde.
Het album opent en sluit af met een song. Beide songs worden in de film door het personage van Marianne gezongen, maar op het album neemt de sopraan Jane Eaglen de zang voor haar rekening en dat levert fraaie muziek op, vooral ook door de mooie melodieuze arrangementen van Doyle.
De teksten van beide songs zijn van gedichten uit de zeventiende eeuw, die Doyle al voorafgaand aan de filmproductie op muziek had gezet.

De muziek voor de film heeft een hoog klassiek gehalte en speelt in op de gebeurtenissen in de film, waardoor Doyle zich nogal ingehouden heeft bij het componeren van de score. De muziek is daardoor een beetje aan de vlakke kant, omdat het verhaal geen orkestrale uitbarstingen en grootse en meeslepende orkestraties toeliet.
De emotionele lading van de muziek valt eigenlijk naar twee kanten uiteen. Enerzijds klinkt een flink deel van de muziek nogal melancholiek of zelfs wat tragisch, terwijl anderzijds een aantal tracks juist vrolijk en heel toegankelijk zijn.
Die wat meer tragische muziek is op zichzelf best mooi. Maar omdat het album vrij veel van die tracks bevat en die tracks toch vaak min of meer dezelfde sfeer verklanken, komt die muziek uiteindelijk wat saai over. Met tracks als 'Devonshire', 'Not a Beau for Miles' of 'Patience' heeft Doyle heel aardige melodieën neergezet, maar de wat dramatische arrangementen in die lichte orkestrale kleuring maakt het toch tot een wat eentonige beleving.

Dan zijn de meer optimistische en vrolijker tracks toch wel een veel aangenamere luisterbeleving. Aan het begin van het album is 'My Father's Favorite' een van die fraaie tracks, maar verderop wordt het met 'Steam Engine' en 'Willoughby' nog aangenamer en krijg je spontaan een glimlach op je gezicht. Ook tv-makers hebben dat ontdekt, want je hoort die tracks nogal eens in programma's terugkomen (zoals in Bed & Breakfast op de Nederlandse tv).

Met meer van die vrolijker of meer gedragen muziek was de score als luisteralbum nog aangenamer geweest, maar Doyle heeft zijn muziek natuurlijk keurig aangepast aan de kleuring van de film, zoals het hoort. Helaas voor ons luisteraars heeft de score daarmee net teveel wat saaie tracks voor een echt hoge waardering. Gelukkig maken een flink aantal erg mooie tracks veel goed, en beide songs aan begin en eind doen het ook goed.

Kortom, met zijn score voor Sense and Sensibility heeft Patrick Doyle een voor de film perfect passende score gecomponeerd, die echter voor ons luisteraars net wat teveel wat saaie tracks heeft voor een topwaardering. Die tracks met een wat mineure kleuring zitten allemaal een beetje in dezelfde stijl qua arrangementen. Maar gelukkig bevat de score, of eigenlijk dit album, genoeg erg fraaie tracks om van te genieten. En ook beide klassieke songs, die eigenlijk als aria's werken, halen de waardering omhoog tot een fraaie 81 uit 100 punten.
Sense and Sensibility - 08/10 - Revisione del Tom Daish, presentato a (Inglese)
Compared to the strongly etched drama of Shakespeare, Jane Austen's books were more refined, gentile and civilized and as such Patrick Doyle's score is that little more elegant and restrained than the tempestuous moods he created for Henry V or the exuberant sunniness of Much Ado About Nothing. The scoring is more chamber like in nature, with heavier emphasis on the strings and woodwind with almost no percussion and only the occasional hint of brass.

Doyle has written several wonderful Arias for his scores, but perhaps my favourite so far is the absolutely stunning weep You No More Sad Fountains. Admittedly this is not the most wieldy of titles or lines for a song, but it is set (using more of Austen's own words as lyrics) effortlessly to music and given a fine performance by Jane Eagen. Unfortunately for those who just watched the film, only Kate Winslet's performance, together with solo piano can be heard (although this is not featured here), but the full treatment is simply wonderful. It could be argued that the singing is just a fraction too operatic, especially given the more restrained tone of the rest, but this is a minor quibble. The final cue, The Dreame is also performed by Eagen and forms the basis for the second major theme in the score.

The two themes are gently interwoven in many of the cues in the first half and occasionally shaded with different dramatic moods, but nothing so strong that the generally gentile atmosphere is broken. Around halfway through and perhaps one feels that some slight change of pace might be nice, we are presented with several playful scherzos starting with Steam Engine which features playful, Rachel Portman style strings, with bouncing flute and clarinet carrying the tune. However, this breaks into a more typical Doyle styled cue with a brief finale which features a fast paced string motif. Once these high points have passed, restraint once again becomes tantamount with some more dramatic moments such as the very combre To Die For Love. However, this being Jane Austen, we are given a joyous happy ending with Throw the Coins which reprises the secondary theme from The Dreame, which allows for a lot more exuberance and a very festive tone. The Dreame provides a coda to the rest of the score, functioning as it does as the end credits in the film.

While not exactly pushing the limits of Doyle's compositional range, it is a fine score, beautifully wrought in every respect. It is perhaps only inhibited by the restraint that is inherent in the story. This is not to say the music is dull, but there are a couple of occasions where one might hope for just a little more momentum. However, Doyle is too good a composer to let these last long and there is usually enough to keep things moving along before too long. As mentioned, Jane Eagen's performances are top rate and the orchestra performs superbly and the recording is excellent in every respect. I suspect that some might become frustrated at times, but it is not difficult to warm to Doyle's beautiful and delicate music.
Sense and Sensibility - 09/10 - Revisione del Joris Kessels, presentato a (Olandese)
De boeken van de legendarische Engelse romanschrijfster uit de laat 18de begin 19de eeuw Jane Austin waren twee eeuwen later zeer populair bij filmmakers voor het creëren van sappige kostuumdrama’s die zich in het aristocratische Engeland afspeelde. Zoals Emma, Pride & Prejudice (tot 3 maal toe verfilmd), Northanger Abbey, Persuasion en Mansfield Park. Zo ook deze Sense And Sensibility, welke haar eerste boek is, die ze in 1811 in eigen beheer heeft uitgegeven omdat ze geen uitgever kon vinden. Voor de score van de film werd de door mij erg gewaardeerde Patrick Doyle aangetrokken. De muziek grijpt terug naar de periode waarin de film zich afspeelt: begin 19de eeuw. Het doet denken aan de vroege werken van Beethoven die meer neigde naar het classicisme. Heerlijke kamerachtige muziek dat door Patrick Doyle zwaar is neergezet om bij weg te dromen.

De soundtrack opent met een prachtige aria gezongen door operazangeres Jane Eaglen. Het thema in deze aria is één van de vele thema’s die Patrick Doyle voor Sense And Sensibility schreef. Stuk voor stuk zijn het prachtige elegante thema’s die lekker in elkaar overvloeien. Vooral het vaker terugkomende thema die voor het eerst te horen is in ‘my father’s favorite’ is zeer schoon. Met uitzondering van het ietwat meer opgewektere stuk in de tweede track kabbelt Sense And Sensibility kalmpjes, warm en ietwat melodramatisch aan tot aan de opgewekte twaalfde track. De dertiende vlotte oppervrolijke track is mijn favoriet en doet me altijd denken aan het belachelijke programma Tussen Kunst & Kitsch. De energie spat ervan af, heerlijk! Vervolgens wordt de muziek na het lieve harpspel in de vijftiende track erg dramatisch, een motief met neerslachtige hangende laatste noot domineert het geheel, met af en toe een voller gedeelte met een meer positieve inslag om de moed erin te houden. De soundtrack wordt vervolgens afgesloten met wederom een prachtige aria gezongen door Jane Eaglen.

Voor de Patrick Doyle liefhebbers is dit een soundtrack die niet in de collectie mag ontbreken. Een track als ‘felicity’ met haar prachtige samenspel van lage en zeer hoge strijkers is Patrick Doyle op en top.
Sense and Sensibility - 08/10 - Revisione del Arvid Fossen, presentato a (Olandese)
Sense and Sensibility is een soort film dat moeilijk doet wat de muziek betreft : de muziek moet romantisch zijn, maar eerder terughoudend en mag niet euforisch of melodramatisch worden. Patrick Doyle heeft deze opdracht goed begrepen en componeerde een eerder ingewikkeld thema dat zeer goed verwerkt werd in de verschillende tracks. De score wordt omsloten door twee gezongen gedichten. Vooral de manier waarop "Weep you no more Sad Fountains" op muziek werd gezet is verbluffend, net zoals de uitvoering door Jane Eaglen. Sommige nummers zijn erg klassiek, maar er is ook ruimte voor meer euforische nummers. De soundtrack ontving een nominatie voor de Academy awards in 1996.
Sense and Sensibility - 08/10 - Revisione del Yvette van Kranen, presentato a (Olandese)
Op zich een hele aardige soundtrack, maar werkt mij wel behoorlijk op de zenuwen als ik 'm lang op heb staan. Past wel goed bij deze film, er is ook veel aandacht aan de score geschonken maar is niet aan mij uitbesteed. Te veel drukke en machtige orkestklanken
Golden Globes: Best Original Score (Candidato)
Oscars: Best Original Score (Candidato)

Altre versioni di Sense and Sensibility (1995):

Raison et Sentiments (1996)
Sense and Sensibility (2020)


Segnala un errore o inviaci ulteriori informazioni!: Accesso

 



Di Più